runaways
#1 (marvel)
Alex Wilder is een tiener die eens per jaar op de kinderen
van enkele andere families moet passen terwijl de ouders geld
inzamelen voor een goed doel. Dit jaar bespioneert Alex de
ouders en samen met de anderen ontdekt hij dat ze een geheim
met zich meedragen. Ondanks het grote aantal personages zit
het script van begin tot eind uitstekend in elkaar, vol slimme
interactie en vlotte dialogen. Hoewel het jammer is dat met
manga en tienerromantiek nadrukkelijk wordt gemikt op een
bepaald marktsegment, is het een zeer boeiende comic. De tekenstijl
draagt daaraan bij, want de scherpe lijnen zijn eerder Europees
dan Japans en de zachte kleuren pakken mooi uit. Vier sterren,
dus. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
new
x-men #139 (marvel)
Jean Grey ontdekt dat Scott Summers meerdere psychische slippertjes
heeft begaan met Emma Frost. Dat leidt tot een korte confrontatie
waarbij enerzijds duidelijk wordt hoe groot de invloed van
de Phoenix force op Jean is geworden en anderzijds een boeiende
blik wordt gegeven in de wereld van Emma. Soms plichtmatig,
zeker tegen het eind, maar het is de verdienste van de prima
plot dat Emma als rond karakter wordt neergezet. Bovendien
bevatten de scherpe dialogen als gebruikelijk een leuke insteek
in de oude clichés. Het tekenwerk is vrij zakelijk
en spat dankzij de magere inktlijnen niet van de pagina. De
stijl is echter zowel helder als stabiel, dus al met al geef
ik drie sterren. tekst
grant morrison tekeningen phil jimenez
hero
#3 (dc)
Jerry Feldon gaat verder met zijn verhaal aan een medewerker
van de Crisis Hotline. Hij vertelt hoe hij een mystiek object
kan gebruiken en zichzelf zo in telkens andere superhelden
kan veranderen. Ondanks zijn goede wil, leveren zijn optredens
als held enorme problemen op, zeker wanneer het restaurant
waar hij werkt wordt overvallen. Structureel en conceptueel
is de serie niets nieuws. Toch werkt het, met name omdat Jerry's
foute keuzes als held zelden aan bod komen in een superheldencomic.
De sterke draai aan een oud, stoffig concept wordt gesteund
door een duidelijke, enigszins cartooneske stijl die dreigend
genoeg is voor het verhaal. Een score van vier sterren is
terecht. tekst
will pfeifer tekeningen kano
powers
#30 (image)
Deena Pilgrim ontdekt hoe de vork in de steel zit en dat Supershock
in het geheim een kind heeft. Dat brengt haar oog in oog met
Supershock zelf, die zichzelf zo langzaamaan als een god is
gaan zien. Aardig doch niet origineel gegeven, dat spijtig
genoeg uitmondt in een vage ruimtescène met een hoog
spiritueel zweefgehalte. Het slot is echter enerverend, omdat
daar plotseling de status-quo van de serie op de kop staat.
Als afsluiting van de meerdelige verhaallijn is het bij gebrek
aan balans minder effectief. Wat de tekeningen betreft, wordt
ditmaal veel gebruik gemaakt van schaduwen. Sfeervol en tegelijk
te gemakkelijk. Desondanks geen twee, wel drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
savage
dragon #106 (image)
Een flink vertraagd kerstverhaal brengt Dragon in gevecht
met Seeker, terwijl hij ook voor één keer de
rol van de kerstman moet overnemen. Pure kolder, al is het
idee van de krantenstrip deze maand gelukkig niet gehandhaafd.
In de eerste helft stikt het helaas van de expositie, zodat
de vaart uit het verhaal wordt gehaald en steeds meer opvalt
dat de schrijfstijl de laatste jaren een stuk minder vlot
is geworden. Heel raar, maar sinds de avonturen op Savage
World heb ik nooit het gevoel gehad dat ik eindelijk weer
eens de ouderwetse avonturen van Dragon aan het lezen ben.
Aan het dynamische tekenwerk ligt het niet; dat is stijlvast.
Als nummer schiet het tekort, kortom, één ster. tekst
& tekeningen erik larsen
spawn
#124 (image)
De geheimzinnige Nyx zorgt er onbedoeld voor dat Al Simmons
samensmelt met Spawn. Op de achtergrond smeden Jason Wynn
en de Clown weer een plan. Strikt genomen, gebeurt vrijwel
niets. Het nummer beperkt zich immers tot één
scène en een vrij kort subplot. Door het oprekken van
de fusie tussen Simmons en Spawn wordt wel het belang van
deze ontwikkeling onderstreept, compleet met sfeervolle, griezelige
beelden. Hier en daar een licht chaotische lay-out kan namelijk
de pret niet drukken, want de tekenstijl is overzichtelijk
en effectief. Soms mag de balans tussen veel details en het
weglaten van details beter, verder is het in orde en geef
ik twee sterren. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina
sojourn
#22 (crossgen)
Arwyn trekt samen met Gareth en zijn oude vlam Cassidy door
de woestijn. De gevaarlijke Bohr maakt nog steeds jacht op
hen. De romantische driehoek tussen de hoofdpersonages is
geforceerd. Vooral zodra Arwyn onnodig jaloers is, legt het
script het er dik bovenop. Daar staat tegenover dat de introductie
van het woestijnvolk Urnethi geweldig is en dat het de toon
voor het nieuwe verhaal lekker neerzet. Als gebruikelijk is
het tekenwerk formidabel. De mooie composities en de realistische
stijl zijn ideaal voor dit type fantasy en hoewel de nachtscènes
net iets minder verbluffend zijn, is de gedetailleerde inkleuring
het neusje van de zalm. Lang verhaal kort, drie sterren. tekst
ron marz tekeningen greg land