x-statix
#3 (marvel)
Het team ontdekt dat Venus Dee Milo onder contract staat bij
O-Force, hetgeen voor de nodige spanning zorgt. Terwijl alle
teamleden verder uit elkaar drijven, groeit de dreiging van
de doorgeslagen mutant Arnie Lunt. Uiteindelijk gaat Guy in
zijn eentje de strijd aan. De vlotte dialogen en de prima
interactie tussen de personages verbloemen het feit dat de
sfeer van de serie nog steeds niet optimaal is. Nu Guy aan
zijn 'missie' is begonnen, komt daar mogelijk verandering
in. Voorts blijft het tekenwerk van een hoog niveau, deze
keer gesteund door minder felle kleuren. De mix van retro
en cartoonesk pakt sterk uit. Het eindresultaat is goed voor
drie sterren. tekst
peter milligan tekeningen michael allred
alias #15
(marvel)
In een losstaand verhaal praat Jessica Jones bij met Luke
Cage, waarna ze een afspraakje heeft met Scott Lang, vroeger
als Ant-Man een tijdje lid van de Avengers. Wat het script
betreft, is enkel sprake van dialoog. Inhoudelijk gebeurt
weinig. Dankzij het tempo en de zo realistische dialogen is
dit geen bezwaar en zijn de verschillen tussen de twee gesprekken
bijzonder boeiend. Het humoristische eind zorgt voor een prettige
afronding van een nummer dat ook op het gebied van de tekeningen
uitblinkt in efficiëntie. Pratende hoofden zijn moeilijk,
maar dankzij de heldere lay-outs en een eenvoudige stijl wordt
het aantrekkelijk gehouden. Zonder meer vier sterren waard. tekst
brian michael bendis tekeningen michael gaydos
ultimate
x-men #22 (marvel)
De huidige verhaallijn zit vol verrassende contrasten. Hoewel
het eigenlijk om Jeans angst voor de Phoenix gaat, biedt de
plot intrigerende zijwegen in de vorm van onder meer Kitty
Pryde en de groeiende onrust in zowel het team van Xavier
als in de Brotherhood of Mutants. Een dergelijke gelaagdheid
is positief, want middels stevige dialogen en gedoseerde actie
wordt diepgang verkregen, met het conflict tussen Cyclops
en Wolverine als hoogtepunt. Het tekenwerk begint overtuigend,
waarna de tweede helft tekortschiet. Vooral het niveau van
de details in de achtergrond neemt bijna met de pagina af.
Dat neemt niet weg dat dit zonder twijfel genoeg is voor vier
sterren. tekst
mark millar tekeningen adam kubert
ultimate
spider-man #28 (marvel)
Omdat de Rhino in het hart van de stad een ravage aanricht,
wil Peter Parker zo snel mogelijk zijn kostuum aantrekken
en als Spider-Man in actie komen. Helaas ontdekt hij dat het
makkelijker is gezegd dan gedaan, want van een onverwacht
bezoek van tante May tot een emotioneel gesprek met Gwen Stacy,
Peter wordt telkens tegengehouden. Hoe simpel het gegeven
is, zo aardig is vervolgens de uitwerking. In de vele tussenstappen
zit namelijk vrij veel diepgang, waardoor dit losstaande deel
meer is dan zomaar een vrolijk intermezzo. De tekeningen zijn
stabiel als altijd. Een gedegen lay-out en een enthousiaste
dynamiek houden het visueel fris, zodat ik drie sterren geef. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
wildcats
version 3.0 #2 (dc)
Spijtig genoeg een weekje vertraagd gaat de vertelling over
de Halo Corporation onder leiding van Jack Marlowe verder.
