ultimate
power #4 (marvel)
De tweede schrijver van de miniserie treedt aan en hij volgt
de Fantastic Four, Spider-Man en het team van de Ultimates
na het verdwijnen van Reed Richards. Dankzij Thor maken ze
de reis naar de realiteit van het Squadron Supreme en dat
is meteen ook het hele verhaal van dit nummer: alleen de reis,
gevouwen om een paar scènes over het Squadron en over
de gevangen Reed. Is dat te dun? Zonder enige twijfel. Leest
het desondanks lekker weg? Ja, eigenlijk wel. Zonder dat wat
gebeurt, blijven de dialogen namelijk leuk en voelt het tempo
prettig aan. Dat ligt deels aan het realistische tekenwerk,
dat oogstrelend is. Als comic op zich is het te weinig, dus
twee sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen greg land
x-factor
#17 (marvel)
Het leger maakt zich zorgen om de ontwikkelingen in Mutant
Town na de beruchte M Day. En nu X-Factor daar het hoofdkwartier
heeft, wordt Jamie Madrox benaderd door Val Cooper, die hem
vertelt over de terroristen die zich X-Cell noemen en die
denken dat de overheid achter M Day zat. Hoewel het basisidee
niet verkeerd is, valt de uitwerking toch een klein beetje
tegen. Het ontneemt de serie namelijk ruimte voor karakterisatie,
wat altijd het sterkste punt is geweest. Van de tekeningen
moet deze verhaallijn het al helemaal niet hebben, want die
zijn erg vlak, veel te weinig gedetailleerd en soms zelfs
wat amateuristisch. Tel alles bij elkaar op en ik kom uit
op niet meer dan één ster. tekst
peter david tekeningen khoi pham
checkmate
#12 (dc)
De verhaallijn over de persoonlijke demonen van Beatriz DaCosta
komt nu tot een einde. Ondanks de spanning, die goed is opgebouwd,
voelt het allemaal net iets te voorspelbaar aan, met duidelijke
clichés die niet worden omzeild. Ook is hier de rol
van Bane niet goed gekozen; binnen dit avontuur voelt hij
aan als een clown en kan hij nergens uitstralen hoe gevaarlijk
hij is. Dat is jammer, daar deze serie juist op dat punt een
goede reputatie heeft. Het werk van de twee tekenaars is redelijk.
De laatste paar pagina's zijn wel het best, daar is de ronde
stijl in combinatie met de zachte kleurtinten bijzonder effectief.
Het redt het nummer niet, want één ster is nu
meer dan voldoende. tekst
greg rucka, nunzio defilippis & christina weir tekeningen
steve scott & various
the exterminators
#15 (dc)
Een nieuw hoofdstuk in een verhaallijn die bijna per maand
fragmentarischer wordt. Deze keer is Cleo Crone middelpunt
van de belangstelling, terwijl de traditioneel uitgebreide
vertelstijl zich uit kan leven op lange dialogen en een paar
monologen. Deze stijl van schrijven mag dan een frisse wind
zijn in de wereld van decompressie, maar het mist net te vaak
een goede balans en dat moet de serie een keer gaan opbreken.
Nu al wordt zo vaak geschakeld naar ogenschijnlijk irrelevante
bijpersonages, dat het er zeker niet duidelijker op wordt.
Het tekenwerk is wel acceptabel, voornamelijk vanwege de open
en heldere gelaatsuitdrukkingen en de kleine details. Het
blijft bij twee sterren. tekst
simon oliver tekeningen john lucas
y: the last
man #55 (dc)
Yorick Brown en agente 355 reizen door Rusland, waarbij scènes
uit Frankrijk voor een contrast moeten zorgen. Een bizarre
nachtmerrie is vervolgens het begin van een eerst grappig
en daarna serieus en interessant gesprek tussen Yorick en
355. Het diept de personages uit, het raakt aan de thematiek
van de serie en heeft een mooie, menselijke ondertoon. Dat
verder niet echt veel gebeurt, mag daarom geen bezwaar meer
zijn. Ook de tekeningen doen weer wat wordt verwacht, met
een uitnodigende, klare lijn en oog voor elegante composities.
De inside joke over de aansteker met de tekst 'fuck communism'
is overigens een erg leuke. Drie sterren is te weinig, vandaar
vier sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra