supreme power
#1 (marvel)
Nieuwe serie over het ontstaan van het Squadron Supreme, waarin
zeker de eerste zes pagina's wordt geleend bij de concurrent
(in dit geval de DC comic Superman). De plotselinge komst
van een buitenaardse baby met bijzondere krachten leidt tot
ingrijpen van de overheid. Niet origineel, al zit aan het
eind een boeiende wending die de komende delen verder kan
worden uitgewerkt. Het script zit, ondanks het gebrek aan
diepgang, aardig in elkaar. Natuurlijk zijn de tekeningen
voortreffelijk. De enigszins statische en realistische stijl
is geschikt voor het effectief neerzetten van allerlei herkenbare
composities en veel heldere emoties. Voorlopig is drie sterren
ruim voldoende. tekst
j michael straczynski tekeningen gary frank
sentinel
#5 (marvel)
De pestkoppen op school hebben het op de vrienden van Juston
Seyfert gemunt. Daarnaast verspreiden ze geruchten over Jessie,
die daardoor niets meer met hem te maken wil hebben. Tot zover
inderdaad enkel tienerclichés. De kracht van dit nummer
schuilt in de keuze die Juston maakt: hij stuurt zijn gerepareerde
Sentinel op de pestkoppen af. Het tempo gaat hiermee omhoog
en dat komt de leesbaarheid ten goede. Tevens zijn dialogen
en personages zeer vermakelijk, vooral omdat het soms overdreven
cartooneske tekenwerk verrassend goed past bij de iets serieuze
toon van het verhaal. De extreme emoties spatten dankzij de
dynamische stijl van de pagina. Vier sterren. tekst
sean mckeever tekeningen studio udon
alias #25
(marvel)
Jessica Jones vertelt aan Luke Cage het verhaal over hoe ze
ooit liefst acht maanden een pion is geweest van Killgrave,
een doortrapte schurk die andere mensen kan laten doen wat
hij wil. Middels een knappe flash-back worden de gruwelijke
details uit de doeken gedaan, zodat de gebeurtenissen een
extra impact krijgen. In feite wordt verder enkel gepraat,
maar het ritme van de dialogen is prima en de verkregen diepgang
is bijzonder boeiend. Als altijd is het tekenwerk van hoog
niveau, ook het voor de flash-backs gebruikte werk van de
vaste gasttekenaar. De ene stijl rauw en realistisch, de andere
vlot en ouderwets. Samen is het goed voor een score van vijf
sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael gaydos
ultimate
spider-man #44 (marvel)
Peter Parker is door enkele leden van de X-Men uit een benarde
situatie gered. Aan de ene kant is het jammer dat het subplot
over de jonge Geldoff nu heel gemakkelijk uit de serie wordt
gelicht. Aan de andere kant levert de interactie tussen Peter
en de X-Men enkele leuke, fris geschreven momenten op. Omdat
uiteindelijk ook gevolgen zichtbaar worden voor het thuisfront
van Peter, wegen deze voordelen zwaarder dan de nadelen. De
tekeningen lijken soms iets minder gedetailleerd, hetgeen
best mag met zo veel nummers per jaar. Wel worden de X-Men
herkenbaar neergezet en vormt de inkleuring een acceptabele
sluitpost. Al met al geef ik een score van drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
new x-men
#144 (marvel)
Eigenlijk zou de komst van tekenaar Bachalo reden voor vreugde
moeten zijn. Helaas is de huidige verhaallijn zonder twijfel
de minst boeiende sinds Morrison de schrijver van de serie
is geworden. Wolverine, Cycplops en Fantomex zijn op onderzoek
gegaan in The World, een micro-realiteit waar ze oog in oog
komen met Weapon XV. Ondanks de prima ideeën die hieraan
ten grondslag liggen, gaat het nergens over. De uitwerking
is overbodig gecompliceerd, het tempo ligt te laag en Fantomex
blijft een saai personage. Het tekenwerk is nu iets overzichtelijker
dan voorheen. Niet zo charmant als het ooit was, maar gewoon
wel leesbaar. Twee sterren en niet meer. tekst
grant morrison tekeningen chris bachalo
bad girls
#1 (dc)
Een nieuwe miniserie over de tiener Lauren Case, die op haar
nieuwe school te maken krijgt met zo'n beetje alle schoolclichés
die je kunt bedenken. Van de sukkelige studiebol tot de vier
leeghoofdige meisjes tot de stoere sporters, deze insteek
is zo vaak gezien. Ook het feit dat de nerd een chemisch goedje
vindt dat voor superkrachten kan zorgen, is niet iets nieuws.
