deadline
#4 (marvel)
Laatste deel van de miniserie, waarin reporter Kat Farrell
ontdekt wie verantwoordelijk is voor de moorden in de stad.
Jammer dat de ontknoping van de plot zo standaard is, want
met een intelligentere uitwerking had het een prima afronding
kunnen zijn. Nu blijft het hangen op een acceptabel niveau,
waarbij het uitgediepte hoofdpersonage de comic moet dragen.
De dialogen zijn in orde, al wordt nogal veel uitgelegd, terwijl
het tekenwerk na een iets minder deel weer sterk en op een
aparte manier fris en realistisch is. Zeker de schetserige
stijl en de simpele lay-outs pakken goed uit. De reeks als
geheel is bovengemiddeld, vandaar een score van drie sterren. tekst
bill rosemann tekeningen guy davis
amazing
spider-man #43 (marvel)
Terwijl Doctor Octopus door de mysterieuze Carlyle voor nader
onderzoek gevangen wordt genomen, reist Peter Parker samen
met zijn tante May naar Los Angeles in de hoop dat hij Mary
Jane kan spreken. Waar het hoofdverhaal nog boeiend wordt
opgezet, verzandt dat snel in een verzameling clichés.
Waarom de terugkeer van Doctor Octopus? Het subplot over Peter
Parker en Mary Jane is inmiddels meer geforceerd dan noodzakelijk,
dus ook dat klikt niet. Nee, de conclusie moge duidelijk zijn:
Straczynski is ondanks zijn altijd uitstekende dialogen en
humor het momentum kwijt. Het tekenwerk mag strak, en stijlvast
zijn, ik stop voorlopig met de serie. Twee sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen john romita
jr
incredible
hulk #43 (marvel)
Aan het eind van de verhaallijn komen de hoofdrolspelers bij
elkaar. Agent Pratt legt in een niet bepaald vlotte, saaie
monoloog uit wat hij met de Hulk (en dus Bruce Banner) van
plan is en de vrouwelijke onderhandelaar komt op bijzonder
ongeloofwaardige wijze tussenbeide. Wanneer de finale dan
ook een anticlimax is en de dialogen terugvallen op allerlei
zinloze poëzie, is duidelijk dat deze vertelling over
te veel nummers is uitgesmeerd. Gedurende die delen heeft
de gasttekenaar vrij knap werk afgeleverd, dat echter lang
niet zo rauw en stilistisch is als dat van Romita Jr. Voorlopig
is de nieuwe richting van de serie er eentje met pieken en
dalen. Verder dan twee sterren kom ik niet. tekst
bruce jones tekeningen lee weeks
the league
of extraordinary gentlemen #1 (dc)
De langverwachte tweede reeks begint op Mars, ergens eind
negentiende eeuw, waar een duo mensen samen met een groep
onverstaanbare aliens de strijd aanbindt tegen de Molluscs.
De vijand ontsnapt toch en vlucht naar Aarde, waar de League
op onderzoek uit gaat. Hoewel het gebruik van een buitenaardse
taal een aardige vondst is, betekent dit dat het nummer slechts
twee leesbare dialogen bevat. Dat desondanks spanning wordt
opgebouwd, is knap, maar toch is het aan de gemakkelijke kant.
