Begin jaren negentig bracht Marvel
Comics elke maand nieuwe series op de markt, of daar nu aanleiding
toe was of niet. Comics zaten toentertijd in de lift, het
ging goed met de verkoopcijfers en met de nieuwe series werd
naar hartelust geëxperimenteerd. Vaak werden een schrijver
en een tekenaar bij elkaar gebracht en werden ze met een serie
over tweederangs personages in het diepe gegooid. Het is niet
verwonderlijk dat een krappe tien jaar later alle nieuwe Marvel
comics uit die periode zijn stopgezet. Een nieuwe serie moet
niet zomaar worden uitgebracht. Dergelijke series houden het
zelden lang uit. Pas als er een logische reden achter schuilt,
heeft een comic bestaansrecht.
Wellicht het beste voorbeeld van de
afgelopen jaren is de serie die min of meer rechtstreeks voortvloeide
uit de crossover 'Onslaught.' Aan het einde van dat verhaal
offeren de grootste superhelden zich op en laten ze niet alleen
een verwoest New York City achter, maar ook een machtsvacuüm.
Want wie moet de stad nu beschermen tegen de schurken die
normaal altijd door de Fantastic Four en de Avengers werden
tegengehouden? De Masters of Evil, onder leiding van de doortrapte
Baron Zemo, maken van deze unieke situatie gebruik en de groep
schurken doet zich voor als de Thunderbolts, een nieuw team
superhelden dat de stad tegen grote gevaren zal beschermen.
Op deze manier wil Zemo het publieke vertrouwen winnen en
daarna genadeloos toeslaan. De Thunderbolts doken voor het
eerst op in Incredible Hulk #449 en kregen na afloop van 'Onslaught'
vrijwel direct hun eigen maandelijkse serie, geschreven door
Kurt Busiek en getekend door Mark Bagley.
Het eerste, tevens dubbeldikke nummer
bevat het publieke debuut van de Thunderbolts. De stad ligt
aan puin, de bevolking vraagt zich af wie hen moet beschermen
tegen machtige schurken en buitenaardse indringers en juist
op dat moment duiken de redders in nood op. Tegen de groep
sluwe paramilitaire dieven genaamd The Rat Pack vestigen de
Thunderbolts een reputatie als een verfrissend nieuw superheldenteam
en na een officiële introductie roepen ze ook de Wrecking
Crew een halt toe. Het volk sluit de helden in het hart, niet
wetend dat ze een paard van Troje hebben binnengehaald. Vanaf
het begin is een grote rol voor de media weggelegd. Busiek
maakt zeer handig gebruik van televisiereporters en verpakt
op die manier alle belangrijke informatie in het verhaal zelf
en niet in storende tekstkaders. Tegelijkertijd vervullen
de media een andere functie, want uiteindelijk is het alle
aandacht op radio en televisie die ervoor zorgt dat het gehele
volk de Thunderbolts accepteert.
Het concept achter de serie Thunderbolts
is origineel en wordt gedurende de eerste twaalf nummers op
indrukwekkende wijze uitgewerkt. Helaas kantelt het team na
dat eerste jaar en verworden ze zonder Zemo zelfs tot een
stel echte helden, maar in Thunderbolts #1 blijft Zemo's plan
het onderliggende motief en wellicht is het nummer daarom
zo verkwikkend. Een groep schurken hult zich in andere kostuums,
neemt andere namen aan en maakt op briljante wijze misbruik
van één van de grootste tragedies in de superheldenwereld.
Schurken als hoofdpersonages, vermomd als helden, die hun
oprechtheid moeten bewijzen en het derhalve moeten opnemen
tegen schurken met wie ze vroeger zij aan zij hebben gewerkt.
Een unieke situatie, waarbij aan alle aspecten en alle personages
voldoende aandacht wordt besteed. Als altijd gebruikt Busiek
daarbij veel en soms te veel woorden, maar de sfeer en het
ritme van de comic lijden daar in tegenstelling tot in enkele
latere nummers niet onder.
De vertelstijl is simpel en bepaalde
elementen in de plot liggen er dik bovenop. Zo wordt in dit
nummer de bodem gelegd voor de latere romance tussen Atlas
en Dallas Riordan, de rechterhand van de burgemeester en reeds
vrij vroeg in het verhaal duikt Hallie Takahama op, het jonge
meisje dat zich later als Jolt bij het team voegt. Afgezien
daarvan overheerst het frisse enthousiasme, dat wordt versterkt
door het dynamische tekenwerk van Bagley. Zijn tekenstijl
is in sommige opzichten ouderwets, maar hij heeft altijd oog
voor effectieve composities, hij verliest zich niet in overdreven
anatomie en legt met gevoel voor detail veel emoties in met
name de gezichten van de personages. Het is een heldere, overzichtelijke
stijl die geschikt is voor een superheldencomic en zeker in
dit nummer, met twee gevechten en enkele rustige scènes,
bewijst hij zijn waarde.
Natuurlijk is Thunderbolts #1 inleidend.
De eerste twaalf nummers vormen in feite één
verhaal en daarvan is dit slechts de proloog. Toch zet het
de toon voor het eerste jaar en is het dankzij de unieke uitgangspunten
en opzet een historische comic. Busiek heeft gedurende de
jaren negentig vaker laten zien dat de superheldencomic als
genre nog lang niet is uitgerangeerd, maar dit is een schoolvoorbeeld.
Momenteel is de serie niet meer zo grensverleggend en vernieuwend
en misschien hadden Busiek en Bagley het na de eerste twaalf
nummers moeten afronden. Thunderbolts #1 blijft echter een
prima comic en is onderdeel van een prima verhaallijn.
thunderbolts
#1
- marvel comics (full color, 32 pagina's) door:
kurt busiek & mark bagley uitgegeven:
april 1997