Op het eerste gezicht is het een onschuldig
tafereel. Een gezin aan de ontbijttafel, de ochtendzon die
schaduwen door de keuken werpt en op de achtergrond een televisie
die het laatste nieuws brengt over een aanslag op een passagierstrein.
In plaats van over koetjes en kalfjes spreekt het gezin echter
over die aanslag. "Wat wij vandaag doen, zal de wereld
veranderen," vertelt de vader trots aan zijn zoon. "Het
is een grote eer dat de keuze op ons is gevallen."
Dergelijke contrasten, vaak zo scherp
en wrang, zijn de afgelopen jaren het handelsmerk geworden
van 24, de actieserie die in 'real time' de avonturen volgt
van Jack Bauer (Kiefer Sutherland) en zijn collega's bij CTU,
de Counter Terrorist Unit. Schurken zijn niet langer eendimensionale
stereotypen met een masker, het zijn mensen met een eigen
verhaal, hun eigen motieven en eigen belangen. De nuances
tussen zwart en wit zorgen voor een breed vlak grijs, waarin
niemand weet wie precies betrouwbaar is en wie niet. Vooral
tijdens het eerste seizoen leverde dat een web van intriges
en verraad op, zelfs op de werkvloer van CTU.
In de twee seizoenen daarna, toen
de cast langzaam de vaste contouren kreeg, was minder ruimte
voor dit soort vriendjespolitiek, veelbetekenende blikken
en onderlinge geheimen. Dit besef heeft bedenkers en schrijvers
Joel Surnow en Michael Loceff aangezet tot wat ingrepen die
de status-quo van de reeks aan het begin van dit vierde seizoen
totaal op de kop hebben gezet. Hoewel enkele bekende gezichten
in de loop van het jaar mogelijk een gastrol krijgen, zijn
bij de seizoensstart slechts twee hoofdpersonages overgebleven,
waaronder uiteraard Jack zelf. Ook zijn rol is echter anders:
nadat hij bij CTU is ontslagen vanwege drugsgebruik, werkt
hij nu voor James Heller (William Devane) van Defensie en
heeft hij geluk gevonden bij Hellers dochter Audrey (Kim Raver).
Op die manier worden al in het eerste
uur drie verhaalstrengen uitgeworpen die onvermijdelijk bij
elkaar komen. Gelukkig wordt dit jaar het vaste patroon van
een langere aanloop doorbroken door een eerste deadline, die
direct voor meerdere cliffhangers zorgt. Los daarvan is de
urgentie ook op andere vlakken goed voelbaar, zodat de truc
van vertellen in 'real time' voor het eerst sinds het eerste
seizoen weer functioneel is. Daarbij is het van belang dat
Jacks prioriteiten niet bij CTU liggen. Erin Driscoll (Alberta
Watson), de vrouw die hem heeft ontslagen, vormt zijn ideale
tegenpool, terwijl medewerker Chloe O'Brian (Mary Lynn Rajskub)
hem nog altijd meer vertrouwt dan haar huidige baas. Laat
de machtsspelletjes maar beginnen.
Na een aanslag op de presidentskandidaat,
een atoombom op het Amerikaans grondgebied en een dodelijk
virus handelt dit nieuwste seizoen over een heikel onderwerp
van een andere orde, namelijk terrorisme uit het Midden-Oosten.
Een via internet uitgezonden boodschap van gemaskerde mannen
met op de voorgrond een geknevelde Amerikaan is slechts één
van de vele voorbeelden waarmee 24 feiten en fictie angstig
dicht bij elkaar brengt. Is het gemakkelijk scoren? Speelt
het te gemakkelijk in op de angsten en vooroordelen van het
Amerikaanse publiek? Het mag te vroeg zijn voor een oordeel,
duidelijk is dat de culturele clichés de komende drieëntwintig
afleveringen op de loer liggen.
En Jack? Jack is de spil van het verhaal,
zoals het hoort. Nu de makers niet langer kunnen terugvallen
op een cast van vertrouwde gezichten, hebben ze vrij spel
in het uitdiepen van hun hoofdpersonage. Dat gebeurt deels
via een geïmpliceerde diepgang, verwijzend naar gebeurtenissen
die tussen de beide seizoenen hebben plaatsgevonden, maar
ook door te laten zien dat Jack de afgelopen achttien maanden
werkelijk een ander mens is geworden. Bitter en gedesillusioneerd
hebben plaatsgemaakt voor hoopvol en passie. Jack wil weer
ergens voor vechten. Dat is nu al de winst van dit seizoen
24.
24
- '7:00 am - 8:00 am' (joel surnow & michael loceff) cast:
kiefer sutherland, kim raver, william devane, alberta watson
& nestor serrano airdate: 09.01.05 -
fox