ultimate
fantastic four annual #1 (marvel)
Deze Annual staat in het teken van de Inhumans. In feite is
het weinig meer dan de introductie van de Inhumans, die een
menselijker gezicht krijgen door het personage Crystal en
die door toedoen van de Fantastic Four een andere schuilplaats
moeten kiezen. Dat is dun voor een verhaal dat langer is dan
een gebruikelijke comic. Gelukkig wordt het voor een deel
gecompenseerd door het script, dat naast decompressie ook
ruimte maakt voor de nodige uitleg in de vorm van vlotte dialogen.
Spannend is het allemaal niet, wel interessant. Het tekenwerk
is bijzonder sterk. Van de spaarzame lijnen tot de donkere
kleuren en de altijd mooie, statige composities; alles klopt.
Drie sterren, dus. tekst
mark millar tekeningen jae lee
runaways
#8 (marvel)
De verhaallijn waarin Karolina het middelpunt is, bleek vorige
maand al niet overtuigend. Deze keer wordt dat onderstreept,
want de afronding staat in het teken van expositie en decompressie.
De Skrull die zegt dat Karolina zijn bruid moet worden, mag
na een voorspelbaar gevecht zijn hele verhaal doen en daarna
maken de betrokken personages een keuze die zo voor de hand
ligt, dat het de enige manier zou zijn geweest waarop deze
twee nummers relevant zouden zijn geweest. Logisch is het
helaas niet, wat afbreuk doet aan de geloofwaardigheid. Het
werk van de gasttekenaar is evenmin goed voor een voldoende.
Dat is te eenvoudig en te manga. Al met al één
ster. tekst
brian k vaughan tekeningen takeshi miyazawa
ultimates
2 #8 (marvel)
Ook in dit deel lopen de persoonlijke subplots weer door de
rode draad heen. Het gebeurt op een manier die prikkelend
en uitdagend is, zeker in het licht van de schokkende moorden
aan het eind van het vorige nummer. Ditmaal draait het om
Captain America. Hoewel zijn gesprek aan Bucky strikt gezien
vulling is, geeft het een mooi ritme en kan de spanning naar
de daverende climax goed worden opgebouwd. Knap hoe ook deze
reeks naar iets groots toewerkt. De tekeningen zijn als vanouds.
De realistische stijl, de sfeervolle kleuren, de spectaculaire
panorama's en de fotorealistische gezichten; alles draagt
bij aan het gevoel van breedbeeldactie. Zonder meer vier sterren. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
ultimate
fantastic four #23 (marvel)
Het avontuur van Reed en zijn teamgenoten in een parallelle
dimensie vol zombies loopt spijtig genoeg redelijk voorspelbaar
af. De clichés worden niet gespaard, natuurlijk moet
één van de nieuwe personages zich opofferen
en natuurlijk is het drama daardoor enigszins geforceerd.
Ook de verrassing aan het eind voelt plichtmatig. Niettemin
is het wel een verhaal dat kietelt, omdat het dingen laat
zien die niet zo snel in andere series worden getoond. Leuk
als tussendoortje, zeker omdat de vloeiende tekenstijl en
de prachtige inkleuring voor de juiste toon zorgen. Het is
wel waar dat de gezichten soms sjablonen lijken, maar het
is toch goed genoeg voor een score van drie sterren. tekst
mark millar tekeningen greg land
girls #5
(image)
Eindelijk wordt uit de doeken gedaan waar de naakte dame uit
het eerste nummer precies vandaan komt. Het levert een vrij
interessante flashback op, die de personages in een ander
daglicht zet. Dat is interessant, vooral omdat vooral de hoofdrolspelers
tot nu toe zo matig uit de verf zijn gekomen. Daar staat tegenover,
dat het verteltempo laag is, de dialogen lang doorgaan en
de ontknoping van dit deel tenenkrommend is. De gebroeders
Luna moeten snel werken voor een schrijver met een beetje
talent, want hun van warme pastelkleuren voorziene tekenwerk
is ruim voldoende. Sterker, de tekeningen zijn de reden waarom
ik dit nummer alsnog heb gekocht. Al met al één
ster. tekst
jonathan & joshua luna tekeningen jonathan
luna
jon sable,
freelance #4 (idw)
Heden en verleden lopen door elkaar heen in de vorm van subplots
die op het eerste gezicht enkel afleiding zijn en flashbacks
die duidelijk zijn bedoeld voor nieuwe lezers. Het resultaat
is een nogal fragmentarisch deel dat gelukkig wel bij elkaar
wordt gehouden door de aandacht voor Jon Sable, die nu onderzoek
doet naar een sluipschutter en daarbij ook zelf in gevaar
komt. Tot nu toe is duidelijk, dat het de miniserie aan echte
diepgang ontbreekt, domweg omdat de oorspronkelijke serie
veel te lang geleden is voor het bouwen op bekende feiten.
Het tekenwerk is redelijk tot goed, al kunnen perspectief
en anatomie soms wat aandacht gebruiken. Toch kom ik uit op
drie sterren. tekst
& tekeningen mike grell