Hetzelfde geldt voor de zes pagina's tekst aan het eind, die
nauwelijks relevant zijn. Het tekenwerk is daarentegen mooi
en sfeervol ingekleurd. Geen twee, wel drie sterren. tekst
alan moore tekeningen kevin o'neill
green arrow
#15 (dc)
Smith neemt afscheid als schrijver. Zijn werk is het laatste
jaar matig tot slecht geweest, maar hier laat hij zien dat
hij het wel degelijk kan. Connor Hawke ligt op de operatietafel,
Oliver Queen staat tegenover een naamloze doch gevaarlijke
tegenstander en het draait uit op de vraag wie de zenuwen
het beste onder controle kan houden. Hierbij zijn de dialogen
voor Queen voor het eerst geloofwaardig. Tempo, actie en spanningsboog
zijn voortreffelijk en dat het eind terugvalt op domme clichés
is dan geen bezwaar. De tekeningen zijn verrassend goed, want
de houterige stijl blijkt voor de snelle actie net zo effectief
als voor kalme scènes. Al met al is vier sterren meer
dan verdiend. tekst
kevin smith tekeningen phil hester
birds of
prey #45 (dc)
Binnenkort schrijft Terry Moore enkele nummers en dat is de
enige reden dat ik de serie spaar, want de kwaliteit is binnen
een jaar van goed naar ernstig bedenkelijk gekelderd. Dinah
Lance en wat anderen zijn op een geheimzinnig eiland op zoek
naar een wondergeneesmiddel. Dat loopt niet gesmeerd en ze
belanden in de problemen. Waar de verhalen ooit zo rijk aan
diepgang waren, is het nu niet meer dan een slap aftreksel
zonder spanning. De karakters hebben geen motivatie en de
dialogen zijn simpel; het gaat nergens over. Het tekenwerk
kan ermee door. De soepele stijl compenseert de vlakke inkleuring
en leidt niet af. Genoeg voor twee sterren is het niet, vandaar
slechts één. tekst
chuck dixon tekeningen dave ross
spawn #118
(image)
Spawn is terug in de hel, alwaar psychologische spelletjes
worden gespeeld met hem en Cogliostro. Het gevolg is een redelijk
leuke aaneenschakeling van bizarre scenario's voor beide personages.
Vanwege de opzet vordert de plot helaas niet, zodat ook dit
als tussennummer kan worden beschouwd. Dialogen en tekstkaders
lezen gelukkig wel lekker weg en het tekenwerk profiteert
van het lage tempo, omdat de stijl beter uitkomt met rustige
lay-outs. Met name de vele verschillende locaties zijn helder
vormgegeven. In de tweede helft is de inkleuring weliswaar
aan de matige kant, het eindresultaat ziet er verzorgd uit.
Desondanks is twee sterren hiervoor de hoogst haalbare score. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen angel
medina
hellboy:
the third wish #1 (dark horse)
Tijdens een tocht door Afrika wordt Hellboy door drie vreemde
wezens meegenomen naar de bodem van de oceaan. Daar komt hij
oog in oog met een tegenstander die om onduidelijke reden
wraak wil. Suspense en horror worden op knappe wijze verweven
tot een interessante vertelling. Voorheen dook nog wel eens
een zondvloed aan tekstkaders op, maar deze keer zit de vaart
erin en wordt op precies de juiste momenten geen tekst gebruikt.
De tekeningen zijn strak, met krachtige lijnen, dreigende
schaduwen en oog voor sfeervolle composities. Tel daar de
sombere, ingetogen inkleuring bij op en het is meer dan duidelijk
dat vier sterren een terechte score is. tekst
& tekeningen mike mignola
queen &
country #10 (oni)
Agent Kittering begint aan een zeer gevaarlijke missie in
Irak, hetgeen voor irritaties zorgt bij de overige agenten
en hun superieuren. Wanneer ook Tara Chace in actie komt,
blijkt dat niet alles vlekkeloos verloopt. Ondanks een redelijk
laag tempo kunnen de gebeurtenissen boeien. Dit is het gevolg
van een balans tussen scènes op locatie en scènes
in het hoofdkwartier van de SIS. Inmiddels zijn de personages
zo uitgediept, dat enkel de wisselwerking een comic kan dragen.
Verder als altijd goede dialogen en knap tekenwerk vol zwarte
vlakken, stevige overdrijving op het gebied van de anatomie
en een min of meer Europese stijl. Vier sterren lijkt me op
zijn plaats. tekst
greg rucka tekeningen leandro fernandez