runaways
#4 (marvel)
De tieners ontdekken stukje bij beetje meer over zichzelf
en over hun ouders, van wie ze denken dat het criminelen zijn.
Hoewel ze nipt ontkomen aan hun ouders, blijkt daarna snel
dat ze iets over het hoofd hebben gezien. Zeker, de climax
is enigszins geforceerd en het lage tempo wordt eerder een
nadeel dan een voordeel. Daar staat tegenover, dat de ernstig
frisse manier van vertellen vrij veel compenseert, terwijl
de personages iets minder clichématig worden neergezet.
Een prima leesbaar nummer, derhalve, dat bouwt op de vloeiende
tekenstijl. De combinatie van versimpeld realisme en ouderwetse,
effectieve lay-outs pakt immers goed uit. Een vermakelijke
comic; drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
daredevil
#49 (marvel)
Daredevil neemt het op tegen Bullseye, die helaas lijdt onder
de invloed van de film. Het gevecht is langgerekt, is voorzien
van een overbodige tirade van Daredevil en eindigt op een
redelijk onbevredigende manier. Daarnaast is het erg opvallend
hoe terloops bepaalde ontwikkelingen van de hoofdpersonages
kenbaar worden gemaakt. Zo heeft de liefdesrelatie tussen
Matt Murdock en de blinde Milla zich tussen de nummers door
ernstig verdiept, hetgeen nu niet bepaald bijdraagt aan de
geloofwaardigheid. De tekeningen zijn sterk, al is de choreografie
van de actiescènes warrig. De inkleuring is echter
warmer en dat levert een contrast op met de grauwe stijl.
Geen twee, wel drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
hero #6 (dc)
Wat het tweede en laatste deel van een verhaallijn moet zijn,
lijkt meer op een nieuwe vertelling over het meisje Andrea.
Na haar vader is zij de volgende die het mystieke object vindt
waarmee ze in een oneindig aantal superhelden kan veranderen.
In dit geval is het de aanleiding voor een verhaal over sociale
acceptatie op school. Zo vol de plot zit met mogelijkheden,
zo snel wordt het afgerond. Alles is net te vrijblijvend,
waardoor de impact verre van optimaal is. Aan het tekenwerk
ligt het niet. Dat is als gebruikelijk van een stabiel en
overtuigend niveau. Ook de experimenten met iets grotere panels
en andere perspectieven doen het uitstekend. Al met al twee
sterren. tekst
will pfeifer tekeningen kano
global frequency
#9 (dc)
Takashi Sato wordt opgeroepen door de Global Frequency. Hoewel
het hem niet trekt, stemt hij uiteindelijk toch in met de
missie in Japan, die hem leidt naar allerlei verboden experimenten
op mensen. Conceptueel is het voor het grootste deel een herhaling
van zetten uit eerdere delen, maar vanwege de instelling van
Sato kan het de aandacht vasthouden. Als zo vaak is het eind
aan de gehaaste kant. Het tekenwerk zorgt gelukkig voor veel
compensatie. De donkere, realistische tekenstijl is geschikt
voor de getoonde gruweldaden en ook de inkleuring draagt bij
aan een sfeervolle, bijna monotone uitstraling. Vier sterren
is te veel, vandaar dat ik uitkom op een score van drie. tekst
warren ellis tekeningen lee bermejo
gotham central
#9 (dc)
De intriges op het bureau van het Gotham City Police Department
bereiken een kookpunt zodra agente Renee Montoya op verdenking
van moord voor de rechter moet verschijnen. Haar partner blijft
de zaak onderzoeken en houdt voorlopig geheim dat hij iets
meer weet over de ware toedracht. Dat laatste element werkt
zonder meer vertragend. Een bezwaar is dat niet, aangezien
het lage tempo ruimte maakt voor boeiende ontwikkelingen en
diepgang. De toevoeging van een superschurk is waarschijnlijk
niet eens echt nodig. Alle lof voor de tekenaar, die middels
simpele panels en een ingetogen, ruwe stijl de emoties van
het verhaal knap naar het papier overbrengt. Vier sterren. tekst
greg rucka tekeningen michael lark
y: the last
man #13 (dc)
Schrijver Vaughan heeft een trucje: telkens wanneer helder
is welke kant de plot op moet en de hoofdpersonages onder
leiding van Yorick Brown aan die reis beginnen, laat hij de
plannen in duigen vallen. Deze omweg beslaat vaak een complete
verhaallijn, waarna alles opnieuw begint. Dit nieuwste nummer
is geen uitzondering. De plot gaat plotseling in hoog tempo
een bepaalde kant uit, Yorick wordt gevangengenomen en precies
op dat moment komt agente 355 met een omweg die de ontwikkelingen
minimaal vier nummers vertraagt. Hoe vaker dit gebeurt, hoe
meer het afbreuk gaat doen aan het interessante concept en
de gedegen tekeningen. Deze keer is drie sterren haalbaar. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
spawn #126
(image)
Spawn richt zich op majoor Forsberg (en niet zoals abusievelijk
in het script wordt vermeld, 'Forsburg'), die in een combinatie
van realiteit en hallucinaties een bizar avontuur beleeft.
Inhoudelijk voegt het weinig toe aan de reeks. De plot is
immers sowieso te dun en de gevolgen zijn nauwelijks merkbaar.
Enige functie van dit gekke tussennummer? Het onderstrepen
dat de makers de vele losse eindjes niet zijn vergeten. Maar
ja, dat kan best op een andere manier. Het tekenwerk is meer
dan acceptabel. Ondanks de dynamische panels wordt het zelden
chaotisch en verrassend genoeg houdt de inkleuring zich beperkt
tot veel sfeervolle tinten. Hoger dan één ster
ga ik echter niet. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina