deadline
#2 (marvel)
Katherine Farrell schrijft voor de Daily Bugle artikelen over
helden. Op die manier raakt ze betrokken bij een reeks moorden
die is gepleegd door de mysterieuze Judge en haar onderzoek
blijft niet onopgemerkt. Hoewel de structuur van het nummer
aan de eenvoudige en voorspelbare kant is, blijft het dankzij
het verfrissende hoofdpersonage boeien. Daarbij zijn tempo
en dialogen best goed, al worden de tekstkaders misbruikt
voor een teveel aan expositie. Wat het tekenwerk betreft,
sluit de licht schetserige stijl uitstekend aan op het verhaal,
met een ouderwetse lay-out, herkenbare personages en een realistische
uitstraling. Twee sterren is net te weinig, vandaar drie. tekst
bill rosemann tekeningen guy davis
the ultimates
#4 (marvel)
Het team superhelden moet lang wachten op de eerste missie.
Uiteindelijk komt die missie uit onverwachte hoek, als Bruce
Banner in een depressieve bui het bloed van Captain America
en het Hulk serum in zijn eigen lichaam spuit. De opbouw is
als altijd effectief: de afgelopen nummers is flink wat tijd
verstreken en ook in dit nummer is de vertelde tijd groot.
Desondanks voelt het tempo traag aan, waardoor ruimte is voor
goede dialogen, interessante interactie en uitdieping van
de personages. Het spreekt bijna vanzelf dat de tekeningen
wel weer meesterlijk goed zijn. Van het subtiele realisme
tot de knallende panorama's, de vloeiende stijl is oogstrelend.
Kortom, vier sterren. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
alias #9
(marvel)
Aan het eind van de huidige verhaallijn wordt uit de doeken
gedaan waarom het bizarre verhaal over Rick Jones niet in
overeenstemming is met wat over dit personage bekend is. De
manier waarop dit gebeurt en de manier waarop dit het eind
van de vertelling betekent, is helaas een schoolvoorbeeld
van een anticlimax. Toegegeven, de vertelstijl is slim, de
dialogen zijn briljant en het leest als een zonnetje, maar
de afronding doet erg afbreuk aan het geheel. Het tekenwerk
is gelukkig van het gebruikelijke niveau. Zeker in combinatie
met de ingetogen inkleuring is de rauwe, minimalistische stijl
geschikt voor het soort verhalen dat wordt verteld. Vanwege
het eind slechts twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael
gaydos
ultimate
x-men #17 (marvel)
Professor Xavier komt samen met zijn leerlingen aan op Muir
Island, waar hij zijn zoon Proteus een halt moet toeroepen.
Intussen zijn Cyclops en Marvel Girl in Rusland op zoek naar
Colossus. Waar het subplot aan de magere kant is, staat het
hoofdverhaal als een huis. Het tempo gaat dankzij een nogal
compact brokje uitleg aan het begin vrij snel omhoog en het
gevecht met Proteus is erg origineel uitgewerkt. Helaas is
hierdoor van diepgang geen sprake. Tenslotte kunnen de dialogen
wel iets korter. De tekeningen zijn in orde. De dikke inktlijnen
geven het wat meer smoel, de grote panels zorgen voor dynamiek
en de inkleuring is gepast somber. Geen vier, wel drie sterren. tekst
mark millar tekeningen adam kubert
ultimate
spider-man #22 (marvel)
In een extra dik nummer pikt Peter Parker na het gevecht met
Doctor Octopus en Kraven zijn leven op. Dat leidt tot enkele
goed geschreven dialogen met Mary Jane en Harry Osborn. Harry
is terug van weggeweest en hij vertelt Peter dat hij is uitgenodigd
voor een etentje bij zijn vader Norman. In feite is sprake
van opbouw, met een voorspelbare climax. Toch stoort dat vanwege
het lekkere vertelritme niet. De personages en hun interactie
zijn immers het fundament van het nummer. Het dynamische tekenwerk
sluit daarop aan, want de typische sfeer van een middelbare
school komt prima over, al wordt de stijl aan het eind minder
consistent. Al met al vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
doom patrol
#8 (dc)
Na de warrige nummers wordt het verhaal over de terugkeer
van Robotman nu een stuk strakker verteld. Terwijl het team
flink moet wennen aan hun nieuwe Robotman, ontdekken ze dat
Ava een geheim met zich meedraagt. Hoewel de afwezigheid van
uitleg en expositie de comic ontoegankelijk maakt, levert
dit voor de vaste lezers een vlot geschreven, subtiel opgebouwd
geheel op. Iets meer humor zou geen kwaad kunnen, maar voorlopig
zijn de personages en het verhaal zonder meer vermakelijk.
Intussen wordt het tekenwerk steeds stilistischer, hetgeen
deze keer enkele wat mindere pagina's oplevert. Met name door
de onorthodoxe aanpak is een score van drie sterren dik verdiend. tekst
john arcudi tekeningen tan eng huat
100 bullets
#35 (dc)
Middels een flashback wordt eindelijk duidelijk dat Milo Garret
vroeger een Minuteman is geweest. Een gesprek met agent Graves
later komt het tot een confrontatie met Lono en Echo Memoria.
Het is inmiddels vrij standaard dat de conversaties over de
Minutemen veel suggereren, maar niet zo veel concrete informatie
opleveren. In dit geval is het verschil dat allerlei elementen
uit de rode draad van de serie bij elkaar komen, gecombineerd
met de als altijd zeer voortreffelijke schrijfstijl, een pittig
sfeertje en strak tekenwerk. Vooral het spelen met schaduwen
maakt elke pagina een kunstwerk. Kortom, een complex verhaal
met veel lagen, dat de vijf sterren meer dan waard is. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso