ultimate
fantastic four #2 (marvel)
Laat je niet misleiden door de cover, want het binnenwerk
biedt verrassend veel interessants. De jonge Reed Richards
werkt in New York City mee aan een project waar allerlei wetenschappers
onderzoek doen naar een nieuwe dimensie. Tegen de tijd dat
de eerste proef wordt gedaan, zijn de onderlinge verhoudingen
in het Baxter Building scherp neergezet, zodat daar voldoende
dramatiek uit kan vloeien. De opzet is aardig, omdat nu de
verschillen met het reguliere Marvel Universum duidelijk worden,
waarbij de jeugdige insteek extra kracht wordt bijgezet door
het hoekige, zeer dynamische tekenwerk. Vooral de panorama's
zijn indrukwekkend. Al met al een score van vier sterren. tekst
brian michael bendis & mark millar tekeningen
adam kubert
x-statix
#18 (marvel)
Aan het eind van het zesdelige verhaal over de popster Henrietta
Hunter gaat de plot opeens gebukt onder een opvallende onsamenhangendheid.
Nadat het team de gevaarlijke Mister Code heeft verslagen,
wil schrijver Milligan allerlei losse ideeën in de ontknoping
verwerken, waaronder een leuke parodie op de film The Ring,
maar het resultaat is te anekdotisch. Dat in de tussentijd
twee vaste teamleden sterven, werd overigens hoog tijd; het
maakt de weg weer vrij voor vers bloed. De tekeningen zijn
ouderwets als altijd, van de statische composities tot de
versimpeld cartooneske stijl. Hoewel dat ooit wennen was,
past het zo goed bij de serie, dat ik niet anders zou willen.
Twee sterren. tekst
peter milligan tekeningen michael allred
the losers
#8 (dc)
Het tussenverhaal over wat de voormalig CIA-agenten doen met
hun vrije tijd kent een hoog tempo. Enerzijds is dat logisch
gezien het aantal personages dat wordt gevolgd, anderzijds
is het de verdienste van de schrijver dat het nummer hierdoor
niet fragmentarisch aanvoelt. Verreweg het boeiendst is het
subplot over Clay, die een oud-collega raadpleegt over de
mysterieuze agent 'Max,' terwijl het subplot over Aisha iets
te plichtmatig en clichématig is: de manier waarop
ze wordt neergezet, is zo afstandelijk, dat ze geen sympathie
opwekt. Het werk van de gasttekenaar is ietwat stabieler.
Nog altijd te veel dikke lijnen, verder wel acceptabel, kortom,
drie sterren. tekst
andy diggle tekeningen shawn martinbrough
global frequency
#11 (dc)
Tegenstanders van de Global Frequency hebben ontdekt waar
zich het door Aleph gerunde hoofdkwartier bevindt. Al slaat
Aleph op de vlucht, ze wil de indringers graag een koekje
van eigen deeg geven. Naast meer inzicht in het karakter van
Aleph, compleet met een vermakelijke flashback, biedt de plot
een gezonde dosis actie en wordt uiteindelijk de rode draad
van de miniserie opgepikt. Toegegeven, Ellis schrijft bijna
al zijn personages volgens hetzelfde, cynische patroon, maar
dit is een serie waar dat volstrekt op zijn plaats is. De
tekeningen houden het midden tussen realistisch en cartoonesk.
Consequent doorgevoerd, scoort het echter ruim voldoende en
geef ik vier sterren. tekst
warren ellis tekeningen jason pearson
batman #623
(dc)
Batman komt oog in oog met Fatman en Little Boy, twee nieuwe
pionnen op het speelveld, die ondanks hun interessante uitstraling
weinig toevoegen aan de speurtocht naar Angel Lupo. Dat ligt
grotendeels aan de dialogen, waar de aandacht erg nadrukkelijk
uitgaat naar woordspelingen en sfeerverhogende, dubbelzinnige
praat. Wanneer Batman plots ontdekt dat hij al die tijd naar
de verkeerde persoon op zoek is geweest, bezwijkt de verhaallijn
bovendien bijna onder de pretenties. Waarschijnlijk leest
dit beter in gebundelde vorm. Over het sfeervolle, rauwe tekenwerk
geen klachten. Het schaduwrijke Gotham is de perfecte achtergrond
en dat blijkt uit elk panel. Twee sterren, dus. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
powers #36
(image)
Na een gewelddadige confrontatie tussen twee groepen superwezens
in de jaren tachtig worden de eindjes van de laatste tijd
aan elkaar geknoopt. Zo vechten de zo goed als onsterfelijke
Christian Walker en zijn aartsvijand het uit en wordt onthuld
hoe Walker zijn superkrachten heeft verloren en daarna bij
de politie is gaan werken. Daarbij worden enkele wendingen
opgevoerd als schokkende onthullingen terwijl daar helemaal
geen sprake van is. Dit minpunt wordt gecompenseerd door de
rauwe energie die van de actie en de dialogen afspat. Ook
het gestileerde tekenwerk heeft net dat extra duistere tintje
dat het compleet geloofwaardig maakt. Vier sterren lijkt me
hier op zijn plek. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
demo #3 (ait
/ planet lar)
Samantha en haar halfbroer Sean zien elkaar voor het eerst
sinds jaren op de begrafenis van hun vader. Tijdens een autorit
halen ze herinneringen op aan vroeger en wordt naast de gebruikelijke
tienerrebellie ook aandacht besteed aan een breder thematisch
palet. Het lage tempo maakt zo de weg vrij voor realistische
dialogen, die meer impact krijgen zodra wordt onthuld hoe
de plot verband houdt met het onderliggende concept over superkrachten.
In feite is die onthulling bijzaak; het gaat om de interactie
tussen Sean en Samantha, die ondanks de inherente eentonigheid
soepel wordt vormgegeven. De zwarte vlakken en dikke lijnen
zijn ideaal voor de sfeer van het verhaal. Vier sterren. tekst
brian wood tekeningen becky cloonan
the drowners
#1 (new flame)
Nieuw werk van Britse stripmaker Kanan, die aan het begin
van de vierdelige miniserie een groot aantal hoofdpersonages
introduceert en pas gaandeweg orde in de chaos aanbrengt.
Het resultaat: een mysterie over een verdronken meisje, een
verontruste psychiater, een in drugsproblemen geraakt meisje
en een zeer compromisloze zakenman. De karakters worden in
de beperkte ruimte aardig uitgediept, al dwarrelt de sfeer
nog vrij sterk heen en weer tussen een misdaadverhaal, een
thriller en een vertelling over het 'gewone' leven. Kanans
tekenwerk heeft ingeboet aan eigenzinnigheid, maar de minder
strakke lijnen en grijstinten geven de gezichten meer uitstraling.
Voorlopig drie sterren. tekst
& tekeningen nabiel kanan