the ultimates
#11 (marvel)
De vertelling over een buitenaardse invasie wordt opgerekt
door middel van een lange reeks expositie. De Wasp is een
gevangene van de buitenaardse vormveranderaars en ze moet
de gedetailleerde verhalen aanhoren tot pas aan het eind de
climax voor afwisseling zorgt. Hoe voorspelbaar dat eind ook
mag zijn, het is zeker vakkundig opgebouwd. Ook de dramatische
uitwerking mag er zijn, waarbij het realistische, erg vloeiende
tekenwerk voor voldoende impact zorgt. Helaas blijven de kleuren
aan de monotone kant. Vervelendste punt aan dit nummer is
dat de buitenaardse taal in de balloons staat en die teksten
worden vertaald in storende kaders. Al met al drie sterren. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
the losers
#2 (dc)
Zo moeilijk en warrig als het eerste deel, zo verfrissend
en vol tempo is dit vervolg. Het vijftal CIA-agenten onder
leiding van Clay maakt zich op voor een missie tegen hun voormalige
werkgevers, die hen hebben verraden. Als eerste breken ze
in bij een kantoor van Goliath Oil, waar de problemen zich
opstapelen. De hoofdpersonages krijgen in hoog tempo een eigen
identiteit, de dialogen zijn niet langer gekunstelde speeches
en de vaart waarmee de plot wordt verteld, past bij de thematiek
van de serie. Het aparte, hoekige tekenwerk lijkt eveneens
ietwat toegankelijker. Iets meer aandacht aan de achtergronden
kan echter geen kwaad. Voor nu is vier sterren terecht. tekst
andy diggle tekeningen jock
global frequency
#10 (dc)
Met twee boeiende afleveringen achter de rug is het nu tijd
voor wederom een tegenvallend hoofdstuk in de twaalfdelige
miniserie over de organisatie Global Frequency. Twee personages,
die zo op elkaar lijken dat de eerste tien pagina's volstrekt
onduidelijk zijn, nemen het tegen elkaar op in Texas. De één
wil een soort biochemisch laboratorium saboteren, de ander
werkt voor Global Frequency en wil dat voorkomen. Gevolg:
een gevecht van cover tot cover dat nergens over gaat. Zinlozer
kan het niet. Aan de tekeningen ligt het niet, want de duistere,
rauwe stijl en de diepe kleuren leveren samen een tastbare
sfeer op. Dat is het verschil tussen nul sterren en één
ster. tekst
warren ellis tekeningen tomm coker
batman #617
(dc)
Het einde van de verhaallijn nadert. Dat is merkbaar aan de
manier waarop de plot enigszins wordt uitgesmeerd met redelijk
zinloze gevechten tussen eerst Catwoman en Robin en later
Catwoman en Huntress. Bovendien is dit het punt waarop een
andere bekende schurk van Batman zijn opwachting maakt, snel
daarna gevolgd door de verrassende terugkeer van een andere
oude bekende. Ondanks deze bezwaren is het drama voldoende
aanwezig. Met name de goed geschreven tekstkaders dragen daaraan
bij, net als het tekenwerk, dat zeker de eerste veertien pagina's
ouderwets sterk is. Van de sombere inkleuring tot de strakke
dynamiek, alles bij elkaar is het genoeg voor drie sterren. tekst
jeph loeb tekeningen jim lee
savage dragon
#109 (image)
In een nummer dat kant noch wal raakt, neemt Dragon het eerst
op tegen de god Thor en mag hij daarna aan een geheel vers
avontuur beginnen dat hem naar een andere dimensie brengt.
Verteltechnisch dieptepunt is het spontaan verdwijnen van
alle goden. Een dergelijke aanpak had misschien in de jaren
zeventig gewerkt, maar vandaag de dag is het onacceptabel.
Daarbij wekt de serie toch al vaker de indruk dat het gezien
moet worden als een eerbetoon aan of een parodie op ouderwetse
superheldencomics. Spijtig genoeg is het resultaat lachwekkend.
De tekeningen zijn van wisselende kwaliteit. Soms te haastig,
soms vierkant, soms cartoonesk. Dubbel en dwars nul sterren. tekst
& tekeningen erik larsen