alias
#4 (marvel)
Jessica Jones heeft ontdekt dat presidentskandidaat Keaton
betrokken is bij een complot om haar of anderen erin te luizen.
Haar onderzoek verloopt vrij traag en net op het moment dat
ze op een dood spoor komt, wordt ze door een reusachtige man
aangevallen. Inhoudelijk schiet het verhaal niet veel op.
Het tempo is laag en dat is de hele serie al zo. Dit zorgt
echter wel voor een prettig ritme in de vertelling, waarbij
de slimme dialogen tot hun recht komen. Naast de boeiende
plot zien ook de tekeningen er uitstekend uit. Soms een beetje
onduidelijk, wel altijd perfect aansluitend op de sfeer van
de hele serie, mede dankzij de sterke inkleuring. Daarom wederom
vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael gaydos
ultimate
x-men #12 (marvel)
In het slot van de verhaallijn worden de X-Men door de Brotherhood
gered uit handen van Weapon X. Terwijl het hele team twijfelt
of ze hun tegenstanders moet doden, vechten Wolverine en Sabretooth
een stevig doch saai duel uit. De spanning tussen het principiële
en het moordlustige deel van het team is zonder twijfel intrigerend.
Helaas staat daar te veel matigs tegenover: het tempo is te
hoog en de gebeurtenissen hebben weinig impact. Daarbij helpt
het tekenwerk niet, want vooral het deel van de gasttekenaar
stelt teleur. Weinig achtergronden, vaak te eenvoudige lay-outs
en personages die niets uitstralen. Net geen twee sterren
waard, vandaar slechts één ster. tekst
mark millar tekeningen adam kubert & tom
derenick
ultimate
spider-man #16 (marvel)
Kraven the Hunter, een populaire televisiepersoonlijkheid,
komt naar Amerika omdat hij het worstelen met krokodillen
zat is en met een echte tegenstander wil vechten. Intussen
onderzoekt Peter Parker de zaak van Doctor Octopus, die wraak
wil voor wat hem is aangedaan. De vele subplots geven het
nummer een fragmentarisch gevoel, maar de vloeiende vertelstijl
en het goede tempo houden het geheel leesbaar. Vooral de vernieuwde
Kraven is zowel komisch als origineel gevonden en precies
dat soort dingen maakt de serie nu zo leuk. Het tekenwerk
is deze keer wat de afwerking betreft iets minder overtuigend.
Al met al is het toch zeker een score van krap vier sterren
waard. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
the dark
knight strikes again #1 (dc)
Drie jaar na de gebeurtenissen uit The Dark Knight Returns
laat Batman van zich horen. Hij wil zich niet langer verborgen
houden en wil een eind maken aan het tijdperk zonder echte
helden. Daarom bevrijdt hij Flash en de Atom, tot grote frustratie
van Superman. Iedere vergelijking met het origineel van vijftien
jaar geleden is zinloos. Thematiek, sfeer en pretenties zijn
immers volstrekt anders. De toon is optimistischer en het
tempo is beduidend hoger, waardoor de personages minder diepgang
krijgen. Het tekenwerk straalt als altijd kracht uit, met
harde, effectieve lijnen. Dat de experimentele inkleuring
soms overheerst, mag de pret niet drukken. Kortom, gewoon
drie sterren. tekst
& tekeningen frank miller
doom patrol
#3 (dc)
Dit is een grotendeels losstaand nummer waarin het team wordt
aangevallen door Ron Gomz, een krachtpatser die, zo blijkt,
is ingehuurd met het oog op wat publiciteit voor Doom Patrol.
Zodra hij hoort, dat ze niet meer voor Jost werken, verandert
de situatie. Hoewel het verhaal best vermakelijk is, voegt
het weinig toe, zeker zo vroeg in het bestaan van de serie.
Vertelstijl, tempo en de droge dialogen voldoen, maar echt
bijzonder is het niet. Daarentegen is het tekenwerk dat wel,
want de strakke, dynamische stijl is een lust voor het oog,
met heldere lay-outs en gevoel voor verfrissende composities.
