Sommige series zijn chronisch vertraagd,
van andere titels komt zo weinig uit dat de makers al snel
van luiheid worden beticht en weer andere comics verdwijnen
stilletjes van het toneel. Leave it to Chance had in die laatste
categorie kunnen vallen, ware het niet dat na bijna drieëneenhalf
jaar stilte eindelijk een nieuw nummer is aangekondigd. Op
het moment van schrijven, staan we aan de vooravond van het
verschijnen van het dertiende nummer uit de reeks van schrijver
James Robinson en tekenaar Paul Smith, inmiddels verhuisd
van DC / Homage naar Image Comics. Een mooi tijdstip voor
een blik op het vorige nummer.
Conceptueel was de eind 1996 gelanceerde
reeks zijn tijd vooruit. Robinson, toentertijd met name bekend
om zijn wat zwaardere, pretentieuzere werk voor Starman, koos
voor de hoofdrol namelijk een meisje van veertien jaar oud
en ging samen met het cartooneske tekenwerk van Smith nadrukkelijk
voor een lichtere toon dan voor hem gewoon was. Magie, vuurspuwende
draken en een aan naïviteit gekoppelde doortastende nieuwsgierigheid,
het zijn ideale ingrediënten voor een avontuurlijke vertelling
waar zowel jong als oud van kan genieten. Het veertienjarige
meisje is Chance Falconer, dochter van Lucas Falconer, onderzoeker
van het occulte en beschermheer van het stadje Devil's Echo.
In eerdere verhaallijnen heeft Chance zich bewezen als een
waardige opvolger van haar vader, maar pas in Leave it to
Chance #12 komt het leidmotief van de reeks echt naar boven.
Na een avontuur in de tuin van de vrolijk gekleurde elfjes,
waar ze en passant een aanval van een groep wespen helpt afslaan,
hoort ze bij thuiskomst het nieuws dat haar vader is overleden.
De weg naar volwassenheid is een thema
dat Robinson niet vaak gebruikt. Bij hem zijn hoofdpersonen
cynische helden die net als ieder mens naast goede ook meer
dan genoeg slechte karaktereigenschappen hebben. Chance is
een minder gecompliceerd doch daarom niet minder rond personage.
Haar naïviteit mag haar enerzijds in de problemen brengen,
doorgaans tegen beter weten in, het is anderzijds de karaktertrek
die zorgt voor een aanstekelijk enthousiasme dat de motor
van veel verhalen is. In haar impulsiviteit doet Chance immers
nogal eens dingen die achteraf niet slim zijn, maar die wel
voor veel vermaak zorgen. Het karakter staat kortom in dienst
van de plot. Deze keer gaat dat ook andersom op, aangezien
het avontuur met de elfjes een scherpe metafoor is voor het
volwassen worden: volwassenen kunnen de gevleugelde wezens
niet zien en tegen het eind geldt dat ook voor Chance. Haar
vaders dood is in dat licht de logische volgende stap. Zo
worden de zwaardere onderwerpen alsnog binnengehaald, zij
het dat daar dankzij een hoog verteltempo niet de nadruk op
wordt gelegd.
Het tekenwerk van Smith draagt daar
als gezegd een steentje aan bij. Meer dan in zijn andere werk
kiest hij voor een eenvoudigde tekenstijl. De simpele lijnen
en cartooneske gezichten sluiten uitstekend aan op de toon
van de serie, zelfs wanneer het verhaal een serieuze ondertoon
krijgt, terwijl in de stijl zelf nauwelijks compromissen gemaakt
moeten worden. Die stijlvastheid uit zich onder meer in de
ouderwetse lay-outs, de conventionele composities waarin zelden
met perspectief wordt gespeeld en de manier waarop de ogen
van ieder personage zijn gereduceerd tot grote pupillen. Een
zeer effectieve keuze, want hoe minder details, hoe groter
de universele herkenbaarheid. Zo bestaat het gezicht van Chance
uit spaarzame lijnen, maar in één nummer worden
emoties als vertwijfeling, vreugde en verdriet desondanks
treffend weergegeven. Aan het adres van inkleurder Jeromy
Cox mag eveneens een compliment worden gemaakt. Zijn kleuren,
zonder veel overdadige effecten, zijn in zowel nachtelijke
als zonovergoten scènes bijzonder sfeervol.
Leave it to Chance #12 is zeker geen
geschikt moment geweest voor een onderbreking van drieënhalf
jaar. Een dusdanig belangrijk keerpunt in het leven van Chance
had beter verdiend en het is maar de vraag in hoeverre Robinson
in het nieuwste deel zijn gewone vertelritme moet opofferen
voor een na de lange afwezigheid toch broodnodige uitleg over
het wie en hoe. Helaas heeft het voor deze serie zo moeten
zijn. Het nummer in kwestie is gelukkig boeiend genoeg dat
het de honger naar nieuw materiaal aanwakkert. Devil's Echo
is een onuitputtelijke bron van verhalen vol avontuur en toverij,
terwijl Chance zich ontpopt als een intrigerend personage.
In de huidige Harry-Pottercultuur moet het sowieso een schot
in de roos zijn.
leave
it to chance #12
- dc / homage (full color, 32 pagina's) door:
james robinson & paul smith uitgegeven:
juni 1999