"I want to see how it ends."
Het zijn de uiterst toepasselijke laatste woorden van vampier
Spike (James Marsters) in de slotaflevering van de televisieserie
Buffy, the Vampire Slayer. Bedenker, schrijver en regisseur
Joss Whedon pakt groots uit met een enorme veldslag van apocalyptische
proporties. De plaats van handeling is natuurlijk de Hellmouth,
de mystieke plek onder de middelbare school van Sunnydale
waar het zeven jaar eerder allemaal is begonnen. Wat dat betreft,
is de cirkel rond.
Het emotionele hoogtepunt dateert
echter al van twee seizoenen geleden, toen de serie verhuisde
van de zender WB naar UPN en Buffy Summers (Sarah Michelle
Gellar) zich opofferde voor niet alleen haar vrienden, maar
de gehele wereld. Whedon maakte daarna tijd vrij voor andere
projecten en dat heeft een negatieve invloed gehad op de kwaliteit
van de individuele afleveringen. Voor het slotakkoord heeft
hij de touwtjes weer in handen, al is het resultaat een beetje
grillig. Want hoewel met name de eerste helft wordt gesierd
door de lekker vlotte dialogen die zo kenmerkend zijn voor
de serie, levert het een handjevol visueel ongeïnspireerde
scènes op waarin de personages simpelweg tegenover
elkaar staan en praten. Daarnaast bereikt het, ondanks de
nadruk op de karakterinteractie, toch niet de emotionele impact
die voorheen zo vaak werd bewerkstelligd.
Neem de gastrol van Angel (David Boreanaz),
Buffy's eerste grote liefde. De chemie tussen de twee is niet
of nauwelijks merkbaar. Angels korte optreden is overduidelijk
functioneel, want hij moet tussen neus en lippen door Buffy
een amulet overhandigen waarmee zij de opkomst van de First
Evil en daarna een eind van de wereld een halt kan toeroepen.
Een mystieke bijl en een door Willow (Alyson Hannigan) uit
te voeren toverspreuk onderstrepen dat de deus ex machina
goed is vertegenwoordigd. Vooral Willows spreuk, die de kracht
uit de bijl moet verdelen over een klein leger potentiële
Slayers, voelt aan als een kunstgreep. Het doet weliswaar
niets af aan de toepasselijke, feministische boodschap, maar
dat had ook gekund zonder dat alle regels van het spel waren
veranderd.
Een ander voorbeeld is de dood van
enkele minder belangrijke personages en één
hoofdpersonage. Wanneer de strijd is gestreden, wordt hooguit
een paar seconden bij hun offer stilgestaan. Weer een paar
seconden later worden al vrolijk grappen gemaakt. Het zijn
aanwijzingen dat de climax van dit laatste seizoen te gehaast
is. Fans van het eerste uur kunnen niet anders dan zich afvragen
of de onderliggende verhaallijn over de First Evil iets evenwichtiger
was geweest als Whedon aan het begin van het jaar niet zo
veel tijd had gestoken in de inmiddels gestopte serie Firefly.
Ondanks deze kritiek is het einde
van Buffy, the Vampire Slayer wel degelijk bevredigend. De
serie is altijd trouw gebleven aan de innige band tussen de
vier hoofdrolspelers. Wanneer Buffy vlak voor het mogelijke
eind van de hele wereld aan haar vrienden vraagt wat ze morgen
gaan doen, lijkt het zelfs of de tijd heeft stilgestaan. Het
is typerend voor de serie, die een vermakelijke balans heeft
gevonden tussen de soapachtige dramatiek en het onverwacht
spitsvondige. Buffy is in zeven jaar een begrip geworden,
met experimentele hoogtepunten als een 'stille' aflevering
en een heuse musical. Whedon heeft televisiegeschiedenis geschreven.
Petje af.
buffy,
the vampire slayer
- 'chosen' (joss whedon & marti noxon) cast:
sarah michelle gellar, alyson hannigan, nicholas brendon,
michelle trachtenberg, james marsters & anthony stewart
head airdate: 20.05.03 - upn