Zonder twijfel was Heroes de ontdekking
van dit televisieseizoen. Niet alleen kwam deze reeks over
gewone mensen die beseffen dat ze beschikken over bijzondere
krachten op precies het juiste moment, namelijk tijdens de
eerste hoogtijdagen van moderne en volwassen superheldenfilms,
de door uitvoerend producent Tim Kring bedachte verhalen spelen
ook meer dan perfect in op het escapisme van het genre, zonder
dat daarbij wordt doorgeslagen met fleurige pakjes, maskers
en wapperende capes.
De makers, bijna zonder uitzondering
allemaal zelf fan van het genre of zelfs werkzaam in het wereldje
van de superheldencomics, hebben met hun eerste seizoen aardig
wat risico's genomen. Hun keuze voor één groot
hoofdverhaal gaat immers rechtstreeks in tegen de eenhapsmentaliteit
van andere series. Toch werkt het wel, per aflevering wat
kleinere conflicten die binnen het uur worden afgerond, maar
met op de achtergrond een duidelijk allesomvattende rode draad.
Al in de eerste afleveringen werd onthuld dat New York door
een ramp zou worden getroffen. Nu, aan het eind van het seizoen,
is het zover.
In de kern is Heroes het verhaal over
Peter Petrelli (Milo Ventimiglia) en Hiro Nakamura (Masi Oka).
De één kan andermans krachten kopiëren,
de ander kan door tijd en ruimte reizen. De beide personages
zijn in de loop van dit eerste seizoen de confrontatie met
hun innerlijke angsten en demonen aangegaan, beide hebben
moeten leren wat het is, een held zijn. En niet toevallig,
beide spelen nu een centrale rol in de finale, waarbij moet
worden afgerekend met Sylar (Zachary Quinto), iemand die ook
andermans krachten kan overnemen, maar pas als hij hen heeft
vermoord. Uiteindelijk komen alle verhaalstrengen samen op
Kirby Plaza. Wordt het de voorspelde ramp? Of toch niet?
Het verdient een compliment dat deze
complexe vertelstructuur een seizoen lang is gehanteerd. De
toevallige kijker werd binnengehaald met herkenbare personages
en onmiskenbare soapelementen, maar zelden werd dat storend.
Alles stond nu eenmaal in het teken van een mysterie uit het
verre verleden, een rode draad die zich steeds verder ontvouwde.
Daarom is het spijtig, dat deze finale niet voldoet aan de
terecht hoge verwachtingen. Wanneer Peter de confrontatie
aangaat met Sylar, is het na een klap met een parkeermeter
en enkele ouderwetse vuistslagen gedaan. Na zo'n lange aanloop
is dat een behoorlijk anticlimax. In vijf minuten van Buffy,
the Vampire Slayer zat meer goede actie dan in deze hele seizoensfinale.
Af en toe heeft het scenario bovendien
last van de enige zwakke plek die de serie kent: het drama
staat bijna altijd boven de personages. Een consistent opgebouwd
personage met interne logica voor al het doen en laten is
minder belangrijk dan dat ene sterke shot of dat ene dramatische
heldenmoment. Zo kan het nu tijdens de grote finale gebeuren,
dat de logische oplossing wordt genegeerd, omdat het zo een
mooiere scène oplevert. Het gevolg? Te veel toevalligheden,
te veel afgemeten symboliek. Het zijn de details die afleiden,
net als de onjuiste verwijswoorden die Kring en zijn schrijvers
soms gebruiken.
Aan het eind van de rit kan Heroes
net niet brengen waar het naartoe heeft gewerkt. Of zou dat
toch een gevolg zijn van een bewuste keuze, de angst dat de
serie belandt in het grijze gebied van cartoonesk superheldengeweld
en, in het verlengde daarvan, helden met fleurige pakjes,
maskers en capes? Gezien de opbouw van de verhaallijn is dat
een onterechte angst. En dus is deze finale slachtoffer geworden
van zijn eigen succes: voor het vasthouden van de mainstreamkijker
is de veiligste weg gekozen.
heroes
- 'how to stop an exploding man' (tim kring) cast:
milo ventimiglia, masi oka, hayden panettiere, sandhil ramamurthy,
adrian pasdar, ali larter, jack coleman & zachary quinto
airdate: 21.05.07 - nbc