52 #1 (dc)
Eerste deel van de wekelijkse serie die het gat van een jaar
moet opvullen in de continuïteit van DC. Meteen is al
duidelijk, dat de vier schrijvers hun eigen subplots voor
hun rekening nemen. Helaas is niet elk subplot interessant,
wat een probleem kan zijn. Op het oog is het tekstdicht geschreven,
inhoudelijk valt het nogal mee, wat de vraag opwerpt hoe lang
dit concept nog boeiend kan blijven. Het tekenwerk, met een
vaste maker voor de schetsen zodat de uniformiteit bewaakt
blijft, kan ermee door, hoewel het beter overweg kan met superhelden
dan met pratende mensen. Hier en daar is het bovendien wat
te ouderwets en de gezichten zijn simpel. Dit verdient twee
sterren. tekst
johns, morrison, rucka & waid tekeningen
keith giffen & joe bennett
american
virgin #3 (dc)
Adam Chamberlain is naar Mozambique gereisd, omdat zijn vriendin
daar is omgekomen. In de woestijn wordt zijn eigen levensvisie
zwaar beproefd en langzaamaan verandert hij in iemand die
hoe dan ook wraak wil nemen voor zijn vriendin. De combinatie
van een relatief laag tempo en veel dialoog kan de indruk
wekken, dat niet veel gebeurt. Niettemin blijven de teksten
van een hoog niveau en is de transformatie van Adam scherp
in het verhaal verwerkt. Soms zijn de tekeningen eentonig,
met vergelijkbare gezichten en beperkte of zelfs geen achtergronden.
Gelukkig houden de kleuren het redelijk fris, zodat ik niet
op slechts twee sterren uitkom, maar op een score van drie
sterren. tekst
steven t seagle tekeningen becky cloonan
ex machina
#20 (dc)
Slot van de huidige verhaallijn en deze keer gebeurt dat in
een goede mix van actie, flashbacks en momenten waarop de
karakters diepgang tonen. Als dan in de laatste scène
ook nog een emotionele verrassing opduikt, blijkt dat alles
erg goed gestructureerd is. In een zowel hoog als laag tempo
kan het verhaal overweg met de scherpe dialogen. Daardoor
leest het lekker weg en komt de climax zeker hard aan. Het
tekenwerk is weer van het gebruikelijke niveau. De semi-realistische
stijl blijft ook in actiescènes in staat tot het neerzetten
van herkenbare personages, wat knap is, want deze stijl heeft
onmiskenbaar iets statisch. De eindconclusie moet luiden,
dat dit deel goed is voor vier sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris