ultimate
x-men #27 (marvel)
Magneto en zijn Brotherhood zetten hun sinistere plannen voort,
daarbij geen enkel middel schuwend. Intussen doet de Amerikaanse
overheid alles wat ze kan en zijn de X-Men van professor Xavier
ondergedoken. Dit inleidende deel komt niet verder dan scènes
die de situatie netjes uiteenzetten. Het resultaat is, dat
vooral de dialogen iets minder scherp zijn en de personages
minder uit de verf komen. Natuurlijk maakt het slot met Magneto
dat voor een deel weer goed. De gasttekenaar levert acceptabel
werk af, al is de nogal schetserige stijl aan de lege kant.
Dunne lijnen hebben nu eenmaal weinig gewicht. Even afwachten
hoe deze verhaallijn wordt, kortom, voorlopig twee sterren. tekst
mark millar tekeningen david finch
daredevil
#41 (marvel)
Daredevil gaat achter de Owl aan in een comic die vijfentwintig
dollarcent kost. De coverprijs heeft zowaar een reden, want
de plot staat inderdaad in het teken van de toegankelijkheid,
zelfs al bouwt het voor een deel voort op eerdere gebeurtenissen.
Deze aanpak levert het begin van een nieuw conflict op, alsmede
de introductie van een subplot over een blinde dame die ernstig
gecharmeerd is van Daredevil. Een beetje standaard, dus, ook
wat betreft tempo en vertelstijl. Over de tekeningen geen
klachten. Deze maand wisselen de scènes veel van sfeer,
maar dat wordt weerspiegeld in de realistische stijl en de
sprekende inkleuring. Een score van drie sterren is terecht. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
superman:
the 10-cent adventure #1 (dc)
Nog een spotgoedkope comic, met ditmaal de introductie van
een nieuw team makers voor de serie Superman. Na een pittig
gevecht met Amok realiseert Superman zich dat achter de schermen
meer aan de hand moet zijn: een duo wezens smeedt een sluw
plan en brengt een Supergirl uit de toekomst. In het kader
van het zo toegankelijk mogelijk zijn, bevat het script net
ietsje te veel expositie over Superman. Dat neemt niet weg
dat het verhaal vermakelijk is en dat het concept leuk uitgewerkt
is. Het strakke tekenwerk sluit daar goed op aan, vooral op
het punt van de dynamiek en herkenbare personages. Drie sterren
lijkt me zonder meer een acceptabel resultaat. tekst
steven t seagle tekeningen scott mcdaniel
doom
patrol #16 (dc)
Nu het team uiteen is gevallen, loopt alles over minimaal
drie verschillende schijven. Dat maakt de serie tegelijk complexer
en boeiender, want de ruimte die ontstaat voor uitdieping
van de karakters, wordt flink gebruikt. Absurde humor is als
gebruikelijk de verbindende factor, met de aantekening dat
alles iets subtieler wordt uitgewerkt. Eigenlijk kan enkel
het subplot over Cliff Steel niet overtuigen, hetgeen ligt
aan de manier waarop dit personage is geworteld in oude DC
continuïteit. Het spreekt overigens voor zich, dat de
tekeningen geweldig zijn. Van de strakke lijnen tot de lay-outs,
van de minimalistische composities tot de Europese stijl,
alles klopt. Geen vier, wel drie sterren. tekst
john arcudi tekeningen tan eng huat
100
bullets #41 (dc)
Het losstaande nummer over agent Graves biedt niet alleen
inzicht in zijn plannen voor de toekomst, het introduceert
ook een verrassende wending betreffende de leden van de Trust.
Met als achtergrond een subplot over een stelletje dat een
winnende lottokaart vindt, wordt Graves benaderd door een
paar families van de Trust die zo hun eigen ideetjes hebben.
Het is voor het eerst in lange tijd dat een wezenlijk nieuw
element aan de sterke rode draad van de serie wordt toegevoegd
en het is een schot in de roos. De cryptische dialogen zijn
als vanouds en hetzelfde geldt voor de film noir tekenstijl
vol grote zwarte vlakken en vlotte composities. Zonder meer
vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
powers
#27 (image)
Detectives Christian Walker en Deena Pilgrim ondervragen Dragonfist,
oud-lid van het team Unity. Hoewel de manier waarop de vergankelijkheid
van roem wordt vertaald naar de superheldenwereld interessant
is, blijft het resultaat meer van hetzelfde. Met name tegen
het eind overheerst het idee dat we dit allemaal al eerder
hebben gezien. Zelfs de leuke retro openingsscène kan
dat niet voorkomen. Bovendien ligt het tempo te laag. Gelukkig
is het tekenwerk wederom aantrekkelijk, ondanks de monotone
inkleuring. De stilistische lijnen zijn verfijnder geworden,
met als gevolg dat gezichten veel meer uitdrukking hebben
en de panels levendiger zijn. Lang verhaal kort: drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming