x-statix
#4 (marvel)
O-Force wordt kinderlijk eenvoudig verslagen door de jonge
mutant Arnie. De Orphan gaat in zijn eentje de confrontatie
aan, pas later geholpen door zijn teamgenoten, die het vooral
druk hadden met onderling ruzie maken. Hoewel de vierdelige
verhaallijn aan de dunne kant is, bevat de interactie tussen
Guy en Arnie zeker genoeg aanknopingspunten voor latere nummers.
Verder blijft het een beetje standaard, hetgeen zelfbewust
in het script wordt verwerkt: "It's always difficult, starting
again with a new name." Aan de andere kant zijn de tekeningen
zeer goed. De stijl is iets gedetailleerder geworden en de
inkleuring vult dat aan. Voorlopig blijf ik steken op drie
sterren. tekst
peter milligan tekeningen michael allred
alias #16
(marvel)
Aan het begin van het nieuwe verhaal treft Jessica Jones een
gekostumeerd meisje aan in haar huis. Het aardige aan de manier
van vertellen is, dat via enkele schijven nader op de gevolgen
voor Jessica wordt ingegaan, waarbij veel ruimte ontstaat
voor diepgang en humor. Als altijd ligt de nadruk op het opbouwen
van een vreemd mysterie en daarin is Bendis een meester. Tempo
en dialogen zijn wederom van prima kwaliteit en de tekeningen
sluiten strak aan op de sfeer van de serie. De kern is immers
een realistische benadering van het Marvel Universum; samen
met een duistere inkleuring kan de open stijl dat overbrengen.
Voor vijf sterren is het te weinig, kortom, vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael gaydos
ultimate
spider-man #30 (marvel)
Verrassend genoeg gaat het nummer van begin tot eind over
de gevolgen van het incident waarbij Spider-Man vorige keer
werd neergeschoten. Hij vlucht voor de politie, schakelt de
hulp in van Mary Jane Watson en moet alles ook verborgen houden
voor zijn tante May. In veel andere comics zou dit binnen
twee pagina's worden afgehandeld, maar dat zou niet bij deze
serie passen. Op deze manier ligt de nadruk namelijk meer
op de personages dan op de actie. Het tekenwerk is erg degelijk,
al moet gezegd dat bepaalde pagina's gehaast lijken. Toch
bevat het genoeg dramatiek, met simpele lay-outs. Al met al
een verfrissend nummer waarvoor ik ruim op drie sterren uitkom. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
doom patrol
#14 (dc)
De leden van Doom Patrol zijn in het verleden én in
de lichamen van hun voorgangers beland. Naast hilariteit leidt
dit zowaar tot meer inzicht in de hoofdpersonages, die zich
iets anders gedragen nu ze plotseling een ander lichaam hebben.
Verder is de plot, dat draait om een nogal vaag en duister
plan van de Brotherhood, op zich matig, met die aantekening
dat aan het eind een cryptisch gesprek vol hints over Robotman
volgt. Als tussenverhaal is het derhalve geslaagd. Het werk
van de gasttekenaar is geschikt voor de retro uitstraling
die het nummer moet hebben, vol statische shots en aandacht
voor details. Het semi-realisme is sterk, vandaar dat ik drie
sterren geef. tekst
john arcudi tekeningen seth fisher
powers #25
(image)
Na alle ontwikkelingen van de laatste maanden is het een beetje
vreemde ervaring dat de detectives Christian Walker en Deena
Pilgrim weer gewoon aan het werk gaan. Tel daar bij op dat
het duo te maken krijgt met een meer dan bizarre moordzaak
betreffende een uitgerangeerd team superhelden en het is duidelijk
dat de oude status-quo terug is. Betekent dit dat het dan
niet boeiend is? Nee, want de vlotte dialogen houden de vaart
er netjes in, terwijl de humor als vanouds is. Ook voor de
tekeningen geldt dat alles er degelijk uitziet. Iets donkerder
dan gebruikelijk, maar wel op een zeer toegankelijke manier.
Omdat dit deel te 'gewoon' is, geef ik geen drie, wel twee
sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
gun fu
#1 (axiom)
Cheng Bo Sen is een agent in het Hong Kong van 1936, die om
onduidelijke redenen hip-hop kreten slaakt. Als dat nog niet
bizar genoeg is, moet hij het in opdracht van de Engelse koningin
opnemen tegen een reusachtige robot die de Nazi's hebben ontwikkeld
(zijn eerste woorden tegen de koningin, "What up, dog?").
Toegegeven, sprake van diepgang is er niet. Alles staat in
het teken van de spectaculaire actie die in een lekker tempo
wordt verteld en op meesterlijke wijze in beeld wordt gebracht.
De strakke tekenstijl zou zo bij een animatiefilm passen:
effectief en op het minimalistische af. Wat leuk vermaak betreft,
is dit een voltreffer. De drie sterren zijn verdiend. tekst
howard shum tekeningen joey mason