Op het eind na is het tempo laag en wordt storend veel expositie
verwerkt in matig geschreven dialogen. Okay, de zakelijke
kant van Halo wordt uitstekend belicht, maar omdat de karakters
niet kunnen boeien, boeien de gebeurtenissen evenmin. Als
zelfs het personage Grifter niet van de pagina's spat, is
echt iets mis. Het tekenwerk zet niet veel zoden aan de dijk,
daar sommige personen vanwege de strakke stijl nogal op elkaar
lijken. Daarbij wordt de plot visueel niet goed verteld. Voorlopig
is dit mijn laatste nummer, dat nipt één ster
waard is. tekst
joe casey tekeningen dustin nguyen
doom patrol
#13 (dc)
Via een vreemde ring belanden de leden van Doom Patrol in
het verleden. Cliff Steele ontdekt dat zijn teamgenoten in
de lichamen van het oude Doom Patrol zijn beland, hetgeen
voor hilariteit zorgt. Met dit verhaal wordt eindelijk het
grootste probleem van de serie verholpen, namelijk dat wordt
teruggegrepen op gebeurtenissen uit het verleden. Nu de nieuwe
teamleden in de lichamen van de oude cast zijn beland, wordt
inzicht in dat verleden gegeven, terwijl ook wat aan uitdieping
van de personages wordt gedaan. De tekeningen van de gasttekenaar
zijn vooral anders. Simpel, soms surrealistisch en in de verte
een tikje Europees. Al met al voldoende voor drie sterren. tekst
john arcudi tekeningen seth fisher
stray bullets
#26 (el capitán)
Amy Racecar is weer terug. In de verre toekomst bezoeken zij
en William een geheim feestje, waar ze een schokkende ontdekking
doet. Dan wordt middels korte hoofdstukken heen en weer gesprongen
tussen fantasie en realiteit, zodat tussen de regels door
moet worden gelezen. De opbouw blijft echter formidabel, zelfs
al is de climax niet bevredigend. Tempo, dialogen, interactie
tussen de personages, alles is als gebruikelijk sterk. Hetzelfde
gaat op voor het tekenwerk. Nog altijd met de acht panels
per pagina, nog altijd met een traditioneel gevoel voor mooie
composities en toch een cinematografische, pakkende manier
van uitwerken. Een score van vier sterren lijkt me terecht. tekst
& tekeningen david lapham
springball
#1 (enjeti)
Een nieuwe serie, gemaakt door een fris talent dat zowel schrijft
en tekent als lettert en inkleurt. Toegegeven, het concept
leent subtiel bij bekende comics. De gestoorde geleerde die
na een injectie in een reusachtige amfibie verandert, doet
denken aan de Lizard uit Spider-Man en het hoofdpersonage
Springball is een kruising tussen Batman en Spawn. Desondanks
is het groot enthousiasme dat uit elke pagina spreekt onmiskenbaar.
Zeker de tekeningen zijn goed, met een stijl die het klassieke
werk van Todd McFarlane benadert, inclusief stilistische panorama's.
De lettering is wat overdreven, de dialogen zijn kinderachtig
en de plot is dun, maar dit is genoeg voor twee sterren. tekst
& tekeningen shanth enjeti
queen &
country #12 (oni)
De SIS moet alle zeilen bijzetten bij het voorkomen van een
terroristische aanslag op een nog onbekende locatie. Tom Wallace
zit in Sarajevo, Tara Chace bevindt zich in Caïro en
uiteindelijk leiden alle aanwijzingen naar een voetbalstadion
in Japan. Voor een reeks die de nadruk legt op het steekspel
achter de schermen, bevat dit nummer veel actie. Zelfs zo
veel actie, dat de afronding haast een anticlimax is. Gelukkig
wordt dat deels gecompenseerd door wat brokjes uitdieping
van de personages. De gestileerde tekenstijl weet wel raad
met de actie, zonder dat daarbij de sfeervolle composities
vol zwarte vlakken moeten wijken. Voor vier sterren te weinig
inhoud, dus drie sterren. tekst
greg rucka tekeningen leandro fernandez