Wanneer een superheld voor het eerst
de overstap maakt naar het witte doek, levert dat bijna per
definitie een probleem op. Niet alleen moet een verhaal met
een centraal conflict worden verteld, bovenal moet nog worden
getoond hoe het hoofdpersonage in die held is veranderd. Waar
dit meestal twee helften oplevert die moeilijk met elkaar
verenigbaar zijn, is Iron Man de prettige uitzondering op
die regel. Hier loopt alles eindelijk vlot en logisch in elkaar
over.
Tony Stark (Robert Downey Jr) is een
playboy, een rijke wapenontwikkelaar die tijdens een demonstratie
in Afghanistan door terroristen wordt ontvoerd en wordt gedwongen
tot het maken van een geavanceerde clusterraket. In plaats
daarvan werkt hij aan een harnas waarmee hij kan ontsnappen,
een harnas dat wordt gevoed door grote elektromagneet die
ervoor zorgt, dat granaatscherven in zijn borst niet zijn
hart kunnen bereiken. Eenmaal terug zweert Stark de wapenhandel
af en perfectioneert hij zijn harnas. Als hij dan ontdekt,
dat zakenpartner Obadiah Stane (Jeff Bridges) handel drijft
met de terroristen en Starks eerste prototype in handen heeft
gekregen, ontspint zich een confrontatie tussen Stark en zijn
machtsdronken vaderfiguur.
Hoewel Stark thuis kundig wordt bijgestaan
door zijn assistente Pepper Potts (Gwyneth Paltrow) en Jim
Rhodes (Terrence Howard), zijn tussenpersoon bij het leger,
schuilt de grote kracht van het scenario toch vooral in de
invulling van Downey Jr. Hij ís Tony Stark, net zo
geloofwaardig in de rol van gladde wapenverkoper als in de
rol van de gladde charmeur. Regisseur Jon Favreau geeft hem
daarvoor genoeg ruimte, zeker nu de ontstaansgeschiedenis
van Iron Man en zijn eerste grote gevecht zo overtuigend om
elkaar heen zijn gevouwen. Pas bij het laatste gevecht valt
de film in die andere valkuil van het genre: een sterke superheld
vereist een gelijkwaardige schurk.
Zo wordt de finale van Iron Man alsnog
een beetje een cliché, temeer omdat Bridges net daar
te veel richting de archetypische slechterik afdrijft. Gelukkig
wordt dat deels gecompenseerd door vele voortreffelijke computeranimaties,
die dankbaar gebruik maken van het feit dat een metalen harnas
gemakkelijker realistisch overkomt dan bijvoorbeeld een organisch
monster. En de slotscène, na de aftiteling, biedt de
leukste gastrol in tijden en een erg interessante hint naar
een sequel.
iron man
- 126 min (jon favreau) cast: robert downey
jr, gwyneth paltrow, jeff bridges, terrence howard, leslie
bibb & faran tahir gezien: 10.05.08 -
utrecht, rembrandt