Waarom het dan toch werkt? Omdat Lauren uitstekend wordt neergezet
en de grootste clichés op het laatste moment worden
ontweken. Daarbij is het klassieke, versimpeld realistische
tekenwerk heel aantrekkelijk, zeker in combinatie met de mooie,
ingetogen inkleuring. Kan erg leuk worden, vandaar drie sterren. tekst
steve vance tekeningen jennifer graves
superman
/ batman #1 (dc)
Zo overbodig en commercieel als deze nieuwe serie lijkt, zo
prettig leest het weg. De twee hoofdpersonages, Superman en
Batman, komen onafhankelijk van elkaar op het spoor van dezelfde
schurk, namelijk Metallo. Hoewel het jammer is dat hun eerste
gezamenlijke gevecht aan de voorspelbare kant is, moet gezegd,
dat het van begin tot eind de aandacht vast kan houden, zelfs
wanneer schrijver Loeb dezelfde truc toepast als eerder dit
jaar op de serie Batman. De tekeningen passen perfect bij
de sfeer van de comic. Het strakke stijltje, de dynamische
poses en de heldere inkleuring doen het goed. Ik ga de serie
niet volgen, maar deze introductie is voldoende voor drie
sterren. tekst
jeph loeb tekeningen ed mcguinness
spawn #127
(image)
Via een korte serie flashbacks worden nieuwe inzichten verkregen
in het verleden. Zo wordt duidelijk dat Al Simmons niet de
perfecte echtgenoot was, dat de latere romance tussen Terry
Fitzgerald en Wanda niet toevallig was en dat alles gevolgen
kan hebben voor komende verhaallijnen. Als uitstapje werkt
het nummer best redelijk, al wordt het aantal uitstapjes zo
langzamerhand te groot. Het wordt tijd voor een heldere nieuwe
lijn, die mogelijk in de laatste pagina verscholen ligt. Over
het tekenwerk geen al te grote klachten, want dat scoort deze
keer een voldoende. De gezichten mogen echter iets meer aandacht
krijgen. Nu lijkt iedereen te veel op elkaar. Twee sterren. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina
strangers
in paradise #59 (abstract)
Het hoge niveau uit het vorige deel houdt stand. Verteld over
verschillende schijven maken alle hoofdpersonages ingrijpende,
schokkende gebeurtenissen mee, waarbij het contrast tussen
de hevige emoties van onder meer Katchoo en het plotselinge,
terloopse geweld van Tambi en Becky wel akelig groot is. Gelukkig
werkt het daardoor des te beter en maakt het wederom nieuwsgierig
naar meer. In een nummer met zo veel vrouwelijke personages
duikt stiekem weer het punt op, dat niet iedereen gemakkelijk
herkenbaar is. Daarvoor is de tekenstijl net niet afwisselend
genoeg. Toch zijn de soepele lijnen meer dan effectief, ook
op het punt van de composities. Kortom, vier sterren. tekst
& tekeningen terry moore
fray #8 (dark
horse)
Na lang, lang wachten is het de beurt aan het laatste deel
van de miniserie. Vanwege de vele vertragingen boet de climax
sterk in aan impact. Bovendien is de ontknoping van het apocalyptische
verhaal kort door de bocht. Melaka Fray hoeft alleen een demon
te verslaan en dat doet ze bijna met een speels gemak. De
epiloog is daarna toch mosterd na de maaltijd. Missers of
niet, als eerste comic van televisiemaker Whedon is dit niet
verkeerd geweest. Hopelijk komt het ooit tot een vervolg.
Het tekenwerk is door de jaren heen veranderd en helaas niet
in positieve zin. De poses zijn nu te los en de composities
zijn minder dynamisch. Geen drie, wel een score van twee sterren. tekst
joss whedon tekeningen karl moline