alias
#5 (marvel)
Doordat Jessica Jones eindelijk het initiatief neemt, krijgt
ze van haar brute belager de naam van de man die haar in de
gelegenheid heeft gesteld de ware identiteit van Captain America
te onthullen. Dan blijkt dat alles deel uitmaakt van een politiek
spelletje, dat dankzij een misschien net te ongeloofwaardig
voorval met een sisser afloopt. Daarentegen is de afronding
van het verhaal erg goed, zijn de dialogen als altijd uitstekend
en leest het als een zonnetje. Jammer dat het tekenwerk juist
nu gehaast lijkt, met veel herhaling, weinig variatie en weinig
details. Het gaat echter om het geheel en daarop is weinig
aan te merken. Een goed eind aan de verhaallijn, kortom, vier
sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael
gaydos
daredevil:
yellow #6 (marvel)
In het laatste deel van de miniserie neemt Daredevil het op
tegen de domme schurk genaamd Purple Man. Tegelijkertijd worden
de subplots over Foggy's liefde voor Karen Page en Karens
liefde voor Matt Murdock afgerond, hetgeen door de vele overbodige
tekstkaders iets te dik wordt aangezet. Dit nummer is redelijk,
maar deze miniserie als geheel stelt teleur, omdat het geen
coherent geheel vormt en bijna nergens over gaat. De tekeningen
blijven aantrekkelijk, daar via een dynamische stijl en een
gevoel voor ritme een filmisch sfeertje wordt gehanteerd dat
het verhaal erg goed aanvult. Weegt het op tegen de minpunten?
Niet echt, vandaar dat ik niet hoger kom dan twee sterren. tekst
jeph loeb tekeningen tim sale
ultimate
spider-man #17 (marvel)
Allerlei subplots lopen door elkaar: van de komst van Kraven
tot de rebelse Gwen Stacy, van de gestoorde Doctor Octopus
tot de manipulatieve Justin Hammer. In de bijna naadloze manier
waarop deze elementen in het verhaal worden verwerkt, schuilt
de kracht, voornamelijk omdat Peter Parker nu een geloofwaardig
middelpunt van de vertelling vormt. Dat er weinig gebeurt,
kan daardoor deze keer geen kwaad. Het tempo is goed, de personages
zijn divers en bovenal blijft het tekenwerk stabiel en verfrissend.
Enige kanttekening is, dat de inkleuring deze keer aan de
overheersende, lichte kant is. Toch staat dat een uiteindelijke
score van vier sterren absoluut niet in de weg. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
new x-men
#121 (marvel)
Het zoveelste 'stille' nummer. Het grootste verschil is echter
dat deze comic dat concept perfect omzet tot een goed verhaal,
dat prima integreert in de serie en komt tot allerlei verteltechnisch
slimme snufjes. Jean Grey en Emma Frost betreden het brein
van Cassandra Nova, waar ze enkele details over het verleden
van Cassandra en professor Xavier ontdekken. Deze tocht zit
vol droomachtige beelden en heeft dankzij een goed gekozen
tempo veel impact. Complimenten aan het tekenwerk, dat met
een aparte stijl alles lekker strak neerzet, inclusief unieke
lichaamstaal voor ieder personage. Het blijft zonde dat Quitely
zo traag is. Al met al een heerlijk nummer dat vijf sterren
krijgt. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
batman:
the 10-cent adventure #1 (dc)
Spotgoedkoop en natuurlijk de inleiding op weer een nieuwe
crossover waarin Bruce Wayne wordt verdacht van een moord.
Het verhaal wordt verteld door Batmans nieuwe hulpje Sasha,
waardoor vooral diepte wordt ingewisseld voor een grote zondvloed
aan informatie. Qua idee aardig doch verre van origineel en
te duidelijk een proloog. Dat gaat ook op voor de tekeningen,
die ondanks het redelijke niveau te simpel of zelfs houterig
overkomen. Voor wie in geen tijden een Batman comic heeft
gelezen, is het een leuk instappunt; dat is ook het idee achter
deze marketingstunt. Dit maakt het beoordelen een stuk lastiger,
maar ik denk dat krap twee sterren hier wel voldoende is. tekst
ed brubaker tekeningen rick burchett
doom patrol
#4 (dc)
Een mysterieus figuur wil middels allerlei artefacten een
duivels wezen oproepen. Het team grijpt in en wordt daarbij
voor de voeten gelopen door het nieuwe Doom Patrol. De leden
van dit nieuwe team zijn interessante personages die niet
zo vaak opduiken, vandaar dat zij voor een contrast met de
anderen zorgen. Als vanzelfsprekend voert de humor de boventoon
en voltrekt de uitdieping van de personages zich subtiel op
de achtergrond. Het resultaat is een leuk leesbare comic,
die wat extra's krijgt door het heldere, stilistische en dynamische
tekenwerk. Met name de vele gelaatsuitdrukkingen bevestigen
dat het om een groot nieuw talent gaat. Met gemak drie sterren. tekst
john arcudi tekeningen tan eng huat