alias
#1 (marvel)
De eerste Marvel comic voor volwassenen vertelt het verhaal
over Jessica Jones, een mislukte superheld die nu als privé-detective
haar geld verdient. Na een wilde avond met Power Man krijgt
ze een nieuwe opdracht waarbij ze een zeer verrassende complicatie
voor de kiezen krijgt. Hoewel veel van het gescheld en de
verwijzingen naar seks wel een beetje obligaat zijn, leest
het allemaal prima weg. Als altijd bij Bendis worden de personages
zeer menselijk neergezet en zijn de dialogen weer uitmuntend.
De plot boeit en het rauwe, soms minimalistische tekenwerk
draagt bij aan de aparte sfeer. Het tekenwerk is niet echt
mijn smaak, maar als geheel klopt de comic. Ruim drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael gaydos
wolverine:
origin #1 (marvel)
In een zesdelige miniserie over het verleden van Wolverine
wordt een beeld geschetst van het leven op het oude Howlett
landgoed. Het jonge meisje Rose komt daar tijdelijk wonen
en krijgt onder meer te maken met de jongen James en de zoon
van het hulpje Thomas Logan: een klassieke driehoek die helaas
niet vanuit de jonge 'Dog' Logan wordt verteld. Het tempo
is aan de lage kant, maar het verhaal zit goed in elkaar en
bevat interessante punten, met name aan het eind van dit deel.
De tekeningen zijn bijzonder sterk: de afwezigheid van een
inkter is geen gemis, de lay-out is helder en de stijl is
bewust ouderwets gehouden. Ondanks de minpuntjes zeker drie
sterren. tekst
paul jenkins tekeningen andy kubert
exiles
#4 (marvel)
Blink en haar teamgenoten moeten in een alternatieve realiteit
bewerkstelligen dat Dark Phoenix sterft. Als verwacht levert
dit een nummer op dat veel actie bevat, hoewel moet worden
opgemerkt dat de personages enigszins worden uitgediept. De
impact van deze ontknoping valt tegen en legt ook de zwakte
van de serie bloot; gebrek aan continuïteit. Dialogen
en tempo zijn wel goed en hetzelfde geldt voor het tekenwerk.
Dankzij een vloeiende stijl krijgt de comic een heel toegankelijke
uitstraling, met personages die alleen al aan de gelaatsuitdrukkingen
herkenbaar zijn. Ook de zeer fleurige inkleuring verdient
een compliment. Voor drie sterren is het niet genoeg, wel
voor dik twee. tekst
judd winick tekeningen mike mckone
daredevil:
yellow #4 (marvel)
Foggy Nelson blijft maar hoop koesteren op een romantisch
samenzijn met Karen Page, terwijl zij duidelijk onder de indruk
is van Matt Murdocks charmes. Matt heeft het echter te druk
met zijn taak als Daredevil en ziet toe hoe de man die zijn
vader heeft vermoord ter dood wordt gebracht. Net als de vorige
keer doet het nummer erg leeg aan; er is nauwelijks sprake
van een centraal conflict en de vertelstijl had veel compacter
gekund. Op zich leest alles lekker weg, maar het blijft oppervlakkig.
Aan de andere kant blijft het tekenwerk krachtig, met heldere
lay-outs en eigenlijk alleen Matts vreemde, te lange gezicht
als minpuntje. Al met al is krap drie sterren op zijn plaats. tekst
jeph loeb tekeningen tim sale
ultimate
spider-man #13 (marvel)
Peter Parker vertelt Mary Jane dat hij Spider-Man is. Normaal
gesproken zou dit slechts een pagina of twee in beslag nemen,
maar het is duidelijk dat dit niet zomaar een normale serie
is, want het hele nummer bestaat uit niets anders dan een
realistisch, leuk en boeiend geschreven gesprek tussen de
twee tieners. Geen gevecht, geen schurk, alleen een discussie
in Peters slaapkamer. Het is een discussie die dankzij een
prima tempo van begin tot eind boeiend blijft, daarbij geholpen
door het vlotte tekenwerk, dat nu veel stabieler is dan de
laatste maanden. Een bijzonder nummer, vol herkenbare elementen
en heerlijk tijdloos, dat zonder twijfel dik vijf sterren
verdient. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
daredevil
#23 (marvel)
Het verhaal over de rechtszaak tegen Daredevil sleept zich
voort. De steenrijke Samuel Griggs klaagt Daredevil aan wegens
vernieling van zijn eigendommen en neemt Matt Murdock als
advocaat in de hand. Tegen het eind blijkt dat er, zoals verwacht,
meer aan de hand is en dat bepaalde betrokkenen zich om onduidelijke
redenen niets meer herinneren. Dit is duidelijk een tussennummer.
