alias #20
(marvel)
Privé-detective Jessica Jones gaat met de oorspronkelijke
Spider-Woman Jessica Drew op bezoek bij Jonah Jameson en zijn
vrouw. Gezamenlijk werken ze de misverstanden over de kwestie
rondom de vermiste Mattie Franklin weg, waarna ze op het juiste
spoor belanden. Hoewel het gastoptreden van Drew in eerste
instantie redelijk onzinnig lijkt, levert het een prima wisselwerking
op tussen haar en Jones, compleet met de bekende vlotte dialogen
en het hoge tempo. De komst van een andere superheld doet
afbreuk aan het realisme van het nummer en dat is spijtig,
want het grimmige tekenwerk blijft ideaal voor zowel thematiek
als sfeer. Geen vier, wel verdiend drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael gaydos
ultimate
spider-man #37 (marvel)
Na een droomscène (tekeningen zonder inkt) probeert
Peter Parker het nog één keer bij zijn ex-vriendin
Mary Jane. Dat zorgt voor een lange dialoog die enerzijds
de vaart uit het hoofdverhaal haalt en anderzijds juist op
exact het goede moment een dosis diepte geeft tussen alle
nummers vol actie. Daarna is de opbouw naar de confrontatie
tussen Peter en Eddie Brock immers des te indringender. Over
de tekeningen geen klachten. Soms is het merkbaar dat de tekenaar
meer dan twaalf nummers per jaar moet afleveren, maar alles
ziet er netjes verzorgd uit, waarbij slechts op achtergronden
is bezuinigd. Dankzij de adequate inkleuring is dat geen bezwaar.
Vier sterren lijkt me terecht. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
doom patrol
#18 (dc)
Waren de laatste maanden al zo vreemd, dan spant deze vertelling
de kroon. Een mysterieuze man vertelt een uiterst cryptisch
verhaal dat misschien wel, misschien ook niet over Robotman
gaat, terwijl alle andere leden van Doom Patrol als soort
acteurs een rol in dat verhaal spelen. Experimenteel? Jazeker.
Geslaagd? Neen. Alle nadruk op Robotman vergroot de afstand
tussen comic en lezer, aangezien de herkenbare andere teamleden
worden genegeerd. Het tekenwerk kan daar niets aan veranderen,
al zijn de scherpe lijnen en strakke stijl bijzonder stabiel.
Hoe stilistischer, hoe expressiever. Desondanks kom ik niet
hoger dan een score van één ster. tekst
john arcudi tekeningen tan eng huat
100
bullets #42 (dc)
Het zesde nummer uit de reeks losstaande verhalen handelt
over Wylie Times, een nietsnut die eerder door Shepherd is
benaderd en nu bezoek krijgt van agent Graves. De dieperliggende
verbanden worden netjes bedekt door een vrij dun plot over
een vrouw die aan Wylie duidelijk maakt dat haar metgezel
haar wil vermoorden. Leuk, doch lang niet zo boeiend als de
afronding met Wylie en Graves, waar bekend wordt op wie Wylie
af wordt gestuurd. Ritme en dialogen zijn sterk als altijd.
Daarom is het jammer dat de sfeer en locatie clichématig
en dus niet boeiend zijn. De tekeningen zijn wel meesterlijk,
met veel afwisseling, veel details en een prima spel met kleuren.
Drie sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
green
lantern #160 (dc)
Kyle Rayner heeft eerst een gesprek met zijn assistent Terry
en daarna een discussie met zijn vriendin Jenn. Op dit soort
momenten is het script op zijn sterkst. Helaas gaat het tempo
te snel omhoog en mogen Green Lantern en Jade reageren op
een noodoproep van de planeet Aroxe. Hierdoor bestaat de tweede
helft uit een hersenloos gevecht met een fantasieloze opponente.
Het staat als een paal boven water dat Winick niet meer kan
brengen wat hij vlak na zijn komst wel kon. Nog één
nummer te gaan en dan houd ook ik het voor gezien met deze
serie. De tekeningen blijven redelijk stabiel, maar het gebrek
aan diepte en dynamiek breekt het als altijd op. Kortom, één
ster. tekst
judd winick tekeningen dale eaglesham
powers
#29 (image)
Overal op onze wereld voltrekken zich grote rampen. Detectives
Christian Walker en Deena Pilgrim concluderen dat Supershock
de enige is die hiervoor verantwoordelijk kan zijn en dat
hij daardoor tevens de enige verdachte in de recente moordzaken
is geworden. Middels enkele flashbacks wordt toegewerkt naar
een climax. Net als de afgelopen twee maanden ligt het tempo
opvallend laag. Misschien is de snelle manier waarop Pilgrim
concludeert dat Supershock de dader is juist daarom een beetje
kort door de bocht. Het tekenwerk maakt deze minpunten goed,
vooral omdat de afwisseling tussen grote en kleine panels,
donkere en felle kleuren uitstekend is. Vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
savage
dragon #105 (image)
Een simpel gevecht met de suffe schurk Firepower dient als
basis voor een verhaaltje waarin Dragon wordt benaderd door
de medewerkers van Marvey Comics, die een comic over hem willen
maken. Verder dan in-jokes komt het echter niet. Tel daarbij
op dat aan het begin en aan het eind wederom wordt gewerkt
met een aanpak die zich laat vergelijken met die van een krantenstrip
en het is duidelijk dat serie bijna een parodie op zichzelf
wordt. Of het is een bewuste keuze en Larsen wil de kant op
van de humorcomic. Hoe dan ook, de tekeningen zijn in orde.
Grote kaders en kleine kaders, de eenvoudige stijl is verrassend
multifunctioneel. Al met al twee sterren. tekst
& tekeningen erik larsen
spawn
#123 (image)
Terwijl Wanda en Terry Fitzgerald zich zorgen maken over het
uit zijn graf verdwenen lichaam van Al Simmons, wordt de van
Spawn gescheiden Al zelf in de watten gelegd door een dame
genaamd Nyx. Zij heeft echter helemaal niet zulke goede bedoelingen
met hem. De sfeer van deze verhaallijn is lekker. Het subplot
over Jason Wynn draagt daaraan bij en bovendien is de terugkeer
van Terry en Wanda precies wat de titel nodig had. Het tekenwerk
voelt deze verandering aan; de rustige lay-out en zeer duidelijke
composities brengen de gebeurtenissen beter in beeld dan het
chaotische werk van een jaar geleden. Twee sterren is te weinig,
vandaar dat ik drie sterren uitdeel. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina
the
couriers #1 (ait / planet lar)
In de prijzige special draait alles om de twee koeriers Moustafa
en Special, die in hartje New York een jong meisje uit Nepal
uit handen van een medogenloze generaal moeten houden. Van
begin tot eind leest het weg als een film, mede dankzij een
uitgekiend ritme dat rustige momenten mengt met achtervolgingen
en harde humor. Pas tegen het eind maakt de diepgang definitief
plaats voor bijna absurde actiescènes, maar dat is
de bedoeling. Het maakt de onthulling over het meisje des
te absurder. De tekenstijl is beïnvloed door de Japanse
manga en dat sluit goed aan op het verhaal, al is de tweede
helft een beetje minder dynamisch. Dubbel en dwars een score
van vier sterren. tekst
brian wood tekeningen rob g