cage #2
(marvel)
Luke Cage duikt in het criminele circuit van New York, waar
hij te maken krijgt met een breed scala aan personages, waaronder
Hammerhead. Ondanks de trefzekere dialogen en de grimmige
sfeer valt het leesplezier tegen door een gebrek aan plot.
Het verhaal gaat zo goed als nergens heen, Cage wordt als
hoofdpersonage echt te ijskoud neergezet en er gebeurt veel
te weinig. De tekeningen zijn in orde. Van het bewust bizarre
perspectief tot de simpele composities, alles sluit aan op
het verhaal, waarbij de nadruk ligt op een mengeling tussen
modern en retro. Hetzelfde geldt voor de onorthodoxe inkleuring.
Desondanks stelt het niet genoeg voor en geef ik twee sterren. tekst
brian azzarello tekeningen richard corben
the ultimates
#3 (marvel)
Onder leiding van Nick Fury wordt een team superhelden bijeen
gebracht. Alles komt in een stroomversnelling als het bevroren
lichaam van Captain America wordt gevonden. De tijdsschok
is te groot en hij slaat door, al bedaart hij snel en gaat
hij daarna akkoord met deelname aan het nieuwe team. Opvallend
hoe weinig gekostumeerde helden vooralsnog in deze serie opduiken.
Dit maakt de weg vrij voor uitdieping van de personages en
wat rustige momenten. Met name het professionele aspect van
het team wordt op slimme wijze belicht. Als altijd overtuigen
de tekeningen en inkleuring met een realistische stijl en
indrukwekkende panorama's. Vier sterren is dik verdiend. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
incredible
hulk #38 (marvel)
Het tempo van de huidige verhaallijn gaat omhoog wanneer Bruce
Banner, Leonard Samson en de twee huurmoordenaars allen in
hetzelfde restaurant terechtkomen. Traditiegetrouw draait
alles uit op een kort optreden van de Hulk. Hier en daar duiken
erg intrigerende elementen op. Voorlopig zijn er meer vragen
dan antwoorden, maar dat komt de complexiteit en het trage
tempo van de plot ten goede. Hoewel Banner ietwat apathisch
overkomt, houden de korte dialogen de aandacht vast en komt
een groot deel van de lof wederom toe aan het stijlvaste,
krachtige tekenwerk. Het is duidelijk dat het met de serie
de goede kant opgaat: zonder meer vier sterren. tekst
bruce jones tekeningen john romita jr
out there
#9 (dc)
In Sterling City stuit het zestal hoofdpersonen op een door
een geest tot waanzin gedreven man die Zach aanziet voor zijn
overleden zoontje. Tussen de bedrijven door worden in enkele
subplots wel wat aardige hints gegeven. Helaas voelt het hoofdverhaal
erg geforceerd aan, krijgen de individuele personages niet
genoeg aandacht en lijkt het of de serie geen doel heeft.
Wat betreft de tekeningen geen kritiek, want dat is fris.
De cartooneske stijl en de gedetailleerde inkleuring leiden
tot een uitstekend verzorgd resultaat. Daarom is het zo spijtig
dat de uitstraling van de personages (voorheen het sterke
punt) steeds minder wordt. Verder dan slechts één
ster kom ik niet. tekst
brian augustyn tekeningen humberto ramos
100 bullets
#34 (dc)
Milo Garret wil Megan Dietrich helpen bij het terugkrijgen
van een schilderij, met als gevolg een cryptische ontmoeting
met Cole Burns en Lono. Meer dan in de afgelopen nummers komt
nu de rode draad bovendrijven. De tekstloze scène met
Lono is meesterlijk, de climax van het nummer is onverwacht
en de onderliggende implicatie dat Milo zelf een Minuteman
is geweest, maakt alles interessant. Tempo, dialogen en sfeer
zijn als gebruikelijk van hoog niveau. Ook de tekeningen zien
er dankzij de strakke lijnen, de complexe composities en de
warme inkleuring aantrekkelijk uit. Absoluut één
van de betere nummers van de laatste tijd, net geen vijf sterren,
wel met groot gemak vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
hellblazer
#172 (dc)
Agent Frank Turro's onderzoek naar de dood (?) van John Constantine
sleept zich voort zonder dat werkelijk schot in de zaak komt.
