ultimate
war #4 (marvel)
Wat het laatste deel van de miniserie is, blijkt allerminst
het laatste deel van het verhaal. De gebeurtenissen lopen
door in Ultimate X-Men. Het gevolg is, dat de miniserie geen
climax heeft. Zelfs het gevecht tussen de Ultimates en de
X-Men valt tegen, vooral omdat sprake is van een warrige opbouw
en een weinig gestroomlijnde aanpak vol overbodige dialogen.
Die verwarring wordt groter door het vrij chaotische tekenwerk,
dat altijd net voor de verkeerde compositie kiest. Ik heb
telkens het gevoel of een belangrijk deel van de actie precies
buiten het panel valt. Terugkijkend is sprake van een matige
miniserie, waarvan dit deel niet meer dan één
ster krijgt. tekst
mark millar tekeningen chris bachalo
ultimate
x-men #28 (marvel)
De X-Men zijn ondergedoken. In de media worden ze afgeschilderd
als harde criminelen en wat ze ook doen, die algemene opinie
verandert weinig. Op dat moment duikt Magneto op. Opvallend
dat na de obligate opening niets meer gebeurt. In het bijzonder
het subplot over de gevangen professor Xavier en de discussies
bij de X-Men zijn niet alleen saai, ze zijn ook matig geschreven.
Bovendien haakt het script nogal nadrukkelijk in op de miniserie
Ultimate War, hetgeen de toegankelijkheid niet bevordert.
De tekeningen zijn van wisselende kwaliteit. Soms is het lekker
dynamisch, soms veel te simpel en zonder detail. Toch past
de krasserige stijl best bij de serie. Nipt twee sterren. tekst
mark millar tekeningen david finch
new
x-men #137 (marvel)
De mutant Kid Omega en zijn klasgenoten hebben professor Xavier
gegijzeld. Ze verzetten zich tegen de komst van 'gewone' mensen
op de school. Zowel opbouw als uitwerking is zeer vermakelijk,
niet in de laatste plaats omdat het script boeiende ideeën
bevat en de personages niet simpel zwart-wit worden neergezet.
Tegen de tijd dat de motivatie van Kid Omega aan bod komt,
zakt het in, maar het maakt de weg vrij voor een prima climax.
Het tekenwerk is meer dan in orde, al moet gezegd dat de effectiviteit
wordt ondermijnd door de ietwat te vrolijke, felle kleuren.
Op de stijl zelf geen kritiek: die is vloeiend en krachtig
als altijd. Drie sterren is te weinig, vandaar vier sterren. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
y: the
last man #8 (dc)
Het zijweggetje dat Yorick Brown en zijn reisgenoten hebben
genomen naar Marrisville komt in dit nummer samen met het
subplot over zijn vermiste zus Hero. Als dat niet het geval
was geweest, had het uitstapje namelijk geen zin gehad. Zo
is de plotselinge romantische spanning tussen Yorick en Sonia
erg onlogisch en wordt veel ophef gemaakt over het grote 'geheim'
van de dames in het dorpje. Hoewel de komst van Hero nogal
deus ex machina is, lijkt het dus de juiste keuze. Het tekenwerk
is simpeler dan normaal, met eenvoudige composities en redelijk
weinig afwisseling. De algehele sfeer blijft dankzij de open
stijl echter goed, zodat ik uitkom op drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
batgirl
#37 (dc)
De makers van de serie stoppen en als hun afscheidscadeau
leveren ze een complex verhaal vol symboliek af, dat op het
eerste gezicht oppervlakkig lijkt. Cain bezorgt Cassandra
een verjaardagscadeau, waarna Batgirl haar verleden projecteert
op een ontvoeringszaak. Een sterk gestroomlijnde aanpak en
een vlotte vertelstijl ten spijt, mist het geheel aan impact.
Daarvoor bevat het wederom niet genoeg dialogen. Er is zeker
niets mis met weinig tekst, maar zodra het tempo zo hoog wordt
dat het de subtiele diepgang ondermijnt, gaat het mis. Dat
de tekeningen stabiel en stilistisch zijn, is geen verrassing.
Met name de gezichten en de dynamiek doen wonderen. Drie sterren. tekst
kelley puckett tekeningen damion scott
jack
staff #1 (image)
Ooit een independent, nu in kleur bij Image. Daarmee is dit
nummer voor veel lezers een eerste kennismaking, zodat de
nadruk op het introduceren van de hoofdrolspelers niet als
een echt punt van kritiek mag gelden. Tussen de vele verklarende
teksten door bevindt zich bovendien een interessant plot over
een golf van negatieve emoties die door Castletown raast en
waar Jack Staff via enkele aardige schijven mee te maken krijgt.
Het cartooneske, eenvoudige tekenwerk pakt goed uit in kleur,
waardoor de composities en aparte lay-outs uitstekend overkomen.
Ook de manier waarop subplots als een soort aparte hoofdstukken
worden gebracht, is effectief. Geen vier, wel drie sterren. tekst
& tekeningen paul grist
liberty
meadows #30 (image)
Deze vroeger als krantenstrip begonnen serie blijft lastig
recenseren, omdat de humor schuilt in het herhalingselement.
In dit nummer duikt bijvoorbeeld de grote vis Khan op. Zelfs
al is het winter, de gags zijn structureel hetzelfde en desondanks
is de humor akelig aanstekelijk. Het subplot over de groeiende
romantische spanningen tussen Frank, Brandy en Jen zorgt daarentegen
voor afwisseling, kortom, de comic is de laatste tijd in balans.
Hetzelfde geldt voor de tekeningen, die stabiel zijn. Het
knappe is, dat de zeer cartooneske dieren perfect passen in
de verder gestileerd realistische wereld van de serie. Een
score van vier sterren is daarom gemakkelijk haalbaar. tekst
& tekeningen frank cho
scion
#33 (crossgen)
Ethan en Ashleigh zijn in Tigris gevangenen van Nadia. Het
duo ontsnapt op een voor de hand liggende manier, waarna het
komt tot een evenzo voor de hand liggend gevecht met Nadia.
Koning Dane overlegt intussen met koning Bron over een duurzame
vrede tussen beide volkeren. Een relatief laag tempo betekent
doorgaans ruimte voor uitdieping. Helaas wordt die ruimte
gebruikt voor obligate dialogen tussen Ethan en Ashleigh,
terwijl ook de rest van het script plichtmatig is. De tekeningen
lijden aan dezelfde kwaal; het werk van de gasttekenaar maakt
een te ongepolijste, simpele indruk. Twee sterren is voldoende,
al is het zeker geen slechte comic. tekst
ron marz tekeningen jim fern
queen
& country #14 (oni)
Omdat agente Tara Chace bevriend is geweest met de dochter
van de door de Franse overheid gechanteerde Colin Beck, wordt
ze bij het onderzoek van de SIS betrokken. De technische kant
van het onderzoek is knap geschreven. Daar staat tegenover
dat de scène met Tara en Rachel Beck noodgedwongen
heel kort door de bocht moet gaan, hetgeen leidt tot een fragmentarische
aanpak en storende expositie in de dialogen. Als geheel boeit
de plot nog wel, bijgestaan door het zeer krasserige tekenwerk
dat opvallend gemakkelijk een broeierige sfeer oproept. Minpuntje
is dat niet iedereen even vlot herkenbaar is. Alles bij elkaar
is een eindscore van drie sterren hier op zijn plaats. tekst
greg rucka tekeningen jason alexander