dark avengers
#1 (marvel)
Net als bij Civil War vloeit deze nieuwe variant op de Avengers
logisch voort uit een crossover, ditmaal Secret Invasion.
De nieuwe nationale held Norman Osborn neemt de leiding over
de Avengers en hij krijgt ruimschoots de vrijheid bij het
samenstellen van zijn nieuwe team. In feite komt dit nummer
daardoor niet verder dan het rekruteren van de teamleden.
Toch is dat boeiend, omdat bepaalde personages zich voordoen
als bekende helden. Ook de dialogen zijn van goed niveau,
met een wat grimmige ondertoon die past bij de serie. Het
tekenwerk sluit daarop aan, want de realistische en donkere
stijl is precies waar het verhaal om vraagt. Ik kom uit op
een eindscore van drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mike deodato
jr
incognito
#1 (marvel)
In dit na enkele weken vertraging alsnog ontvangen eerste
nummer wordt op beproefde wijze de toon gezet voor hoofdpersonage
Zack Overkill. Ooit waren hij en zijn broer criminelen met
superkrachten, tot zijn broer overleed en Zack koos voor de
getuigenbescherming. Drugs houden zijn krachten in bedwang
en op dat punt is de wending in het verhaal behoorlijk voorspelbaar,
al wordt het gebracht als verrassing. Inhoudelijk combineert
het de concepten van enkele andere comics en de uitwerking
doet denken aan het werk dat de makers al eerder met elkaar
hebben gedaan. Gelukkig krijgt het tekenwerk meer ruimte voor
dynamiek en dramatiek, zodat het voldoende is voor drie sterren. tekst
ed brubaker tekeningen sean phillips
astonishing
x-men #28 (marvel)
Drie maanden na het vorige deel is het momentum van het verhaal
bijna weg en dat is spijtig. Zeker omdat het concept over
de kunstmatige mutanten en alternatieve dimensies fascinerend
is. Bovendien vormt het een achtergrond waartegen leden van
de X-Men discussies vol diepgang voeren over recente gebeurtenissen.
Het enige minpuntje aan de plot is, dat aan het begin al heel
geforceerd wordt gehint naar de wending aan het einde. Het
tekenwerk heeft meer minpunten: hoewel het sterk oogt, is
het gebaseerd op telkens dezelfde poses en altijd weer diezelfde
lay-out, met overwegend rommelige resultaten. Drie sterren
is net te veel, daarom is een score van twee sterren genoeg. tekst
warren ellis tekeningen simone bianchi
x-factor
#39 (marvel)
Het verhaal over de geboorte van het kind van Jamie Madrox
en Siryn neemt nauwelijks een aanloop en ontwijkt in zowel
de uitwerking als de gevolgen elk cliché over ziekenhuizen,
over ouderschap en over pasgeboren baby's. Hoewel de plot
aanvankelijk prettig voortkabbelt, met de gebruikelijke humor
en vooral veel sterke dialogen, zet een wending halverwege
alles op zijn kop. Het is een meesterlijke twist, zo verrassend
en toch volstrekt logisch binnen deze serie. Daarbij wordt
het geholpen door de tekeningen, die met een realistische
stijl en een voorliefde voor kalme composities de ontwikkelingen
helder schetsen en alle emoties overbrengen. De beste comic
van de maand, vijf sterren. tekst
peter david tekeningen valentine de landro
air #6 (dc)
De komst van Amelia Earhart als bijpersonage heeft de serie
eindelijk een duidelijke plek binnen de genres gegeven. Een
combinatie van fantasy en sciencefiction vormt zo een aantrekkelijke
basis voor het hoofdverhaal, dat langzaamaan vorm heeft gekregen.
Helaas is de flashback over Amelia ernstig standaard, maar
de implicaties voor hoofdpersonage Blythe houden het alsnog
interessant. Op deze wijze wordt het romantische subplot over
Zayn eigenlijk steeds irrelevanter en vervelender. Gelukkig
duikt het nu pas aan het slot op. Wat betreft het tekenwerk
geen klachten, want de soms wat houterige stijl past beter
bij de nieuwe toon van de serie. Alles bij elkaar drie sterren. tekst
g willow wilson tekeningen m k perker
100 bullets
#99 (dc)
Eén nummer vóór het eind van de reeks
gaan de ontwikkelingen over twee afzonderlijke schijven ineens
snel. Aan de ene kant wordt een nieuw verbond gesmeed door
de overgebleven leden van de Trust en krijgt agent Graves
een aanbod dat hij waarschijnlijk niet zo snel had verwacht,
terwijl aan de andere kant enkele Minutemen hun machtsspelletjes
uitspelen en zich opmaken voor de grote finale. De traditioneel
vage vertelstijl levert één onduidelijke scène
op, maar voor de rest wordt de spanning knap opgebouwd. Het
tekenwerk is al jaren van een hoog en consistent niveau; ook
aan het slot voeren stilisme en sfeer de boventoon. Tel alles
bij elkaar op en vier sterren is haalbaar. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
the boys
#26 (dynamite)
Hughie's infiltratie bij jonge superhelden gaat verder en
hoe meer Hughie beseft dat deze helden lang niet zo verdorven
zijn als de teams met oudere helden, hoe meer hij gaat twijfelen
aan zijn missie. Dat resulteert in een wat dun tussennummer,
waarin de kern wordt gevormd door een gesprek tussen Hughie
en zijn vriendin, die zonder dat hij het doorheeft ook een
superheld is. Zeker daar zijn de dialogen van het ouderwets
hoge niveau, vol spreektaal en terzijdes. Zonde dat de serie
nu voor het eerst een gasttekenaar nodig heeft. De stijl blijft
in de buurt van het werk van de vaste tekenaar, maar het is
net even minder strak en het mist diepte en dynamiek. Twee
sterren is genoeg. tekst
garth ennis tekeningen john higgins
angel: after
the fall #16 (idw)
De verhaallijn waarmee dit 'zesde seizoen' van de televisieserie
werd gestart, wordt nu afgerond op een manier die geen schoonheidsprijs
verdient. Aan de hand van een soort deus ex machina en een
opmerking over tijdreizen wordt een oplossing voor ieders
problemen gevonden en wordt wel heel gemakkelijk teruggekeerd
naar de status-quo van vóór deze comic. Het
grootste verschil met hoe dit doorgaans gaat, is dat de karakters
zich alles uit de heldimensie herinneren én dat de
status van Angel als held grondig is veranderd. En dat kan
boeiend worden. De tekeningen zijn matig tot redelijk. Donkere
scènes zijn niet de sterkste kant van deze tekenaar.
Twee sterren, dus. tekst
brian lynch tekeningen franco urru