x-statix
#5 (marvel)
In de epiloog van het verhaal over de mutant Anie Lundberg
gaat het tempo omhoog. Eerst wordt Arnie lid van het team,
dan wordt zijn geheime identiteit onthuld en vervolgens komt
alles bij elkaar in een slim geschreven doch vrij haastig
uitgewerkte climax. Voordeel is dat op deze manier vooral
Guy Smith diepgang wordt gegeven. Zijn eigen morele dilemma's
maken net dat verschil tussen boeiend en middelmatig. Het
werk van de gasttekenaar is zonder meer voortreffelijk. Hoewel
de aparte stijl afwijkt van het reguliere tekenwerk, sluit
het prima aan op het verhaal. Daarnaast is de consistente,
vloeiende stijl eigenzinnig genoeg voor de serie. Net geen
vier, wel drie sterren. tekst
peter milligan tekeningen paul pope
ultimate
x-men #25 (marvel)
De dubbeldikke afronding van de vertelling over de Hellfire
Club barst uit de voegen van de onheilspellende sfeer. Van
de rustige opbouw tot de hevige plotwendingen, dankzij de
fris en vlotte vertelstijl wordt het beoogde effect met speels
gemak bereikt. Helaas wordt nauwelijks aandacht besteed aan
de in recente nummers aangekaarte subplots, waardoor het idee
ontstaat dat de verhaallijn nogal flink is opgerekt. De aandacht
voor Jean Grey en de Phoenix Force compenseren de minpuntjes,
terwijl het eind een mooi kippenvelmoment is. Het niveau van
de tekeningen is okay, al zijn sommige pagina's simplistisch
en ontbreekt het soms aan dynamiek. Al met al geef ik vier
sterren. tekst
mark millar tekeningen adam kubert
global frequency
#2 (dc)
Wederom een losstaand avontuur van het verbond Global Frequency.
Deze keer komen ze onder leiding van Miranda Snow in actie
in Nevada, waar een experimentele cyborg op hol is geslagen.
Middels slim over het hele nummer verspreide dialogen wordt
de benodigde informatie gedoseerd verschaft. Het voordeel
is dat de dreiging van de cyborg zo uitstekend overkomt, het
nadeel is dat de leden van het team niet verder komen dan
cynische clichés zonder diepte. Dat per nummer van
tekenaar wordt gewisseld, helpt evenmin mee. Bovendien is
de krasserige stijl aan de rauwe, niet helemaal consistente
kant. Storend is dat niet, vandaar dat een score van drie
sterren haalbaar is. tekst
warren ellis tekeningen glenn fabry
100% #4
(dc)
Ondanks de vertraging blijft de fragmentarische vertelling
rondom de futuristische nachtclub Catshack boeien. Met één
nummer te gaan, komen bepaalde strengen van de plot bij elkaar
en in het geval van Strel levert dat veel intelligente dialogen
en knappe interactie op. Ook de dubbele romance in de serie
wordt dusdanig realistisch neergezet, dat het nimmer voorspelbaar
wordt. Sprake van een centraal conflict is er niet, maar gegeven
de opzet lijkt dat niet nodig. Als altijd is het sfeervol
zwart-witte tekenwerk een lust voor het oog. Zowel de dampende
chaos van een nachtclub als een rustige dialoog is dankzij
het oog voor composities effectief. Kortom, vier sterren. tekst
& tekeningen paul pope
batman #609
(dc)
Batman ligt zo goed als volstrekt weerloos in een steegje
vol zwervers. Hij wordt gered door Huntress, die hem in opdracht
van Oracle ter verzorging terugbrengt naar butler Alfred.
Na een lege opening blijkt in de tweede helft dat deze ontwikkeling
niet meer is dan een excuus voor de introductie van Thomas
Elliot, een oude vriend van Bruce Wayne. Veel flashbacks en
sinistere subplots, weinig inhoud. Nu is dat inherent aan
het werk van Loeb: die snelle actie en eenvoudige tekstkaders
zijn het handelsmerk geworden. Toch mag meer worden verwacht,
zeker omdat de realistische, dynamische tekeningen meer dan
adequaat zijn. Door het gebrek aan inhoud slechts twee sterren. tekst
jeph loeb tekeningen jim lee
leave it
to chance #13 (image)
Het eerste nummer in meer dan drie jaar is meteen extra dik.
De vertelling over Milo Otway, een helderziende die in Devil's
Echo een heus leger zombies optrommelt, gaat echter na een
introductie van drie pagina's wel gewoon van start. Het hoofdverhaal
bevat derhalve weinig uitleg, al duiken zo veel oude bekenden
op, dat het herlezen van oude delen zeker geen overbodige
luxe is. Hoofdpersonage Chance Falconer komt goed uit de verf
en dat is een hele geruststelling. De toon verschuift weliswaar
van licht naar serieuzer, maar dat kan geen kwaad. Het tekenwerk
is als vanouds plezierig, met een cartooneske stijl die locaties
en personages herkenbaar maakt. Drie sterren is terecht. tekst
james robinson tekeningen paul smith