the avengers
#33 (marvel)
Het verhaal over de confrontatie tussen Count Nefaria en Madame
Masque begint boeiend maar loopt met een sisser af. Nefaria
vlucht, de Grim Reaper wordt opgesloten en Masque besluit
dat ze de Avengers wil helpen. Zelfs in dit verhaal vol actie
zitten enkele overbodige flashbacks met veel uitleg en de
plot blijft nogal saai. De dialogen zijn redelijk en vooral
de scène tussen Iron Man en Madame Masque is heel slim
opgebouwd, maar verder is dit een soort tussennummer. Helaas
heeft Pérez ook in dit nummer hulp nodig, maar dat
valt deze keer minder op en het tekenwerk blijft gedurende
het hele nummer vrij constant. Vanwege het tekort aan echte
inhoud geef ik twee sterren. tekst
kurt busiek tekeningen george pérez & paul
ryan
x-force
#107 (marvel)
Via een erg leuke flashback wordt inzicht gegeven in wat zes
maanden geleden met het team is gebeurd, maar het neemt wel
te veel ruimte in beslag. Hierdoor blijft er weinig over voor
de echte plot en hierdoor is van enige diepgang in de personages
bijna geen sprake. Domino geeft uitleg over de gevaarlijke
Marcus Tsung, ze bereidt het team voor op een confrontatie
en daarmee houdt het op. Weinig inhoud, wel aardige dialogen,
met een redelijk goede vertelstijl en een aparte sfeer. Het
tekenwerk is weinig gedetailleerd en erg houterig, hoewel
de zeer sterke inkleuring dat deels goedmaakt. Toch kan dat
het nummer als geheel niet redden en ik kom uit op slechts
één ster. tekst
ian edginton tekeningen ariel olivetti
hitman
#54 (dc)
Allerlei subplots van de afgelopen jaren komen bij elkaar
in dit laatste verhaal, hetgeen leidt tot veel uitleg. Agent
Truman zit achter Maggie Lorenzo aan en zij zoekt hulp bij
Tommy Monaghan. Tommy krijgt op zijn beurt hulp van agent
Kathryn McAllister en samen ontdekken ze dat Truman de zoon
van Johnny Navarone heeft ingehuurd. Het begin is saai, maar
de laatste helft van het nummer is sterk, met een hoog tempo
en goede dialogen. De tekeningen zijn helder, zodat zelfs
scènes waarin uitsluitend wordt gepraat toch interessant
zijn. Daarbij belooft het nummer veel voor de rest van het
verhaal (en dus de rest van de serie) en krijgt het al met
al net geen vier, wel drie sterren. tekst
garth ennis tekeningen john mccrea
preacher
#66 (dc)
Wellicht de beste serie van de afgelopen jaren komt met dit
nummer tot een eind. Het hoofdverhaal was vorige maand al
afgerond, maar de epiloog geeft daar nog een boeiende en onverwachte
wending aan. Jesse blijkt namelijk nog te leven, dankzij een
deal tussen Cassidy en God. Een beetje makkelijk, maar het
levert wel buitengewoon goede interactie tussen Jesse en Tulip
op. Ook de confrontatie tussen God en de Saint of Killers
is slim uitgewerkt en het einde is sfeervol en sterk. Hetzelfde
geldt voor het stabiele en overtuigende tekenwerk, dat als
altijd perfect op het verhaal aansluit. Dit is toch zeker
een waardige afsluiter van de serie en krijgt daarom dik verdiend
ruim vijf sterren. tekst
garth ennis tekeningen steve dillon
hellspawn
#1 (image)
Vreemd genoeg wordt de klok in deze nieuwe serie teruggedraaid.
Spawn is wederom het duistere monster van een paar jaar geleden
en bovendien keert de Clown terug. De Clown voert iets in
zijn schild, maar verder biedt de plot weinig houvast. De
dialogen zijn niet zo sterk als anders bij Bendis en hoewel
de sfeer prima is, voegt de serie voorlopig niet veel toe
aan het bestaande aanbod in dit genre. Het tekenwerk is zonder
meer bijzonder en sfeervol, maar tegelijk grauw, eentonig
en daardoor ontoegankelijk en onduidelijk. Bepaalde pagina's
zijn weliswaar indrukwekkend, andere zijn echter te chaotisch.
Twee sterren is net te weinig, vandaar dat ik krap drie sterren
geef. tekst
brian michael bendis tekeningen ashley wood
shockrockets
#5 (image)
Na enkele rustiger nummers wordt het roer nu omgegooid en
opent generaal Korda de aanval op de grote basis van de Shockrockets.
Nieuweling Alejandro Cruz en Melina Zahos zijn op dat moment
echter de buitenaardse interface van hun schepen aan het testen,
waardoor ze de basis deels kunnen redden. Knappe wisselingen
van tempo, slimme overgangen en realistische dialogen zorgen
voor een spannend plot met veel diepgang en boeiende interactie
tussen de personages. Ook de tekeningen zijn als gebruikelijk
overtuigend. De vloeiende stijl en de effectieve composities
zetten het verhaal duidelijk neer en hoewel dit nummer dicht
bij vijf sterren komt, verdient het dik vier sterren. tekst
kurt busiek tekeningen stuart immonen
meridian
#3 (crossgen)
Sephie bevindt zich samen met haar oom Ilahn in Cadador en
komt erachter dat haar oom kwade bedoelingen heeft. Dit leidt
tot een korte schermutseling, waarna Sephie haar oom de rug
toekeert en weer terug naar Meridian gaat. Met de voorspelbaarheid
van het verhaal valt het deze keer mee, maar het tekort aan
inhoud blijft helaas opvallend. Dit komt vooral door een net
iets te laag tempo en te stijve dialogen, waardoor de personages
te oppervlakkig worden neergezet. Het tekenwerk gaat vooruit
en wordt iets consistenter, terwijl de inkleuring met uitzondering
van een paar pagina's ook sfeervoller wordt. Vanwege het tekort
aan inhoud geef ik echter toch twee sterren. tekst
barbara kesel tekeningen joshua middleton