Vreemd genoeg is het wel interessanter van opzet dan de voorgaande
hoofdstukken, hoewel sommige delen van het verhaal ondanks
de goede dialogen onlogisch blijven. Helaas is het werk van
de gasttekenaar bedenkelijk. Het straalt niets uit, vandaar
slechts één ster. tekst
bob gale tekeningen dave ross
batgirl
#20 (dc)
Batgirl en de Spoiler komen toevallig op het spoor van een
ontvoeringszaak die snel een stuk gecompliceerder wordt. Natuurlijk
lost het duo dit ondanks hun tegenstellingen zeer eenvoudig
op en gaat ieder haar weg. Waarom dit nummer door een gastschrijver
moet worden gemaakt, is onduidelijk. Zijn verhaal is echter
zeer oppervlakkig, met matige dialogen en vooral een te afwijkende
manier waarop Batgirl wordt neergezet. Gelukkig zijn de tekeningen
van het gebruikelijke niveau, hier met nog meer effectief
gebruik van zwarte vlakken en originele composities. De serie
is op zoek naar een eigen richting en dit nummer helpt niet
echt. Slechte timing, zodat ik twee sterren geef. tekst
chuck dixon tekeningen damion scott
100 bullets
#28 (dc)
Aan het begin van een verhaallijn kruist pompbediende Wylie
het pad van Dizzy Cordova en Shepherd. Kort daarna raakt hij
verstrikt in een web van verwisselde identiteiten en blijkt
bovendien ook nog dat Shepherd en Dizzy iets met hem van plan
zijn. In alle opzichten erg inleidend, maar door de plot over
Wylie die zich als de gladde Hopper voordoet, houdt het de
aandacht vast. Verder messcherpe dialogen en een bijzondere
sfeer. Tekeningen en inkleuring zijn weer op het briljante
af. De strakke stijl past bij het verhaal en zit vol met knappe
details, waaronder de veranderde haardracht van Dizzy. Voor
vijf sterren gebeurt echter net iets te weinig, daarom vier
sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
green lantern
#142 (dc)
Kyle raakt gewond tijdens een gevecht met het trio genaamd
Inferno. Een soort visioen van Hal Jordan geeft hem echter
inspiratie, waarna hij zichzelf op niet nader verklaarde wijze
geneest en samen met Jade zijn opponenten verslaat. Een subplot
over Fatality en John Stewart zorgt intussen voor afleiding.
Hoewel de afronding bijna een anticlimax is, bevat de plot
genoeg interessante elementen en lijkt het of aan een onderliggend
verhaal wordt gewerkt. De interactie tussen de personages
is sterk en Kyle komt steeds beter uit de verf. Wat het tekenwerk
betreft, stelt de gasttekenaar flink teleur, met nauwelijks
herkenbare personages. Kortom, twee sterren. tekst
judd winick tekeningen eric battle
strangers
in paradise #43 (abstract)
In een vrij vreemd nummer wordt blijkbaar gesuggereerd dat
alles wat tot nu toe is gebeurd niet precies de waarheid is
geweest. Het verhaal, dat wordt verteld door de dochter van
Francine, begint daarom weer opnieuw met de inmiddels beruchte
scène over Francine's genante ongeluk op de middelbare
school. Het trucje is in feite een 'deus ex machina' maar
omdat ook wordt gesuggereerd dat het tot nu toe vertelde verhaal
wel relevantie heeft, til ik daar niet zwaar aan. De manier
van vertellen, de dialogen en de overtuigende tekeningen zijn
bovendien weer van het gebruikelijke, hoge niveau. Vooral
de laatste pagina's zijn bijzonder dynamisch en vrolijk. Ruim
drie sterren. tekst
& tekeningen terry moore
bone
#44 (cartoon)
De hoofdpersonages hebben Atheia bereikt en komen dankzij
listig optreden van Gran'ma Ben binnen. Aldaar ontmoeten ze
een oude vriend van Gran'ma Ben, terwijl op dat moment elders
Lucius het heft in eigen handen neemt. Na de omzwervingen
van de drie Bones komt eindelijk wat schot in het verhaal,
zonder dat de humor en de rode draad van de serie daar onder
leiden. Ook de tekeningen zijn van grote klasse, met effectieve
composities en een goede balans tussen tekstloze en drukke
scènes. Eenmaal in de stad wordt het contrast tussen
de realistische mensen en de cartooneske Bones nogmaals duidelijk
en dat werkt. Net geen vier sterren, wel redelijk ruim drie
sterren. tekst
& tekeningen jeff smith
liberty
meadows #22 (insight)
De ontknoping van het uitgebreide verhaal over de Evil Brandy
uit een alternatieve realiteit. Ondanks het vrij strakke hoofdverhaal
blijft genoeg ruimte voor bijzonder grappige gags en het aardige
is dat Frank dankzij zijn ontmoeting met de stoere Frank uit
de andere realiteit eindelijk groeit in zijn rol. Leuke grapjes
tussendoor over maker Cho brengen op de juiste punten wat
afwisseling, waardoor dit tot de leukste verhalen tot nu toe
kan worden gerekend. Tekentechnisch ziet alles er voortreffelijk
uit; de vloeiende stijl is ideaal voor zowel realistische
mensen als karikaturale, schattige dieren. Het beste nummer
van de serie, net geen vijf sterren, maar wel vier. tekst
& tekeningen frank cho