Vanwege het simpele verhaal geef ik alleen niet meer dan twee
sterren. tekst
john arcudi tekeningen tan eng huat
batgirl
#23 (dc)
Net als veel DC comics deze maand biedt dit deel een losstaande
vertelling die ook voor nieuwe lezers gemakkelijk te volgen
is. Gelukkig levert dat in dit geval een boeiend, ietwat geforceerd
gesprek op tussen Barbara Gordon en Batman, die de obsessie
van Batgirl bespreken. Batgirl werkt toe naar het duel met
Lady Shiva en beide gesprekspartners hebben daar zo hun eigen
visie op. Dat het gesprek niet spontaan lijkt, is het enige
minpunt, want het script is verder pittig en de tekeningen
zijn hier en daar van bijzonder hoog niveau. De stilistische,
abstracte stijl zit vol dynamiek en de personages komen echt
tot leven. Voor mij is dat genoeg om geen drie maar vier sterren
te geven. tekst
kelley puckett tekeningen damion scott
the authority
#27 (dc)
Na lang wachten volgen nu eindelijk de laatste drie delen
van het verhaal dat maanden geleden is begonnen. De nieuwe
Authority is al druk aan het werk, terwijl op de achtergrond
de oude leden worden gemarteld of op een andere manier worden
vernederd. Door de manier van uitbrengen, mist het verhaal
impact. Toch zijn de dialogen scherp en kan het dankzij de
oude teamleden de aandacht vasthouden. Wat ook helpt, is het
ouderwets gedetailleerde tekenwerk van de gasttekenaar. Hoewel
de stijl duidelijk iets aan de serie is aangepast, is het
stabiel en sluit het aan op het verhaal. Jammer dat het een
beetje irrelevante nummers gaan worden, want drie sterren
is verdiend. tekst
mark millar tekeningen arthur adams
100 bullets
#31 (dc)
Milo Garret heeft van Graves een koffer met honderd kogels
gekregen, zodat hij eindelijk wraak kan nemen op de personen
die ervoor hebben gezorgd dat zijn gezicht flink is verminkt
en hij in het ziekenhuis is beland. Garret is een privé-detective
en hij gaat op onderzoek uit. Daarbij kruist hij het pad van
een Minuteman. De tekstkaders met Garrets gedachten geven
het verhaal een apart sfeertje, alsmede een iets lager tempo.
Er gebeurt dan ook niet veel. Wat gebeurt, is boeiend, met
als altijd knappe dialogen en een slimme verteltechniek. Helaas
is het tekenwerk minder overweldigend, wat ook aan de sombere
kleuren kan liggen. Bij elkaar is vier sterren terecht. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
hellblazer
#168 (dc)
Duidelijk een tussennummer, waarin John Constantine praat
met Turro over wat hij heeft meegemaakt. Constantine maakt
op een gemene manier gebruik van een prostituee, die hij tegen
Turro uitspeelt. Op het eerste gezicht lijkt de vertelling
irrelevant; de informatie zit goed tussen de realistische
dialogen verstopt en het geeft de aftrap voor de komende verhaallijn.
Als gebruikelijk met tussennummers is het tekenwerk door een
gasttekenaar verzorgd en deze keer is de stijl stabiel doch
aan de cartooneske kant. Dat past niet bij de serie en doet
afbreuk aan het duister bedoelde verhaal. De paar sterke scènes
kunnen dit deel niet redden van een score van slechts twee
sterren. tekst
brian azzarello tekeningen guiseppe camuncoli
savage dragon
#91 (image)
Frank en Dragon praten bij het graf van Alex Wilde over wat
in deze realiteit nu allemaal anders is gegaan in vergelijking
met Dragons oude realiteit. Het gevolg is een tekstdicht aantal
pagina's propvol informatie. Opvallend genoeg wordt dat niet
saai en zodra het tempo wordt opgeschroefd met de terugkeer
van Rapture, levert zelfs dat vermaak op. Ook de tekeningen
zijn redelijk tot goed. In de verte doet het denken aan de
stijl van vóór de omwenteling van de serie.
Een goed teken, dus. Met het sterk schommelen van de kwaliteit
is het altijd afwachten waar het warrige verhaal heengaat,
maar deze keer pakt het aardig uit, zodat ik met gemak op
drie sterren uitkom. tekst
& tekeningen erik larsen
fray
#5 (dark horse)
Melaka Fray ontdekt dat haar broer Harth een vampier is geworden
en de vampiers weer op volle kracht op Aarde wil terugbrengen.
Na die confrontatie zoekt ze steun bij haar zus. Dat duurt
niet lang, want Harths troepen hebben haar woning overhoop
gehaald. Ja, het begin van de tweede helft van deze miniserie
staat als een huis, vol met slimme interactie en uitdieping
van de hoofdpersonages. De toon wordt minder licht, hetgeen
best mag en Melaka is inmiddels uitgegroeid tot een driedimensionaal
karakter. Hetzelfde geldt voor het tekenwerk, dat na een redelijke
start het juiste ritme heeft gevonden. Beetje simpel, wel
effectief, hetgeen al met al genoeg is voor vier sterren. tekst
joss whedon tekeningen karl moline
liberty
meadows #24 (insight)
Maker Frank Cho pakt uit met uitgewerkte en opnieuw getekende
versies van eerder voor de krant gecensureerde gags. De humor
wordt hierdoor een stuk harder, met name als het op de grappen
over Deans versiertrucs aankomt. Oscar en Trumans avonturen
leveren de nodige slapstick humor op en eigenlijk is het enige
minpuntje dat niet alle personages voldoende aan bod komen.
Als vanzelfsprekend blinken de grappen uit in absurde humor,
waarbij de subtiele, mooie tekenstijl voor het ideale sluitstuk
zorgt. Sprake van een doorlopend verhaal is er niet, hetgeen
misschien best op zijn plaats was geweest. Dat is ook de reden
waarop ik net geen vier en wel dik drie sterren uitdeel. tekst
& tekeningen frank cho