Het kan vreemd lopen met een carrière.
Robert Kirkman kan daar honderduit over meepraten. Een paar
jaar geleden brak hij bij Image Comics door als het grootste
nieuwe talent van de comicwereld. Concurrent Marvel beloofde
hem vervolgens gouden bergen, maar daar zijn de meeste van
zijn projecten toch niet het succes wat ervan werd verwacht.
Pas zodra Kirkman aan zijn eigen creaties mag werken, wordt
weer overduidelijk waarom hij werd gezien als dé grote
belofte. Want het is vooral bij The Walking Dead dat zijn
schrijftalenten van de pagina's spatten. Na een overweldigend
begin slaat hij in The Walking Dead #7-12 een nieuwe weg in
en ook daar raakt hij de juiste snaar.
De eerste verhaallijn eindigde met
een confrontatie tussen politieagent Rick Grimes en zijn beste
vriend Shane, waarbij die laatste door het lint ging en dat
met zijn leven moest bekopen. In een wereld waar de zombies
de dienst uitmaken, is gezond verstand immers het belangrijkste
wapen. Shane's dood maakt de weg vrij voor een reis naar elders,
ver weg van het door zombies bevolkte Atlanta. Onderweg komt
de groep vluchtelingen een paar andere overlevenden tegen
en samen stuiten ze op de boerderij van Hershel en zijn kinderen.
Daar vinden Rick en zijn vrouw Lori hoop op beter, voor de
eerste keer sinds deze nachtmerrie begon, maar al spoedig
blijkt dat Hershel heel andere ideeën heeft. Intussen
moet ook de rest van de groep zich aan de nieuwe omgeving
aanpassen. Mocht dat nog niet voor genoeg spanningen zorgen;
de dreiging van de rondzwervende zombies duurt voort. Ook
op een afgelegen boerderij is niemand ooit echt veilig.
Net als in de eerste delen blijft
de grote cast een sterk punt aan het verhaal. Kirkman schuwt
het ook niet. Hij vindt altijd weer voldoende ruimte voor
het uitdiepen van de personages, of het nu gaat om hoofdpersonage
Rick of om één van de overige vluchtelingen.
En net wanneer de groep door aanvallen van zombies is uitgedund,
introduceert hij een handjevol nieuwe gezichten, die stuk
voor stuk diepgang krijgen. Uiteraard is deze grote cast noodzakelijk
voor een zombieverhaal. De dreiging van de zombies moet voelbaar
blijven en dat betekent automatisch dat met enige regelmaat
een hoofdpersonage ten prooi moet vallen aan het leger wandelende
doden. Overigens betekent dit niet, dat het alleen om zombies
draait. Integendeel. De zombies vormen de achtergrond waartegen
de interactie tussen mensen uit verschillende milieus tot
de essentie wordt teruggebracht en de overlevingsdrang de
verbindende factor is. Dit levert voornamelijk tekstdichte
scènes op, hoewel ook ruimte bestaat voor actie, maar
Kirkman houdt zijn dialogen compact en realistisch; zonder
meer zijn grootste talent.
De vaste tekenaar Tony Moore verliet
de serie na de eerste zes nummers. Een aderlating, dat zeker,
want Moore is verantwoordelijk geweest voor het ontwerp van
de personages en, misschien nog belangrijker, voor de sfeer
van de comic. Niettemin is in Charlie Adlard een waardige
opvolger gevonden. Zijn op eenvoudige lijnen gebaseerde tekenstijl
ligt van zichzelf al enigszins in het verlengde van Moore's
werk en met behulp van grijstinten blijven de sfeer en algehele
stijl van de serie eigenlijk gemakkelijk gehandhaafd. Ironisch
genoeg zijn zelfs enkele kleine minpuntjes identiek, want
Adlard is net als Moore niet overtuigend genoeg in het telkens
herkenbaar neerzetten van de personages. Vooral wanneer Hershel
en zijn familie worden geïntroduceerd, is het aantal
gezichten dat op elkaar lijkt veel te groot. Adlard compenseert
dat gelukkig met dramatische composities en een goed gevoel
voor hoe de balans tussen grote zwarte en witte vlakken een
bijzonder soort spanning kan creëren.
The Walking Dead is bedacht als reactie
op de zombiefilms die bijna nooit laten zien hoe het afloopt
met de betrokkenen. Kirkman doet dat wel. Een telkens veranderende
status-quo is daarbij onvermijdelijk, ja, misschien wel verplicht.
Ook dat snapt Kirkman, die de tekenaarswissel heeft aangegrepen
voor het doorvoeren van allerlei inhoudelijke veranderingen
en aan het eind van de tweede verhaallijn opnieuw aanstuurt
op een verandering van locatie en sfeer. The Walking Dead
is een titel die zich aanpast aan omstandigheden. Kan het
toepasselijker bij een verhaal over mensen die moeten overleven
in een wereld die onherkenbaar is veranderd?
the walking
dead #7-12
- image comics (black & white, 32 pagina's) door:
robert kirkman & charlie adlard uitgegeven:
april 2004 - september 2004