ultimate
spider-man #60 (marvel)
Al is het volgens de titel de bedoeling dat de nieuwe verhaallijn
over Carnage gaat, in dit eerste hoofdstuk is daar voorlopig
niets van merkbaar. Spider-Man raakt tijdens een gevecht gewond
en hij zoekt vervolgens hulp bij dokter Curt Connors, die
nog altijd worstelt met het monster in zich: de gevaarlijke
Lizard. Akkoord, het tempo is laag en de opbouw van het nummer
is niet vernieuwend of origineel, maar de richting van de
plot is onmiskenbaar interessant. Ook de tekeningen zijn van
het gebruikelijke, hoge niveau, met aandacht voor detail,
een dosis dynamische poses en desondanks een traditionele
sfeer die uiterst vlot wegleest. Al met al is een score van
drie sterren terecht. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
y: the last
man #23 (dc)
Na het vorige nummer restte voor dit laatste deel van de verhaallijn
slechts twee mogelijkheden, die beide de geloofwaardigheid
van het geheel zouden ondermijnen. De ingeslagen weg blijkt
wel de voorspelbaarste van de twee en even dringt zich wederom
het beeld op, dat de serie de laatste tijd in rondjes draait
zonder dat enige voortgang wordt geboekt. Pas aan het eind
komt daar weer verandering in, wanneer het plotseling Yorick
is die een geheim met zich meedraagt. Het is een intrigerende
wending die nieuwsgierig maakt naar wat gaat komen. Het tekenwerk
van deze delen verdient een compliment, omdat het de heldere
stijl van de vaste tekenaar zo dicht benadert. Drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen goran parlov
spawn #135
(image)
Een soort tussennummer, waarin de Violator een duivels genoegen
schept in het martelen van Spawn, terwijl Nyx op zoek gaat
naar de antwoorden op de vragen uit een ver verleden. Ondanks
het gebrek aan inhoud werkt de balans tussen de absurde humor
met de Violator en de onheilspellende thematiek van het subplot
over Nyx, vooral omdat het past binnen de sfeer van de titel.
Het dunne verhaal betekent bijna automatisch wat rommelige
tekeningen. Scheve panels, warrige lay-out en net te weinig
rust, kortom, technisch verdient het grootste deel van de
pagina's geen schoonheidsprijs. Hopelijk keert de rust snel
terug, want voor nu geef ik een score van slechts twee sterren. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina
stray bullets
#33 (el capitán)
De pauze van een jaar tussen dit en het vorige hoofdstuk draagt
niet bij aan de toegankelijkheid van het nummer. Gelukkig
is de hoofdrol weer weggelegd voor Virginia, het interessantste
en tegelijkertijd tevens het geestelijk meest verknipte personage
uit de reeks. De plot biedt echter weinig nieuws. Virginia
zet twee rivaliserende groepen jongeren tegen elkaar op en
kijkt vanaf een dak toe hoe alles escaleert. Het zijn, anders
gezegd, wel pakkende dialogen, maar zonder veel impact. Daar
staat tegenover, dat het zo storyboardachtige tekenwerk bijzonder
strak, sfeervol en stijlvast is. Het gebruik van meer zwart
pakt bijvoorbeeld aardig uit. Twee sterren is te weinig, vandaar
drie. tekst
& tekeningen david lapham
the drowners
#2 (new flame)
Het eerste deel is toch ook alweer bijna vijf maanden geleden,
wat zeker met een grote cast inhoudt, dat het gecompliceerde
verhaal over een verdronken meisje en een aan waanvoorstellingen
lijdende mediamagnaat op veel punten bijna niet te volgen
is. Daar komt bij, dat de indeling in verschillende scènes
te kunstmatig is. Aan het eind is geen van de subplots in
feite werkelijk iets opgeschoten. Ook de dialogen lijken minder
natuurlijk dan in Kanans werk van de jaren negentig. De tekeningen
bevinden zich nu op het kruispunt tussen de oude, bijna schetsmatige
stijl en een nieuwe, rondere stijl die niet overal even stabiel
overkomt. Alles bij elkaar ga ik niet hoger dan twee sterren. tekst
& tekeningen nabiel kanan