Schrijver Peter David heeft in de
loop der jaren aan verschillende comics voor verschillende
uitgeverijen gewerkt. Soms slechts een paar nummers, soms
een langere periode. Maar het langst bleef hij verbonden aan
Incredible Hulk. Toen hij begon, kreeg hij van zijn redacteuren
de vrije hand. Al maanden vielen de verkoopcijfers tegen en
de algemene opinie was, dat het niet slechter kon. De maanden
en jaren daarna werkte David samen met een aantal getalenteerde
tekenaars die uiteindelijk publiekslievelingen werden (Todd
McFarlane en Dale Keown) en dat kwam tot uiting in de populariteit
van de serie.
Achteraf gezien, is David ten onder
gegaan aan zijn eigen succes. Meer en meer wilde het redactionele
team de verhaallijnen sturen en steeds minder kon David zijn
eigen verhalen vertellen. Na enkele strubbelingen leidde dat
tot zijn vertrek. Spijtig, maar in de loop der tijd had hij
wel een aantal historische nummers geproduceerd. Incredible
Hulk #420 is daar één van. Het verhaal 'Let
Darkness Come' behandelt namelijk de problematiek rondom de
ziekte AIDS. David is zelden vies van wat maatschappijkritiek,
maar in dit nummer gaat de aandacht in de eerste plaats uit
naar de betrokken personen en niet naar het probleem zelf.
Drie jaar eerder was bekend geworden dat het oude personage
Jim Wilson met HIV was besmet. Inmiddels lijdt Wilson aan
AIDS en ziet hij in een bloedtransfusie met de Hulk zijn enige
hoop.
Het verzoek van Wilson stelt Bruce
Banner (die toentertijd nog als de Hulk lid was van het Pantheon)
voor een dilemma. Neemt hij het risico dat zijn vriend in
een monster verandert maar voor lief of weigert hij de transfusie
en laat hij Wilson sterven? Met een dergelijk uitgangspunt
is het intrappen van open deuren verleidelijk. David vertelt
zijn verhaal echter oprecht, zonder belerend te zijn en hij
laat alle vooroordelen over de levensbedreigende ziekte de
revue passeren, zonder één van die standpunten
echt te veroordelen. Tegelijkertijd speelt een tweede verhaalstreng
een rol: Betty Banner, de vrouw van Bruce, krijgt als telefoniste
bij de Helpline een zekere Chet aan de lijn. Hij is besmet
met HIV en wil zelfmoord plegen. Het contrast tussen de twee
verhaallijnen is scherp en met name aan het eind, als blijkt
dat zowel Jim als Chet het niet redt, zorgt dit voor een sterke
climax. Geen goedkoop sentiment, wel eerlijke emoties.
Zonder tekstkaders en gedachtewolkjes
wordt een goede sfeer gecreëerd, waarbij de plot voornamelijk
wordt voortgedreven door de personages zelf en niet zozeer
door de actie. Bruce en Betty Banner worden ieder op hun eigen
manier met de gevolgen van AIDS geconfronteerd en David had
ten tijde van dit nummer al zo veel ervaring met deze personages,
dat ze in woorden en in daden heel natuurlijk zijn neergezet.
Bepaalde onderdelen van de dialogen lijken wellicht iets te
veel op ingestudeerde speeches en het is duidelijk dat David
hoe dan ook wilde dat zijn boodschap bij de lezer aankwam,
maar het werkt. Bijna elke scène bevat een treffende
oneliner of een gedenkwaardige opmerking, waarbij de lach
en de traan in elkaar overlopen. Tegenwoordig is het werk
van Peter David nog wel eens onevenwichtig en wil hij net
iets te grappig (Captain Marvel), iets te vernieuwend (SpyBoy)
of te pretentieus zijn (Supergirl), maar mede dankzij tekenaar
Gary Frank heeft hij met Incredible Hulk #420 een memorabele
comic afgeleverd.
Hoe sterk het verhaal ook is, slecht
tekenwerk had het een deel van de impact kunnen ontnemen.
Met Gary Frank is dat geen probleem, want zijn tekenstijl
en aandacht voor de gelaatsuitdrukkingen brengen de emoties
op een doeltreffende manier over. Vergeleken met de huidige
generatie jonge tekenaars is de stijl van Frank niet dynamisch
en de energie spat niet van de pagina's, maar met veel sfeervolle
composities kan Frank bijna als geen ander pagina na pagina
vullen met pratende mensen; in een nummer als deze een must.
Een goed schrijver heeft aan een half woord genoeg, maar zelfs
een schrijver als Peter David kan dankzij Gary Frank zwijgen
en de tekeningen het verhaal laten vertellen.
Als team hebben David en Frank vaak
aangetoond dat ze tot grote hoogten kunnen reiken. Incredible
Hulk #420 is een goed voorbeeld, omdat het laat zien hoeveel
meer met het medium comics kan worden gedaan. Zelfs met een
superheld in de hoofdrol kunnen de belangrijke maatschappelijke
problemen worden behandeld en wel op zo'n manier, dat de lezer
zelf een conclusie mag trekken. Eigenlijk is de enige beperking
van het nummer dat het tweeëntwintig pagina's telt en
daardoor misschien net niet diep genoeg kan gaan. Voor de
rest is het een indrukwekkend werkje.
incredible
hulk #420
- marvel comics (full color, 32 pagina's) door:
peter david & gary frank uitgegeven:
augustus 1994