the ultimates
#6 (marvel)
De nasleep van het gevecht met de Hulk wordt over verschillende
schijven verteld. Zo nodigt Tony Stark Captain America en
Thor uit voor een diner, terwijl Janet en Hank Pym elkaar
zo irriteren dat het tot een handgemeen komt. Deze aanpak
strookt volledig met het concept van de serie, namelijk dat
de aandacht meer ligt op personages dan op de actie. Het pakt
goed uit, want de vele interactie levert een verfrissende
diepgang op, compleet met een aantrekkelijk vertelritme en
vrij aardige dialogen. Als altijd is het vloeiende tekenwerk
van hoog niveau. Ondanks de donkere inkleuring komt het helder
over en zijn de simpele lay-outs welkom. Een score van vijf
sterren, dus. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
ultimate
spider-man #25 (marvel)
Een op zich al niet zo boeiende confrontatie tussen de Green
Goblin en Spider-Man wordt gedurende de eerste pagina's opgerekt.
Vanwege Osborns waanvoorstellingen lezen de dialogen bovendien
een stuk minder lekker weg. Bijkomend voordeel is echter,
dat door toevoeging van enkele details de sfeer van de comic
heel dicht die van de film nadert. Aan de andere kant levert
de scène met Mary Jane op de brug een vreemde patstelling
op. Zeker, het is een spannende climax, maar op deze manier
heeft Bendis zichzelf wel in een hoek geschreven. Wat de tekeningen
betreft geen klachten, want dat ziet er weer bijzonder gedetailleerd,
dynamisch en verzorgd uit. Nipt drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
new x-men
#130 (marvel)
In het laatste deel over Weapon XII openen de X-Men samen
met Fantomex de aanval op hun tegenstanders in de tunnel tussen
Engeland en Frankrijk. Hoewel Fantomex een zee aan aardige
concepten met zich meebrengt, komt hij zelf niet uit de verf.
Het grote gevecht stelt evenmin veel voor, waarbij het einde
aan de afgeraffelde kant is. Met de dialogen en het verteltempo
is weinig mis; met de basis van het verhaal des te meer. Van
deze schrijver mag meer worden verwacht. Goed tekenwerk, al
worden veel details weggedrukt door een te rode, overheersende
inkleuring. Iets meer rust in de stijl zou daarom in het vervolg
niet verkeerd zijn. Al met al deel ik twee sterren uit. tekst
grant morrison tekeningen igor kordey
the filth
#3 (dc)
Na een verrassend tweede nummer kantelt de plot nu weer. Vooral
het begin introduceert enkele fascinerende ideeën die
op een innovatieve wijze worden uitgewerkt, waarna het hoofdverhaal
over Ned Slade uitgebreid de aandacht krijgt. Het is bijzonder
knap dat met het hoge tempo ruimte overblijft voor diepgang.
Dat dit meer vragen dan antwoorden oplevert, is op dit moment
geen bezwaar. De tekeningen zijn verrassend goed. Normaal
ligt deze rauwe, bijna vieze stijl me niet, maar ik accepteer
het omdat het bij de serie past. Nu blijkt de meerwaarde,
want de door het verhaal vereiste veranderingen in tekenstijl
zijn perfect. Om die reden geef ik een score van vier sterren. tekst
grant morrison tekeningen chris weston
batgirl
#31 (dc)
Samen met Connor Hawke en Eddie Fyers speurt Batgirl naar
een moordenaar. Dankzij Batman wordt de link gelegd met de
Ninth Legion en wordt een lijst met mogelijke doelwitten verkregen.
Eén van de mogelijke slachtoffers is de vader van Tim
Drake, ofwel de held Robin. Waar het verhaal technisch al
enigszins rammelt, is het verder niet meer dan een excuus
voor gastrollen van personages die gastschrijver Dixon vroeger
onder zijn hoede heeft gehad. Het spreekt voor zich dat dit
ernstig afbreuk doet aan de serie. Op het gebied van de tekeningen
blijft het jammer dat de vaste tekenaar niet verder komt dan
een ruwe opzet. Gelukkig is het beter dan vorige maand. Toch
één ster. tekst
chuck dixon tekeningen damion scott & wade
von grawbadger
transmetropolitan
#59 (dc)
Met nog slechts een maand te gaan, houdt het afsluitende verhaal
de aandacht stevig vast. De macht van de president is verdwenen
en Spider Jerusalem gaat voor het laatst de confrontatie met
hem aan. Goede opbouw, uitstekend ritme en als hoogtepunt
een meesterlijk slim geschreven dialoog tussen Spider en de
president. De climax is het enig logische gevolg van alle
subplots die de laatste paar jaar zijn opgezet, zodat enkel
een epiloog rest. Het tekenwerk is weliswaar niet zo verzorgd
en gedetailleerd als het ooit is geweest, het is wel degelijk
consistent en dankzij goede shots effectief. Voor vijf sterren
is het verrassingseffect te klein, kortom, zeer ruim vier
sterren. tekst
warren ellis tekeningen darick robertson
green lantern
#153 (dc)
Kyle Rayner wordt uitgenodigd voor een reünie van de
middelbare school. Dat zorgt voor ongemakkelijke momenten,
waarna hij en zijn vriendin Jenny bij zijn moeder op bezoek
gaan. Het heeft lang geduurd: een verhaal waarin het niet
draait om de superhelden maar om interactie tussen de hoofdpersonen.
Waar de reünie voor de humor zorgt, bieden de gesprekken
in het huis van Kyle's moeder de nodige diepgang. Precies
zoals het hoort, inclusief de realistische dialogen. Ook de
tekeningen zijn nu op tijd van het gebruikelijke niveau. De
pratende hoofden worden slim in beeld gebracht en de lay-out
is simpel doch stijlvol. Absoluut vier sterren. Dat werd voor
deze serie weer tijd. tekst
judd winick tekeningen dale eaglesham
powers #22
(image)
Samen met haar nieuwe partner Argento doet Deena Pilgrim onderzoek
naar de moord op de superheld Omega 6. Ze hebben een verdachte
op tape en ze kunnen haar opsporen. Een vrij wilde achtervolging
later blijkt dat zij alleen wil bekennen aan detective Christian
Walker, die niet meer voor de politie werkt. De inhoudelijk
dunne plot wordt aantrekkelijker gemaakt door een subplot
over (weer) de macht van de media. Daarbij maakt het einde
de oppervlakkigheid van het hoofdverhaal goed. Overigens is
de hoofdrol voor Deena best welkom. Het tekenwerk verdient
niets dan lof: de strakke stijl brengt alles helder in beeld
en de inkleuring is een goede sluitpost. Geen drie, wel vier
sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael
avon oeming