Pas als tegen het eind in het subplot over de geheimzinnige
mister Manor het verband wordt gelegd tussen de verhalen van
de afgelopen twee jaar, blijkt wel hoe meesterlijk de opbouw
is geweest. Verhaaltechnisch klopt alles: de dialogen zijn
scherp, de anekdotes uit de seksclub zijn bizar en het lage
tempo werkt sfeerverhogend. Het zo stilistische tekenwerk
sluit daar meer dan voldoende op aan, al moet gezegd dat de
inkleuring deze keer soms een beetje té is. Alles bij
elkaar blijft het een indrukwekkend nummer, dat de vijf sterren
verdient. tekst
brian azzarello tekeningen marcelo frusin
the flash
#184 (dc)
De gevaarlijke schurk Blacksmith heeft een complex netwerk
van andere schurken om haar heen verzameld. Na een lange voorbereiding
opent ze nu eindelijk de aanval op Flash, die tegelijkertijd
wordt aangevallen door de Thinker, een andere tegenstander
met heel andere plannen. Hoewel de manier van vertellen een
stuk traditioneler is dan gebruikelijk, past dat bij dit snelle
verhaal vol actie. Diepgang en realistische dialogen moeten
derhalve tijdelijk wijken. Het tekenwerk past zich aan deze
verschuiving van het accent aan, met twee bijzonder mooie
spreads, heldere composities en goed gevoel door dramatiek.
Vanwege het tekort aan diepte geen vier, wel drie sterren. tekst
geoff johns tekeningen scott kolins
savage dragon
#95 (image)
Na aardig wat opbouw loopt de confrontatie tussen Dragon en
Khan verrassend genoeg met een sisser af. Khan is verslagen
en stukje bij beetje wordt de orde hersteld. Kort daarna reist
Dragon af naar andere realiteiten, op zoek naar de dochter
van Rex Dexter. Hoe aardig de wendingen ook mogen zijn, het
doet enigszins afbreuk aan de verhaallijn. Daarbij komt het
einde van dit nummer nogal uit de lucht vallen. Het is leuk
om te zien hoe Dragon de nieuwe wereldorde moet instrueren,
maar verder is het niet bepaald boeiend. Wat het tekenwerk
betreft, valt op dat de stijl ietwat versimpeld is. Alles
ziet er hierdoor degelijk doch gehaast uit. Twee sterren is
de juiste score. tekst
& tekeningen erik larsen
crux #12
(crossgen)
Capricia en haar lotgenoten houden soldaten van de Negation
gevangen. Terwijl Tug de geest van hun leider aftast, praten
Capricia, Verityn en Danik over de noodzaak van geheimhouding,
vriendschap en vertrouwen. Dit is het laatste nummer van schrijver
Waid en gezien zijn ingetogen, boeiende aanpak is dat zonder
meer een verlies. De nadruk ligt immers ook nu op de interactie
tussen personages, zodat de gebeurtenissen meer impact hebben
en de serie tot leven komt. Dialogen, opbouw en tempo zijn
voortreffelijk, de tekeningen zijn als vanouds heel rauw en
uitnodigend en de donkere inkleuring sluit daar knap op aan.
Voor vijf sterren gebeurt te weinig, vandaar vier sterren. tekst
mark waid tekeningen steve epting
fray #6
(dark horse)
De nieuwe Slayer genaamd Melaka Fray maakt zich op voor een
strijd tegen de vampiers onder leiding van haar broer Harth.
Beide partijen mobiliseren hun troepen en Harth stuurt op
zijn beurt de gevaarlijke Icarus op Melaka af. Door de vertragingen
die deze serie heeft opgelopen, boet het verhaal een beetje
aan overtuiging in. Dat deze keer in feite enkel een pauze
voor de grote finale wordt ingelast, helpt evenmin. Desondanks
leest het erg lekker weg, is toch ruimte voor wat subtiele
humor en komen de personages aardig uit de verf. Het tekenwerk
is acceptabel, met een frisse stijl en eindelijk plaats voor
goed uitgewerkte actiescènes. Al met al geef ik een
score van drie sterren. tekst
joss whedon tekeningen karl moline