supreme power
#5 (marvel)
Het heeft vier inleidende nummers geduurd voor de plot op
gang kwam. Nu dat het geval is, wordt de serie bijna automatisch
een stuk boeiender. De aandacht verschuift van Mark Milton
naar Joe Ledger en Stanley Stewart, twee personages die ook
de beschikking hebben over bijzondere krachten. Vooral de
wijze waarop de politieke en militaire gevolgen van die krachten
worden benadrukt, levert interessante scènes op die
bovendien redelijk tot goed zijn geschreven. De grote hoeveelheid
monologen blijft een minpuntje. Het tekenwerk scoort een voldoende.
Van de wat houterige stijl tot de kalme composities, het sluit
aan op de sfeer van de serie. Zeker drie sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen gary frank
the ultimates
#12 (marvel)
De buitenaardse invasie door de Chitauri nadert een hoogtepunt
in de vorm van een groots gevecht tegen de Ultimates. Hoewel
de plot met de aandacht voor hoog tempo en brute actie noodzakelijkerwijs
nauwelijks vordert, mag dat geen groot bezwaar zijn, aangezien
de dialogen lekker fel zijn en alles op een voortreffelijke
manier in beeld wordt gebracht. Ja, de tekeningen zijn het
hoogtepunt van het nummer, want de widescreen action is ondanks
de soms eentonige kleuren weer briljant. Of het nu gaat om
een 'kleiner' gevecht met Captain America of de ravage die
Thor op veel grotere schaal aanricht, alles wordt met veel
impact neergezet. Vier sterren is daarom de juiste score. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
ultimate
spider-man #50 (marvel)
In een extra dik nummer volgen twee verhaallijnen elkaar prima
gebalanceerd op. Eerst ontmoet Spider-Man de Ultimate variant
op de Black Cat en daarna raakt Peter Parker in de problemen
wanneer Mary Jane's vader in het dagboek van zijn dochter
heeft gelezen. Deze verschuiving van superheldenactie naar
karaktergericht drama doet het uitstekend, met als enige punt
van kritiek dat de cliffhanger over een door de media als
schurk afgeschilderde Spider-Man zo uitgekauwd is, dat het
vervelend is. Het tekenwerk is goed tot zeer goed. Op het
overdreven decolleté van de Black Cat na ziet alles
er verzorgd uit, vol dynamiek en binnen een duidelijke lay-out.
Vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
plastic man
#1 (dc)
Voor een nieuwe maandelijkse serie over een prominent lid
van de JLA is dit even iets anders! De toon is uitermate licht,
de vertelstijl doet denken aan klassieke comics van meer dan
twintig jaar geleden en als introductie is dit bovendien bijna
geheel volgens de formule. Eerst een vrolijke openingsscène,
daarna de verplichte terugblik op de ontstaansgeschiedenis
van Plastic Man en pas daarna het begin van een echt verhaal.
Hoe plichtmatig en soms saai de eerste helft ook is, het eigenlijke
verhaal biedt kansen. Ook het tekenwerk compenseert de minpunten,
want de cartooneske, overdreven gestileerde stijl levert een
aantrekkelijk resultaat op. Voorlopig twee sterren. tekst
& tekeningen kyle baker
y: the last
man #17 (dc)
Aan het eind van het tweedelige verhaal, dat niet meer is
dan een zijspoor, wordt middels een kort subplot nog iets
van enige waarde verteld. Verder is het avontuur van de rondreizende
toneelspeelsters die het aapje van Yorick vinden ernstig irrelevant.
De pogingen tot het uitdiepen van deze personages verzanden
in een ruzie tijdens de première van het toneelstuk
en het kan zelden oprecht boeien. Tevens is alles aan de vrij
voorspelbare, clichématige kant. In vergelijking met
het vorige deel komt het tekenwerk er beter vanaf, wat deels
voor rekening van de inkter komt. Niet spectaculair, wel adequaat
en voldoende. Dat maakt het verschil tussen één
en twee sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen paul chadwick
strangers
in paradise #61 (abstract)
Het driedelige uitstapje naar de jeugd van David Qin, die
hier pas vijftien jaar oud is, begint op een interessante
manier. Via twee schijven en in feite ook twee rivaliserende
personages wordt een aardig verhaal verteld, dat diepgang
afwisselt met actie en een prettige ondertoon. Jammer is,
dat dit één van de vele uitstapjes is, waardoor
de rode draad van de serie meer en meer naar de achtergrond
wordt gedrongen. Je hebt tegenwoordig een tijdlijn nodig,
anders is het overzicht heel snel verdwenen. De tekeningen
zijn subtiel anders dan gebruikelijk. Meer zwarte vlakken,
meer afwisseling van panels en in het begin een stijl die
aan manga doet denken. Al met al geef ik drie sterren. tekst
& tekeningen terry moore
last exit
before toll (oni)
Charles Pierce, een man die ondanks zijn gezinnetje niet helemaal
gelukkig is met zijn bestaan, krijgt op weg naar een bijeenkomst
autopech. Hij strandt in een klein dorp waar iedereen elkaar
kent en waar hij vanwege de reparatietijd van zijn auto een
paar dagen moet doorbrengen. Dat is prettig, want niemand
kent hem, dus niemand heeft verwachtingen van hem. Langzaam
beseft hij dat hij hier een heel nieuw bestaan kan opbouwen.
Hoe intrigerend de basis van het concept ook is, de personages
krijgen soms te weinig diepgang en de eenvoudige afronding
is bijna een anticlimax. Het rauwe, krasserige tekenwerk is
sfeervol, maar wellicht aan de ongepolijste kant. Drie sterren. tekst
neal schaffer tekeningen christopher mitten