blood and
water #3 (dc)
De ongeneeslijk zieke Adam is door zijn vrienden Joshua en
Nicole in een vampier veranderd. Al snel ontdekt hij de voordelen
van zijn nu onsterfelijke bestaan en dat leidt tot wilde nachten
in ranzige nachtclubs. Intussen is een oud kwaad op zoek naar,
zoals het nu lijkt, Adam en zijn vrienden. Verreweg het knapste
aan de uitwerking van een zeer clichématig concept
is de manier waarop de personages menselijk worden neergezet.
Zo pakt de vriendschap tussen de drie bijzonder goed uit en
bevatten hun dialogen flink wat boeiende feitelijkheden over
vampiers. Het rauwe tekenwerk sluit daarop aan, met een realistische
stijl vol zwarte vlakken en heldere composities. Vier sterren. tekst
judd winick tekeningen tomm coker
hero #4 (dc)
Aan het eind van de eerste verhaallijn wordt duidelijk wat
Jerry Feldon met het mystieke object gaat doen en of hij daadwerkelijk
zelfmoord gaat plegen. De flashbacks zijn hierdoor helaas
overbodig geworden, waarbij de aandacht meer uitgaat naar
Jerry zelf dan naar de vele superhelden die hij kan zijn.
Heel misschien is de afronding dus net te langgerekt. Toch
leest het vlot weg en is de onderliggende thematiek sterk.
Duidelijk is nu, dat de serie per verhaallijn van cast wisselt,
dus dat maakt nieuwsgierig naar het volgende nummer. Het eenvoudige
tekenwerk is ditmaal minder krasserig, zodat het samen met
de sfeervolle inkleuring helder overkomt. Geen vier, wel drie
sterren. tekst
will pfeifer tekeningen kano
gotham central
#7 (dc)
Agente Renee Montoya wordt plots geconfronteerd met een deel
van haar privé-leven dat ze eigenlijk liever geheim
had willen houden. Dat resulteert in een gespannen sfeer op
het werk en een vleugje paranoia wanneer blijkt dat ze misschien
als verdachte wordt aangemerkt in een recente zaak. Van de
realistische dialogen tot de menselijke karakters, van de
moderne thematiek tot de enerverende aanpak, deze politieserie
is bezig aan een sterke reeks. De tekeningen zijn bijna huiselijk,
in die zin dat de simpele lijnen en weinig spectaculaire lay-outs
precies dat realisme bewerkstelligen dat bij een serie als
deze hoort. De monotone inkleuring versterkt dat. Kortom,
vier sterren. tekst
greg rucka tekeningen michael lark
powers #31
(image)
De nieuwe verhaallijn speelt zich af in een ver verleden,
waar een groep mensapen negenentwintig pagina's lang eet,
drinkt, met elkaar op de vuist gaat en veel seks bedrijft.
Het idee is waarschijnlijk een soort oorsprong van superkrachten,
maar als nummer op zich raakt het kant noch wal. Aan de ene
kant wordt immers fiks geleend bij A Space Odysey en aan de
andere kant is de plot vanwege het storende gebrek aan (verstaanbare)
dialogen zeer dun. Toegegeven, met experimenteren is niets
mis. Dit is echter dom, dom en nog eens dom. Vanwege deze
opzet hebben tekenwerk en inkleuring weinig ruimte voor variatie.
Veel apen, veel rode en gele vlakken en meer niet. Nul sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
savage
dragon #107 (image)
In een inspiratieloos verhaal moet Dragon het samen met een
paar nieuwe helden opnemen tegen het monster Humongous. Meer
dan reclame voor drie andere comics is het dus niet en het
is storend dat niet eens een poging tot het verbloemen van
deze schaamteloze plug wordt gedaan. Wat structuur betreft,
zit het verhaal niet eens zo slecht in elkaar, al staat als
een paal boven water dat de relevantie nul is. Ook de bonusverhaaltjes
zijn overbodig en slecht. De tekeningen zijn acceptabel. Op
hier en daar een te versimpeld gezicht na, is alles van de
compositie tot de lay-out ruim in orde. Voldoende voor twee
sterren is het niet, vandaar slechts één ster. tekst
& tekeningen erik larsen
spawn
#125 (image)
Al Simmons, die is samengesmolten met Spawn, besluit dat hij
losse eindjes uit het verleden aan elkaar moet knopen. Hij
begint met het opsporen van majoor Forsberg, terwijl voor
Twitch Williams intussen eindelijk het dubbeltje valt en hij
de link met Simmons legt. Afgezien van de in een knap ouderwetse
stijl getekende droomscène aan het begin, kan de plot
weinig nieuws bieden. Het tempo ligt veel te laag, waardoor
ook het subplot over Jason Wynn zich voortsleept. Idee is
goed, afwerking mag beter. De tekeningen zijn redelijk tot
goed. Medina vindt langzaamaan een eigen stijl en hoewel de
anatomie van de personages niet altijd klopt, blijft het verzorgd.
Al met al twee sterren. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina
sojourn
#23 (crossgen)
Arwyn, Gareth en Cassidy zijn opgepakt door het woestijnvolk
Urnethi. Hoe gevaarlijk dat volk ook is, het trio ontsnapt
op kinderlijk eenvoudige wijze en loopt daarna recht in een
val van Bohr en zijn troepen. Tegen het eind wordt de plot
helaas voorspelbaar. Het 'verraad' van Cassidy is zo overdreven,
dat het nauwelijks serieus genomen kan worden en ook de manier
waarop Arwyn steeds weer overtrokken boos of jaloers reageert,
wordt storend. Daar staat een aardige algehele sfeer tegenover,
die wordt onderstreept door het mooie, vloeiend realistische
tekenwerk en de knappe, ditmaal enigszins ingetogen inkleuring.
Drie sterren is te veel, vandaar twee sterren. tekst
ron marz tekeningen greg land