inhumans
#1 (marvel)
Nieuwe serie over de Inhumans, waarbij het verhaal wordt verteld
door de jonge San. Net als alle andere jongeren in Attilan
wordt hij blootgesteld aan de mysterieuze Terrigen Mists,
waarna hij zijn definitieve krachten en rol in de maatschappij
krijgt. Gegeven de vertelstijl is de uitkomst aan de voorspelbare
kant. San is zo zeker dat hij uitgroeit tot een krijger, dat
zijn uiteindelijke rol als kunstenaar clichématig is.
De oppervlakkigheid van het centrale concept, over teleurstellingen,
respect en status, doet echter niet af aan het aardige script.
Het realistische tekenwerk vol met dunne lijnen is redelijk
tot goed, al mogen achtergronden gedetailleerder en poses
gevarieerder. Twee sterren. tekst
sean mckeever tekeningen matthew clark
the ultimates
#10 (marvel)
De Ultimates openen de frontale aanval op een ras vormveranderaars.
Het team ontdekt dat het een val is en dat het hoofdkwartier
van de Ultimates het ware doel van de tegenstander is. Na
een plichtmatige, matig geschreven flashback over het verleden
van Captain America, is het enkel spanning wat de klok slaat.
Hoewel de plot hierdoor dun is, doet het geen afbreuk aan
sfeer van urgentie, die door de nadruk op de Wasp in het Ultimates
hoofdkwartier bijna tastbaar wordt. Als altijd zijn de tekeningen
van een meesterlijk niveau. De inkleuring mag feller, maar
de vloeiende stijl, spetterende panorama's en prettige lay-out
maken diepe indruk. Geen vijf, wel vier sterren. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
global frequency
#8 (dc)
Eindelijk wordt het slaapverwekkende patroon van de miniserie
doorbroken. Miranda Zero wordt een uur lang ondervraagd, terwijl
de leden van de Global Frequency op onderzoek gaan. Dat geen
nadruk op het verhoor wordt gelegd, is jammer. Aan de andere
kant, het maakt de weg vrij voor een gestroomlijnde vertelling
over het echte detectivewerk. Een aanpak geleend bij Crime
Scene Investigation? Ja. Daardoor minder boeiend? Zeker niet.
Eigenlijk kan alleen de climax als puntje van kritiek worden
aangedragen, want dat gaat net te snel. Het gestileerde tekenwerk
is ietsje minder soepel dan normaal. Toch is de stijl stabiel
en leest het lekker vlot weg, zodat ik uitkom op vier sterren. tekst
warren ellis tekeningen chris sprouse
batman #615
(dc)
Batman piekert over de dood van zijn jeugdvriend Thomas Elliot.
Een grondige analyse later komt hij tot de conclusie dat de
Joker niet de moordenaar kan zijn geweest en dat een onbekende
zijn vijanden gemanipuleert. In zekere zin komt het gevecht
met de Riddler op een verkeerd moment; het komt na een aardig
gesprek met Nightwing en vlak voor een onverwachte confrontatie
met Catwoman, die de status-quo van de serie op plezierige
wijze overhoop gooit. Ook erg prettig is dat het hoofdverhaal
eindelijk echt op gang komt. Wederom uitstekende tekeningen,
die helaas enigszins wegvallen in de verder mooie inkleuring
vol groene en blauwe tinten. Al met al drie sterren. tekst
jeph loeb tekeningen jim lee