daredevil
#17 (marvel)
Ben Urich doet nog altijd onderzoek naar Timmy, het zoontje
van de gekostumeerde crimineel Leapfrog. Het is duidelijk
dat de jongen wat aan Urich wil vertellen, maar omdat hij
in zijn eigen wereldje leeft, vallen de stukjes van de puzzel
maar langzaam om de juiste plek. Dit is direct het grootste
nadeel van het verhaal, dat bestaat uit scherpe dialogen,
maar in feite slechts een simpel, flinterdun plot heeft. Daarbij
biedt dit tweede deel van het verhaal weinig nieuws ten opzichte
van het vorige deel. Wel is het tekenwerk van een bijzondere
kwaliteit, met veel experimentele composities. De plot moet
snel op gang komen en dit nummer krijgt nog krap drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen david mack
the avengers
#41 (marvel)
De Scarlet Centurion bezoekt het gebouw van de Verenigde Naties
en krijgt het daar aan de stok met de Avengers. Dit gevecht
zit simpel in elkaar en wordt pas interessant als Kang zijn
intrede doet en hij beweert dat hij de enige is die de planeet
Aarde van de ondergang kan redden. Na een goed opgebouwd begin
met leuke interactie tussen de personages zakt de plot wat
in, maar dankzij een paar subplots leest het toch vlot weg.
De tekeningen zijn wederom goed. Of het gaat om de gelaatsuitdrukkingen
of de indrukwekkende actiescènes, de vloeiende stijl
blijft overtuigen. Vanwege het nogal inleidende karakter is
vier sterren een te hoge score, zodat ik ruim drie sterren
geef. tekst
kurt busiek tekeningen alan davis
x-men
#113 (marvel)
In het vierde en laatste deel van de crossover neemt het haastig
bij elkaar geraapte team van Jean Grey het op tegen Magneto.
Zodra ook Wolverine en Cyclops zich met het gevecht bemoeien,
verliest het verhaal alle impact en mondt het uit in een reeks
slecht geschreven dialogen. Uiteindelijk raakt Magneto na
een aanval van Wolverine dodelijk gewond en kunnen de X-Men
het eiland Genosha verlaten. Het is lang geleden dat een X-Men
crossover zo zinloos en belabberd was, zeker daar de tekeningen
deze keer te haastig en onafgemaakt overkomen. Vooral tegen
het eind zijn de achtergronden ver te zoeken en dat is zeker
beneden peil. Nul sterren is de enig juiste score. tekst
scott lobdell tekeningen leinil francis
yu
green arrow
#3 (dc)
Langzaamaan blijkt dat Green Arrow zich de afgelopen paar
jaar niet kan herinneren. Hoewel dit een uiterst boeiend gegeven
is, wordt het niet echt uitgewerkt en gaat veel aandacht naar
Stanley Dover en naar Mia Dearden, die zich geheel volgens
verwachting opwerpt als het hulpje van Green Arrow. Beide
personages zijn uiterst irritant en horen niet thuis in deze
serie, zeker daar hun interactie met Oliver Queen niet past
in de lijn van hoe Queen vroeger is neergezet. Verder blijft
het tekenwerk ondanks een goede inkleuring weinig overtuigend
en schept het met de houterige stijl geen levendige sfeer.
Door de hoge irritatiefactor kom ik niet verder dan één
ster. tekst
kevin smith tekeningen phil hester
jla
#53 (dc)
De JLA krijgt van twee wetenschappers uit de zesde dimensie
te horen waarom een deel van het team van hun alledaagse alter
ego's is gescheiden. Dit is het werk van het monster genaamd
Id, maar als het team hem heeft verslagen, blijkt dat de zesdimensionale
Cathexis andere plannen hebben. Alleen de gesplitste alter
ego's van de JLA staan tussen hen en de verovering van de
gehele planeet. Hoofdverhaal en subplots lopen op een slimme
manier door elkaar heen en waar de vorige delen soms wat verwarrend
waren, is daar dankzij een heldere aanpak nu geen sprake meer
van. Ook de tekeningen en inkleuring zijn van een hoog niveau,
zodat ik uitkom op krap vijf sterren. tekst
mark waid tekeningen bryan hitch
tomb raider
#13 (image)
Nadat Lara Croft een beeldje uit handen van de Yakuza heeft
gestolen, gaat ze samen met collega Chase Carver naar Honduras.
Aldaar gaan ze op zoek naar het goud van Christopher Columbus,
terwijl in een flashback wat dieper wordt ingegaan op het
verleden van Lara en Chase. Na enkele iets mindere nummers
is de opzet prima en worden de personages eindelijk eens ietwat
uitgediept. Daarbij zijn de dialogen leuk, het tempo goed
en het tekenwerk is weer van het gebruikelijke, zeer stabiele
niveau. Toegegeven, de plot is aan de magere kant, maar past
binnen het concept van de serie, zodat dit het beste nummer
tot nu toe is. Een score van drie sterren is op zijn plaats. tekst
dan jurgens tekeningen andy park
the darkness
#39 (image)
Ergens in de Middeleeuwen vertelt een oude man over het land
Gastonia en hoe een oude drager van de Darkness daar ooit
een koninkrijk omver heeft geworpen. Het verhaal is waarschijnlijk
voor Tales of the Darkness bedoeld, maar is om onduidelijke
redenen in de reguliere serie beland, waar het zorgt voor
een vervelend tussennummer. Diepgang is totaal afwezig, de
schrijfstijl is van een bedenkelijk niveau en omdat nauwelijks
sprake is van een echt plot kan het voor nog geen enkele pagina
boeien. De tekeningen zijn hier en daar sfeervol, maar missen
detail, zodat het eindresultaat er bijzonder leeg uitziet.
Veel slechter dan dit kan bijna niet meer, vandaar zonder
twijfel nul sterren. tekst
david wohl tekeningen david finch
witchblade
#46 (image)
Jake McCarthy is verwond bij de speurtocht naar een seriemoordenaar.
Zijn collega Sara Pezzini kan hem alleen redden als ze een
deal sluit met diezelfde moordenaar, die is bezeten door een
duivelse geest. Voor het laatste deel van de verhaallijn is
het allemaal aan de simpele kant en dat geen sprake is van
een echte confrontatie valt tegen. Gelukkig bieden de scènes
waarin Sara piekert over het lot van Jake de broodnodige uitdieping
van haar karakter en wordt met intelligente teksten en dialogen
een lekker ritme gecreëerd. Het tekenwerk is minder gedetailleerd
dan normaal, maar met goede lay-outs en gelaatsuitdrukkingen
is het acceptabel. Twee sterren. tekst
paul jenkins tekeningen keu cha
spawn
#107 (image)
Aan het begin van deze nieuwe verhaallijn rekent Spawn af
met een groep wapenhandelaars, waarna de aandacht uitgaat
naar de mysterieuze Simon Pure. Vervolgens blijkt ook nog
dat de zoon van detective Twitch Williams van huis is weggelopen.
Met de terugkeer van Holguin als co-schrijver is eindelijk
weer een rode soort draad in de plot zichtbaar en worden enkele
interessante subplots geïntroduceerd. Vertelstijl, dialogen
en tempo zijn aantrekkelijk en de gebeurtenissen maken zeer
nieuwsgierig. De tekeningen zijn vooral dankzij een veel rustiger
lay-out beduidend beter dan de laatste tijd en dat komt de
serie ten goede. Vier sterren is te veel, wel geef ik dik
drie sterren. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen angel
medina
rose
#2 (abstract)
De jonge Rose Harvestar heeft in haar dromen per ongeluk de
draak Balsaad bevrijd. Ze wil haar eigen fout rechtzetten
en wil hem tegenhouden voor hij het dorpje Oak Bottom in de
as legt, maar intussen blijkt dat haar zus Briar een vals
spelletje speelt. Het is jammer dit tweede deel van de miniserie
een halfjaar na het eerste deel verschijnt, want verhaaltechnisch
is alles in orde. Tempo en dialogen zijn goed en de subtiele
verwijzingen naar de serie Bone geven de plot extra impact.
Het tekenwerk sluit aan bij de sprookjesachtige vertelling,
met een redelijk simpele lay-out en een warme, indrukwekkende
inkleuring. Ondanks de vertraging is dit sterk genoeg voor
vier sterren. tekst
jeff smith tekeningen charles vess