secret invasion
#1 (marvel)
De zomercrossover van dit jaar begint, in tegenstelling tot
onder meer 'House of M', ongekend groots. Op alle vlakken
wordt uitgepakt, de onthullingen over welke personages in
het geheim zijn vervangen door Skrulls volgen elkaar in hoog
tempo op en door middel van korte scènes wordt het
complete Marvel universum bij het verhaal betrokken. Ook het
opduiken van verdacht bekende gezichten aan het eind is overdonderend.
De actie vindt wel een rustpunt in de kalme scènes
met Reed Richards. Voor zo'n breed onderwerp als dit is het
een verrassend coherent begin van de crossover. Het tekenwerk
heeft baat bij een aparte inkter. De eenvoudige stijl krijgt
net genoeg body. Vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen leinil francis
yu
dark tower:
the long road home #2 (marvel)
Terwijl Sheemie een robot heeft geactiveerd, vecht Roland
Deschain met zijn innerlijke demonen. Zijn bewustzijn zit
gevangen in een mystieke bol met de overigens belachelijke
naam Maerlyn's Grapefruit. Rolands vrienden Alain en Cuthbert
nemen hem mee, nog altijd op de vlucht voor hun achtervolgers.
Net als de vorige keer is het tempo zo laag, dat sommige scènes
onnodig opgerekt lijken: liefst tien pagina's voor het oversteken
van een brug en zes pagina's voor het neerzetten van het gevaar
in Rolands bewustzijn! De sfeer is echter goed, aangevuld
met het prachtig gekleurde tekenwerk vol gestileerde poses
en dramatische effecten. Een score van twee sterren is hier
wel terecht. tekst
peter david & robin furth tekeningen jae
lee
kick-ass
#2 (marvel)
Na het geweldige pak slaag van de vorige keer ligt Dave Lizewski
in het ziekenhuis. Hoewel de verwondingen redelijk realistisch
worden uitgewerkt, stapt montage van zijn revalidatie wel
ernstig snel over naar de orde van de dag, want nog voor de
helft van het nummer loopt Dave alweer op straat met zijn
superheldenkostuum aan. Zijn tweede straatgevecht verloopt
veel beter en met die afsluiter belandt de serie op een belangrijk
kruispunt: voor welke richting zal worden gekozen? Het script
zit goed in elkaar en het tekenwerk is ideaal voor een serie
zo op het snijvlak van superhelden en realisme. De dikke lijnen
en dynamische poses kunnen het zeker aan. Geen vier, wel drie
sterren. tekst
mark millar tekeningen john romita jr
the twelve
#4 (marvel)
In dit hoofdstuk van de miniserie staat het verhaal over Rockman
centraal. Zijn flashback voelt een klein beetje gekunsteld
en bevat weinig verrassingen, maar het geeft het personage
meer kleur en in een reeks met een cast van liefst twaalf
helden is dat altijd welkom. Voor het overige blijft de kern
van de plot draaien om de vraag wat een held uit de Tweede
Wereldoorlog met zijn of haar leven moet in het jaar 2008.
Daarbij ligt het gevaar van herhaling wel op de loer. De tekeningen
zijn van hoog niveau. Direct vanaf het begin zitten de pagina's
vol kleine details, realistische gelaatsuitdrukkingen en heldere
composities. Tel alles bij elkaar op en ik geef een score
van drie sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen chris weston
the vinyl
underground #7 (dc)
Het verhaal van vorige maand was nog niet afgelopen, al denken
Morrison Shepherd en zijn vrienden dat wel. Wanneer Perv last
krijgt van visioenen over mishandelde meisjes, wordt duidelijk
dat de problemen niet zijn opgelost en het team gaat opnieuw
op onderzoek uit. Daarbij ligt deze keer wat meer nadruk op
actie en op de relaties van de personages. Omdat geen van
de vier sympathiek is, werkt dat echter niet helemaal, het
voelt plichtmatig en cliché. Het tekenwerk kent vreemd
genoeg een paar pagina's die opvallend anders van stijl zijn.
Dat lijkt op haastwerk, misschien ook van de inkter. Gelukkig
blijft het dankzij de dikke lijnen duidelijk. Hoger dan twee
sterren ga ik niet. tekst
si spencer tekeningen simon gane
buffy, the
vampire slayer #13 (dark horse)
Xander en Renee gaan op bezoek bij Dracula. Terwijl Andrew
op een ronduit komische wijze aan de overige Slayers uitlegt
wie Dracula nu precies is, legt Xander uit dat ze zijn aangevallen
door vampiers die krachten hadden die normaal gesproken alleen
Dracula heeft. Tot de laatste scène lijkt dit een tussennummer,
omdat het blijft bij voorbereiding op wat komen gaat. Tot
de laatste scène, dus. Want dan duikt een wending op,
die grote gevolgen kan hebben voor de overige Slayers. De
tekeningen zijn adequaat, doch soms een beetje aan de saaie
kant. Zelfs het gevecht in Japan blijft mat, het mist aan
dynamiek. Al met al is een score van drie sterren hier op
zijn plek. tekst
drew goddard tekeningen georges jeanty
the boys
#17 (dynamite)
De relatie tussen Hugh Campbell en Annie January wordt hier
weer wat verder uitgediept. Hoewel in het begin nog ruimte
is voor de andere subplots van de huidige verhaallijn, gaat
de aandacht daarna enkel uit naar dit tweetal. En zoals vaker
in deze serie wordt het afgerond met een overdosis aan bizarre
humor ten koste van Hughie. Toegegeven, het is overdreven,
het zoekt naar de grenzen van het smakeloze en ergens is het
ook kinderachtig. Niettemin past het wel in de sfeer van de
serie. Het tekenwerk is van het gebruikelijke niveau. De inktlijnen
worden dik aangezet, de gezichten zijn sprekend en deze keer
is de stijl consistenter, vandaar dat ik alles bij elkaar
drie sterren geef. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson
angel: after
the fall #6 (idw)
Een adempauze voor de serie in de vorm van een verzameling
korte verhalen over hoe het de verschillende hoofdrolspelers
nu precies is vergaan toen Los Angeles veranderde in de hel
op Aarde. Het begint hier met Spike, Connor en Lorne, waarbij
het hoofdstuk over die laatste compleet op rijm is geschreven.
Waar het gedeelte over Connor best interessant is, mist de
rest duidelijk aan relevantie. En omdat ieder deel door een
andere tekenaar is gemaakt, is de kwaliteit van het tekenwerk
sterk wisselend. Echt slecht wordt het nergens, overtuigend
is het echter alleen bij het deel over Connor. De vulverhalen
zijn een vreemde keuze op een vreemd moment. Daarom ook slechts
één ster. tekst
joss whedon & brian lynch tekeningen tim
kane, david messina & various