ultimate
spider-man #92 (marvel)
De misverstanden tussen Spider-Man en de X-Men worden hier
gelukkig niet gebruikt als bron van wrijving tussen de personages.
Hierdoor ontstaat meer ruimte voor het eigenlijke verhaal,
al staan verwarring en desoriëntatie wel centraal. Dit
komt het beste tot uitdrukking bij Spider-Man zelf, die met
zijn geestige reacties op de ontwikkelingen zo herkenbaar
een tiener is, terwijl de X-Men juist niet helemaal trouw
zijn aan de karakters zoals die in hun eigen serie zijn neergezet.
Het tekenwerk zit weer goed in elkaar. De gaststerren komen
aardig uit de verf, de dynamiek blijft een pluspunt en de
verandering van locatie zorgt voor warme kleuren. Al met al
drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
all star
superman #3 (dc)
Eigenlijk is dit een soort tussennummer. Lois Lane viert haar
verjaardag en krijgt van Superman een middeltje waardoor ze
een dag superkrachten heeft en daarmee een Superwoman wordt.
Hoewel het concept niet nieuw is, krijgt het een leuke uitwerking
omdat Samson en Atlas graag willen strijden om het gezelschap
van Lois, waar Superman uiteraard niet veel zin in heeft.
Tussen de actie en de humor zit trouwens een boeiende laag
met een onheilspellende ondertoon, die het nummer wat extra's
geeft. Voor de tekeningen geldt als vanouds dat de gedetailleerde
stijl bijzonder plezierig is; fijne lijnen, sierlijke composities
en mooie ontwerpen. Kortom, ik geef vier sterren. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
savage dragon
#124 (image)
Nog één nummer en dan stop ik ermee, want ook
dit deel barst bijna uit zijn voegen van slechte, tenenkrommende
en politiek afgrijselijk getinte expositie. Ook de stijlexperimenten
halverwege, met kleinere kaders en allerlei vreemde uitstapjes,
kunnen niet meer overtuigen, omdat onder deze ondoordringbare
laag tekst een verhaal zit, dat kant noch wal raakt. Deze
superheldenclichés van het ergste soort horen niet
thuis in een comic als deze. Het tekenwerk is matig tot redelijk,
waarbij de kleinere panels soms veel te eenvoudig in elkaar
zitten. Grootste minpunt hier is dat Larsen nu ook zelf is
gaan letteren: zijn handschrift leest niet lekker weg en leidt
af. Ja, weer nul sterren. tekst
& tekeningen erik larsen
spawn #154
(image)
Blijkbaar kan Spawn tegenwoordig andere Hellspawn uit zichzelf
tevoorschijn toveren. Dat leidt in dit deel tot een volkomen
onnodige actiescène, die aan elkaar wordt gepraat door
clichématige tekstkaders en zinloze dialogen, zodat
tegen het eind niet eens duidelijk is waar het allemaal om
heeft gedraaid. De cliffhanger is weer een voorbeeld van hoe
de nieuwe schrijver wil terugkeren naar oude concepten. Als
dit zo doorgaat, verdwijnt ook deze reeks van mijn lijstje,
want dit is een kwelling. Voor het tekenwerk geldt hetzelfde,
want dat is van een amateurniveau. Daarbij moet wel gezegd
worden, dat het inktwerk ditmaal strakker en duidelijker is.
Hoger dan één ster kan ik niet gaan. tekst
david hine tekeningen philip tan
fallen angel
#4 (idw)
De eerste verhaallijn is bijna afgelopen en aan de hand van
enkele boeiende flashbacks wordt steeds meer duidelijk hoe
het verleden van Lee precies in elkaar zit. Helaas is de uiteindelijke
confrontatie tussen de moeder, vader en zoon wel aan de voorspelbare
kant en kunnen alle klassieke archetypen niet helemaal worden
ontweken. Waarom het dan werkt? Omdat de personages in de
afgelopen jaren, dus ook nog bij de vorige uitgeverij, voldoende
diepgang hebben gekregen. Minpunt aan het script is het vele
gebruik van de namen, maar dat is blijkbaar noodzakelijk.
Het tekenwerk is immers soms wat vaag, waardoor personages
op elkaar lijken. Drie sterren lijkt een terechte score. tekst
peter david tekeningen j k woodward