nyx #1 (marvel)
De nieuwe serie gebruikt een concept dat vandaag de dag herhaaldelijk
opduikt, namelijk dat van een gewone tiener die plotseling
ontdekt dat ze superkrachten heeft. Gelukkig wordt het concept
dit eerste deel geplaatst tegen een realistische achtergrond.
Bovendien is hoofdpersonage Kiden Nixon net niet de clichétiener
uit andere comics. De flashback geeft precies genoeg aanknopingspunten
voor hoe haar karakter is geworden wat het nu is en haar interactie
op school is verfrissend modern. Het tekenwerk sluit op de
sfeer van de plot aan, met zachte kleuren en een gestileerde
tekenstijl die zowel zwierig als open is. Complimenten, dus,
voor deze vier-sterrencomic. tekst
joe quesada tekeningen joshua middleton
1602 #3 (marvel)
Voor de derde achtereenvolgende maand vordert de centrale
plot nauwelijks. Zeker omdat het verhaal zich afspeelt over
drie tot vier geheel verschillende schijven en constant van
subplot naar subplot wordt gesprongen, ontstaat bijna geen
ruimte voor iets meer dan inleidende ontwikkelingen. Ook diepgang
moet voorlopig flink wijken. Dit gebrek aan subtiliteit (kijk
alleen al naar 'John' Grey) past niet bij Gaiman, al blijven
zijn dialogen technisch van hoog niveau. De combinatie van
donker tekenwerk en ingetogen, vage kleuren pakt wel goed
uit. Enige kanttekening is het tekort aan close-ups, waardoor
het soms allemaal wat afstandelijk is. Kortom, ik geef twee
sterren. tekst
neil gaiman tekeningen andy kubert
runaways
#7 (marvel)
Aan het begin van de verse verhaallijn wordt alle informatie
geforceerd in de eerste vijf pagina's gepropt. Daarna keert
het tij, want dit nieuwe hoofdstuk in het leven van de tieners
is zonder twijfel boeiend, waarbij de aandacht nu meer uitgaat
naar de onderlinge relaties en het realisme wordt onderstreept.
Hun inmenging bij een overval is precies wat de serie nodig
had, anders was het te veel een bundeling van superheldenclichés
geworden. De tekeningen zijn van een constant niveau. De uitnodigende,
ietwat Europese stijl zet de personages met veel flair neer
en de weinig uitbundige kleuren vullen dat op een slimme manier
aan. Vier sterren verdient het niet, wel drie. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
ultimate
x-men #38 (marvel)
Nou, dat werd eens tijd! De komst van de overige X-Men maakt
van het tot nu toe dolende verhaal eindelijk een coherent
geheel. Professor Xavier gaat in Wolverine's geest op zoek
naar antwoorden over de personen die de jacht op hem hebben
geopend. Hij ontdekt een verband met Weapon X, hetgeen voor
prima scènes zorgt met enerzijds Xavier en Nick Fury
en anderzijds Wolverine en zijn teamgenoten. Daarbij combineert
de climax van het nummer enkele oude subplots die bijna waren
vergeten. Het krasserige, lege tekenwerk zal nooit mijn smaak
worden, maar het komt hier iets beter over dan voorheen. De
lichtere kleuren dragen daaraan bij. Al met al drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen david finch
hero #9 (dc)
De minder interessante uitstapjes maken plaats voor een nieuwe
vertelling, ditmaal gesitueerd in Gotham City. Tony Finch
is een derderangs crimineel die met de H-dial zijn carrière
een nieuwe impuls wil geven, zonder daarbij direct in de handen
van Batman te lopen. Hoewel het misschien een onlogisch punt
in het script is dat hij met zijn overvallen toch de aandacht
trekt, zijn het tempo, de vertelstijl en de personages voldoende
boeiend, temeer omdat de tekstkaders meer informatie over
de H-dial bevatten. Het werk van de vaste tekenaar is grauw
en grimmig. Het nadeel dat niet elk gezicht herkenbaar is,
wordt gecompenseerd door de sfeer. Een score van drie sterren
is terecht. tekst
will pfeifer tekeningen kano
100 bullets
#47 (dc)
Ook hier klinkt het startschot voor een nieuw avontuur. De
identiteit van de hoofdpersoon is een verrassing, niet in
de laatste plaats omdat zijn rol in de rode draad van de serie
zo lang volstrekt onduidelijk is geweest. Hij raakt nu betrokken
bij een smerig zaakje, waar voorlopig niet meer dan naar gehint
wordt. Met een script dat cryptisch is en personages die dubbelzinniger
lijken dan ooit, gebeurt strikt genomen niet veel. De link
met de rode draad maakt echter veel goed. Trouwens, technisch
valt wederom niets aan te merken op het verhaal, dat als een
zonnetje leest. Het tekenwerk gaat op de oude voet verder;
veel schaduwen, veel sfeer, veel knappe lay-outs. Vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso