x-statix
#12 (marvel)
X-Statix teamlid Dead Girl wordt gezien als een nieuwe ster
aan wie tieners zich willen spiegelen. Dit levert complicaties
op die het team eigenlijk niet kan gebruiken, omdat Dead Girl
nodig is voor een missie ergens op de grens tussen India en
Pakistan. De manier waarop die leuke elementen, aangevuld
met een subplot over de lijkschouwer van het team, samen worden
gesmolten tot één vertelling, is bewonderenswaardig.
Als altijd is de vertelstijl op het speelse af, zit de interactie
tussen de personages erg sterk in elkaar en is het tekenwerk,
ditmaal met een andere inkter, bijzonder aantrekkelijk. Van
al die herkenbare gezichten tot de strakke poses, dit is genoeg
voor vier sterren. tekst
peter milligan tekeningen michael allred
the losers
#3 (dc)
De voormalig CIA-agenten onder leiding van Clay zijn druk
bezig met een uitgebreide operatie tegen hun oud-werkgevers.
Een inbraak bij Goliath Oil wordt vol vaart en op sensationele
wijze afgehandeld, waarna de volgende stap in hun plannen
een complicatie kent in de vorm van een onverwachte verrader.
Zowel tempo als dialogen zorgen ervoor dat het gehele nummer
als een zonnetje leest. Het bezwaar dat sommige personages
te veel op elkaar lijken, speelt steeds minder en bovendien
is de op zich niet originele insteek prima toegespitst op
een bepaald type karakters (of bijna archetypen). Het tekenwerk
is grillig, maar de hoekige stijl went wel. Vier sterren. tekst
andy diggle tekeningen jock
the filth
#12 (dc)
Een handjevol elementen uit de eerdere delen komt samen in
een hoofdstuk dat het einde van de miniserie inleidt. Nu valt
echter des te sneller op dat de serie niet meer is dan een
verzameling razend boeiende ideeën en concepten. Hoewel
de samenhang aanwezig is, kan van een structuur of een doordachte
constructie niet worden gesproken. Daarbij is Ned Slade een
hoofdpersonage dat niet iedere lezer meteen aanspreekt. En
ja, soms wil schrijver Morrison simpelweg vreemd zijn, enkel
om het vreemd zijn. Over de tekeningen geen klachten. De houterige
stijl blijft aansluiten op de wereld van de Filth en de donkere
kleuren zijn een goede sluitpost. Geen drie, wel twee sterren. tekst
grant morrison tekeningen chris weston
planetary
#16 (dc)
Meer dan twee jaar na het vorige deel ligt eindelijk een nieuw
nummer van deze serie op de planken. Door al die vertragingen
is het momentum van de achterliggende verhaallijn grotendeels
verdwenen, zodat de in feite niet eens zo complexe vertelling
soms niet helemaal te volgen is. Elijah Snow staat oog in
oog met één van de tegenstanders van Planetary,
maar in plaats van tot een confrontatie komt het tot een onverwacht
voorstel. Opbouw, structuur en uitwerking zijn sterk inleidend,
waardoor dit als tussennummer kan worden gezien. Niet op het
punt van het tekenwerk, want de stilistisch realistische stijl
is samen met de kleuren weer van grote klasse. Al met al drie
sterren. tekst
warren ellis tekeningen john cassaday
batman #618
(dc)
Het einde nadert. Batman gaat het gevecht aan met de persoon
die blijkbaar het brein is achter alle problemen van de afgelopen
tijd, waarbij snel blijkt dat niet alles is wat het lijkt.
Als gevecht is het vrij standaard. Gelukkig vullen de tekstkaders
de actie op slimme wijze aan en wordt op die manier een prima
diepgang gecreëerd. Enige punt van kritiek is de climax,
waar alles opeens iets te gemakkelijk gaat. Het dynamische
tekenwerk scoort traditioneel een voldoende. Zeker de grote
platen zitten vol details, terwijl ook de dramatiek van de
pagina's spat. Helaas is de inkleuring zo eentonig rood, dat
nuances uit de tekenstijl niet altijd zichtbaar zijn. Geen
twee sterren, wel drie. tekst
jeph loeb tekeningen jim lee
jack staff
#3 (image)
Ook vertraagd. Slechte timing, aangezien de fragmentarische
vertelling over Jack Staff en de Hurricane toch al niet zo
toegankelijk in elkaar steekt. Strikt genomen, gebeurt bijna
niets. Omdat om de haverklap van vertelperspectief wordt gewisseld
en in allerlei tekstkaders grof met informatie wordt gestrooid,
vordert de plot niet, op een achteraf gezien zinloos subplot
over inspecteur Maveryk na. Dat neemt niet weg, dat de dialogen
bijzonder lekker weglezen. De personages komen goed uit de
verf en het hoofdverhaal kan de aandacht vasthouden. Het tekenwerk
blijft overtuigen, met een simpele animatiestijl, experimentele
lay-outs en opvallend expressieve gezichten. Twee sterren. tekst
& tekeningen paul grist
liberty meadows
#33 (image)
De moordzuchtige koe is terug en heeft het voorzien op de
bewoners van Liberty Meadows. Leslie en Ralph worden gekidnapt
en dat levert hilarische ontsnappingspogingen en slapstick
op. Toch bewijzen de korte gags daarna, dat het concept van
de vervolgstrip niet zo goed past bij deze oorspronkelijk
als krantenstrip uitgegeven serie. Hoe korter de grap, hoe
beter de humor, zo lijkt het. Zodra een langer verhaal start,
betekent dit meestal een groeiend aantal clichés. Daarentegen
zijn de tekeningen aantrekkelijk. De cartooneske stijl en
de voorliefde voor overdreven poses dragen bij aan de visuele
humor en dat is de basis van de comic. Twee sterren is voldoende. tekst
& tekeningen frank cho
sojourn #26
(crossgen)
Het tweede deel van de nieuwe schrijver is opnieuw een tussennummer,
waarin de aandacht uitgaat naar Mordath en de onrust onder
zijn troepen. Tevens worden twee nieuwe spelers in de serie
geïntroduceerd, die blijkbaar achter de schermen de touwtjes
in handen willen hebben. Waar het eerste subplot een geforceerde
poging is tot het menselijker maken van de vijanden, is het
tweede subplot erger. Het duwt de rode draad namelijk een
compleet andere kant op. Dat belooft dus weinig goeds. Deze
maand zijn de tekeningen verzorgd door gasttekenaars, die
weinig emotie in hun werk kunnen leggen. Alles is te vlak
en eenvoudig. Ik ga niet hoger dan een score van één
ster. tekst
ian edginton tekeningen lewis larosa &
tom derenick
love fights
#3 (oni)
De romantische perikelen rond Jack en Nora vallen plots op
hun plek na het warrige vorige deel. Sterker, op een enkel
vernuftige verteltechnische truc na, komt het ditmaal neer
op een bijna clichématig plot; Jack zoekt Nora op haar
werk op, de twee leren elkaar tijdens een pauze beter kennen
en alles eindigt met een positief gevoel. Misschien een beetje
te snel? Gegeven de opzet had een lange aanloop gekund, vooral
omdat het superheldenelement van de serie beter belicht kan
worden. Hoe dan ook, het stabiele tekenwerk laat een verzorgde
indruk achter. Van de zachte grijstinten tot de speelse perspectieven
en de strakke lijnen; het is erg effectief. Nipt drie sterren. tekst
& tekeningen andi watson