sentinel
#2 (marvel)
De jonge Juston Seyfert heeft onbedoeld een Sentinel geactiveerd.
Hoewel het begin bol staat van de tienerclichés, is
de uitwerking zeker niet onaardig. Daarnaast wordt het verhaal
op een boeiende wijze uitgewerkt zodra Juston de beschadigde
Sentinel ontdekt, inclusief een scherp gevoel voor moderne
dialogen en een uitstekend tempo. Voorlopig zijn tienerdrama
en de hoofdplot echter nog niet succesvol verenigd; pas wanneer
dat gebeurt, heeft de serie bestaansrecht. De tekeningen komen
een beetje flets over. Deels ligt dat aan de sobere inkleuring,
deels aan de weinig vernieuwende tekenstijl. Gelukkig past
de versimpelde manga wel bij de comic, vandaar drie sterren. tekst
sean mckeever tekeningen studio udon
alias #22
(marvel)
Middels een reeks flashbacks wordt het hoofdpersonage Jessica
Jones in de continuïteit van het Marvel Universum verwerkt.
Een bijzonder detail hierbij, is dat zowel de tekenstijl als
de tekstballoons zijn aangepast (lees: versimpeld) en daardoor
heerlijk retro zijn. Nadeel van de opzet is dat de gebeurtenissen
in Jessica's verleden centraal staan, zodat van uitdieping
van de personages geen sprake is. Een ander gevolg is het
ontbreken van een centraal conflict. Alles bij elkaar levert
dat een licht nummer op, dat voor een deel wordt gered door
de experimentele vormgeving en de aparte kijk op belangrijke
momenten uit de comichistorie. Kortom, geen twee, wel drie
sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael gaydos
ultimate
spider-man #40 (marvel)
Na zijn gevecht tegen Venom zit Peter Parker zonder kostuum.
Met dit erg simpele doch effectieve idee als uitgangspunt
wordt de weg vrijgemaakt voor meer interactie tussen Peter
en Mary Jane enerzijds en Peter en Gwen Stacy anderzijds.
Tijdens een feestje dient zich een nieuw gevaar aan en ook
dat is een goed voorbeeld van hoe het verhaal via een simpele
structuur toch meer dan interessant kan blijven. Vooral de
balans tussen karakterontwikkelingen en de actie is sterk.
Over het tekenwerk geen klachten, want de traditionele stijl,
ouderwetse lay-out en sprekende gelaatsuitdrukkingen zorgen
ervoor dat de lezer prima kan meeleven. Vier sterren is de
verdiende score. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
the league
of extraordinary gentlemen #5 (dc)
Het is spijtig dat de zesdelige miniserie zo is vertraagd,
want het tempo ebt stukje bij beetje weg uit de vertelling
over een buitenaardse invasie. Met de grote invasie in volle
gang ligt de nadruk op de belevenissen van de in kleine groepjes
opgedeelde hoofdpersonages. Zeker, de mooi geschreven dialogen
en de uiterst verfijnde uitdieping van de karakters lezen
lekker weg, maar het mist een doel. Dat neemt niet weg, dat
de scène met Dr. Jekyll meesterlijk is opgebouwd. De
tekeningen zijn als gebruikelijk van een zeer hoog niveau.
De strakke lijnen en de sfeervolle composities staan volledig
in dienst van het verhaal, waardoor elke pagina een avontuur
is. Al met al drie sterren. tekst
alan moore tekeningen kevin o'neill
100%
#5 (dc)
Stevig vertraagd laatste deel van de miniserie, waarin het
handjevol subplots op een helaas nogal voorspelbare wijze
wordt afgerond. De personages die in en om de futuristische
nachtclub Catshack met ieder hun geheel eigen, vaak relationele
problemen worstelden, kiezen namelijk tot zekere hoogte voor
de gemakkelijkste weg. Het fatalistische, licht depressieve
dat hieruit spreekt, doet afbreuk aan de zo ijzersterke opbouw
in de vorige delen, waarbij moet worden aangetekend, dat de
vertraging van vijf maanden daaraan kan hebben bijgedragen.
Aan de tekeningen ligt het niet: de met grijstinten bewerkte
stijl vol zwierige lijnen is expressief, rauw en vol kleine
details. Drie sterren. tekst
& tekeningen paul pope
the
filth #10 (dc)
Maxwell Shatt wordt opgespoord en uitgeschakeld door agenten
van de Filth. Zo eenvoudig het concept, zo vol met leuke vindingrijkheid
de uitwerking. Op afstand de beste vondst aan de manier van
vertellen, is dat Max zich bewust is van zijn eigen gedachtewolkjes
en fungeert als een verteller. Dat de inhoud van zijn innerlijke
monoloog niet altijd de aandacht kan vasthouden, mag dan geen
groot bezwaar meer zijn. Wel een bezwaar is dat de miniserie
tot nu toe soms vrij incoherent is. Verder dan een bonte verzameling
vermakelijk absurde ideeën komt het immers zelden. De
realistische tekenstijl is echter een prima sluitpost, al
mag de inkleuring minder fel. Drie sterren is voldoende. tekst
grant morrison tekeningen chris weston
doom
patrol #20 (dc)
In alweer een min of meer losstaand nummer gaat de aandacht
opnieuw uit naar Robotman. Eén gebeurtenis wordt op
meerdere manieren verteld, waarbij schrijvers voor een televisieserie
over Doom Patrol telkens weer een andere invalshoek willen.
Inderdaad, een oud concept dat bijna altijd vermakelijk kan
worden uitgewerkt. Het ware probleem zit in de keuze voor
Robotman als het middelpunt van het verhaal. De nieuwe personages
komen niet meer aan bod en dat is funest voor de serie, die
daarom meer dan terecht wordt stopgezet. Het werk van de gasttekenaar
is opvallend matig. Van de te cartooneske stijl tot het gebrek
aan dynamiek; het werkt niet. Nipt één ster. tekst
john arcudi tekeningen rick geary
100
bullets #44 (dc)
De komst van Lono in de gevangenis zorgt voor flink wat onrust.
Vooral Loop Hughes weet zeker dat het problemen kan opleveren,
omdat die twee elkaar onlangs tegen het lijf zijn gelopen
en Lono de vader van Loop heeft gekend. Bijna alle aandacht
gaat uit naar Lono, die harder en cynischer dan ooit wordt
neergezet. Aan de ene kant jammer, omdat Loops avontuur in
de gevangenis belangrijker is voor de rode draad van de serie,
maar aan de andere kant wel goed voor het uitdiepen van de
personages. Tempo, dialogen en sfeer zijn als altijd in orde,
ondersteund door het duistere, stilistische tekenwerk vol
zwarte vlakken en knappe composities. Zonder meer vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso