moon knight
#8 (marvel)
Het laatste nummer van de vaste tekenaar en dat is voor mij
waarschijnlijk het punt waarop ik de serie laat vallen. Want
hoe je het ook wendt of keert, de sterk gedetailleerde tekeningen
en de grimmige inkleuring zijn de sterkste punten van de serie,
zeker niet het verhaal. Deze maand duikt Marc Spector verder
in de nieuwe verhaallijn, met te veel dialogen die zo enorm
vaag zijn, dat ze nauwelijks volgbaar zijn. Technisch klopt
het, de uitwerking mist alleen effectiviteit en impact omdat
de tekst afstand met de lezer opwekt. En dan blijkt dat Spector
als personage niet boeiend genoeg is als hoofdrolspeler. Althans,
niet op deze manier. Enkel door de tekeningen nog twee sterren. tekst
charlie huston tekeningen david finch
captain america
#25 (marvel)
Zelden heeft een comic zo veelvuldig in het nieuws gestaan
als deze, het nummer met de dood van Steve Rogers. Na afloop
van de oorlog tussen de helden zit Captain America gevangen.
Gewikkeld in toepasselijke flashbacks naar het verleden wordt
getoond hoe hij wordt overgebracht naar een andere locatie,
waar de plannen van de Red Skull nu in beweging worden gezet
en de fatale schoten uiteindelijk worden gelost uit een zeer
onverwachte hoek. Het is een erg sterk nummer, dat in de context
van de rest van de serie enkel aan kracht wint en dat dankzij
de duistere en realistische tekeningen grote impact heeft.
Prima comic, dus, waarvoor ik een score van vijf sterren geef. tekst
ed brubaker tekeningen steve epting
thunderbolts
#112 (marvel)
In de analyse van de recente missie van de Thunderbolts komen
nogal veel spanningen binnen het team bovendrijven. Het zet
de verhoudingen op scherp en vormt de inleiding voor enkele
scènes waarin de personages ook individueel weer verder
worden uitgediept. Structureel zit het intelligent in elkaar,
met de aanhoudend cynische ondertoon als bindmiddel. Het tussendoortje
met een rol voor Stan Lee voelt overigens wel als een vrij
matige inside joke die de plank misslaat. Voor het overige
enkel lof, ook voor de tekeningen, die hier met een combinatie
van gedetailleerde gezichten, dramatische poses en goed gebruik
van donkere vlakken een mooie sfeer neerzetten. Drie sterren
is voldoende. tekst
warren ellis tekeningen mike deodato jr
wonder woman
#5 (dc)
Wonder Woman wordt aangehaald als inspiratie voor opvangtehuizen
voor mishandelde vrouwen. Het is een thematiek die al vaker
binnen de context van de serie is behandeld en helaas ook
vele malen beter dan hier, want de plot komt niet veel verder
dan vreselijke stereotypen, clichés en zogenaamd schokkende
wendingen die tenenkrommend achterhaald zijn. Feminisme is
een onderwerp dat een echt goede schrijver vereist en het
moge duidelijk zijn, dat daar hier geen sprake van is. De
tekeningen blijven ook achter, want de op zich redelijke stijl
is vaak vlak en mist originaliteit. Dit is mijn laatste nummer
van de serie en een score van nul sterren is misschien nog
wel te hoog. tekst
will pfeifer tekeningen geraldo borjes & jean
diaz
buffy, the
vampire slayer #1 (dark horse)
De serie die de draad oppikt waar de televisieserie ooit eindigde,
is eindelijk een feit. Het is meteen duidelijk dat aan het
begin van dit 'seizoen acht' veel is veranderd. Buffy staat
aan het hoofd van een grote organisatie Slayers, die opereert
als een soort militaire eenheid. Zonder meer een prima inleiding
op de verhaallijn, met halverwege de eerste hint van de rode
draad. Toch is het nog even wennen, het op een comicpagina
zien van alle bekende personages. De tekeningen zijn zeker
goed genoeg voor het herkenbaar neerzetten van de cast, soms
wat duidelijker dan anders, maar de essentie van de stijl
is wel open en helder. Al met al geef ik hier een score van
drie sterren voor. tekst
joss whedon tekeningen georges jeanty