runaways
#6 (marvel)
Met dit deel is de eerste verhaallijn voorbij. Eerlijk gezegd,
is deze afronding redelijk standaard. De tieners ontsnappen
voorlopig aan hun ouders, hebben intussen hun bijzondere krachten
ontdekt en beloven elkaar dat ze vanaf nu tegen het onrecht
in de wereld strijden. Verre van nieuw, dus. Het werkt, net
als in de voorgaande maanden, omdat de personages met een
gezonde dosis realisme worden geportretteerd. Ook het tempo
is precies goed en eigenlijk kunnen alleen de dialogen soms
ietwat vlotter. De tekeningen dragen de plot; de heldere lijnen
en de Europese stijl maken elke pagina toegankelijk, vooral
in combinatie met de kalme kleuren. Drie sterren lijkt me
terecht. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
daredevil
#52 (marvel)
Na het matige, nietszeggende vorige nummer gaat het tempo
nu omhoog. De confrontatie tussen Echo en Daredevil in het
begin is zelfs sterk. Helaas valt het verhaal daarna te snel
in herhaling met het herkauwen van Echo's jeugd. Het is sowieso
jammer, omdat al deze informatie reeds op de eerste pagina
in de samenvatting is gemeld. Gelukkig is de climax weer interessant
en ziet het tekenwerk er als gebruikelijk oogstrelend uit.
Wat minder experimenten met de afwisselende stijlen, wat meer
volledig uitgewerkte panels en een iets minder chaotische
lay-out leveren een aantrekkelijk resultaat op. Voor drie
sterren is het niet voldoende, vandaar dat ik alsnog twee
sterren uitdeel. tekst
& tekeningen david mack
human target
#2 (dc)
John Matthews heeft na de aanslagen van 11 september voor
een nieuw en anoniem leven gekozen. Als naamloze zwerver wil
hij wraak op zijn corrupte, voormalige baas en dat is het
punt waarop hij meestervermommer Christopher Chance ontmoet.
Ze bekijken de zaak allebei op een heel andere manier, wat
wordt versterkt door prima tekstkaders en enerverende dialogen.
Conceptueel is het bijna een cliché, maar de uitwerking
valt niet tegen. De paranoia druipt soms van de pagina's en
die knagende onzekerheid is precies wat met deze serie wordt
gezocht. Het cartooneske, statische tekenwerk is prettig,
al past het nog steeds niet bij de sfeer van het verhaal.
Al met al vier sterren. tekst
peter milligan tekeningen javier pulido
the filth
#13 (dc)
Het einde van de miniserie. Verder dan een epiloog komt het
niet, zeker niet nu alle aandacht uitgaat naar Greg Feely
en door middel van enkele bizarre wendingen veel vragen worden
gesteld zonder dat de antwoorden duidelijk zijn. Hoewel de
plot een soort leegte uitstraalt die ongetwijfeld zo is bedoeld,
kan het als ontknoping van zo'n uitgebreide miniserie niet
bepaald overtuigen. Technisch mankeert overigens bijna niets
aan het script, dat de leuke ideeën combineert met veel
eigentijdse variaties op oude concepten. De tekeningen scoren
een voldoende. Hoe meer realisme, hoe meer de smoezelige stijl
tot zijn recht komt. Hoger dan een score van drie sterren
ga ik echter niet. tekst
grant morrison tekeningen chris weston
birds of
prey #59 (dc)
In dit afsluitende hoofdstuk wordt helder dat het aantal subplots
aan de hoge kant is. Al is de toevoeging van Huntress begrijpelijk,
ze vervult in wezen een niet echt andere rol dan Black Canary,
die met haar huidige kostuum tevens visueel minder boeiend
is. De kern van het verhaal houdt de aandacht vast. Niet vanwege
Savant, die is uitgegroeid tot een bedroevende schurk, maar
met name vanwege de wisselwerking tussen Dinah en Barbara.
Kritiek op het tekenwerk bestaat uit het veel te seksistisch
neerzetten van de personages. Na drie keer een perspectief
waarbij de billen vol in beeld zijn, kan zelfs de vlotte,
vrolijke stijl storend worden. Kortom, twee sterren. tekst
gail simone tekeningen ed benes
sojourn #27
(crossgen)
De aandacht gaat uit naar Arwyn, Gareth en Cassidy, wat tijd
werd na twee tussennummers. Het trio maakt zich op voor een
lange tocht per boot, waar ze geheel volgens verwachting in
de problemen belanden. Op de achtergrond laten de nieuwe spelers
verder van zich horen. Piraten, zeemonsters en een spel achter
de schermen: het is duidelijk dat de nieuwe schrijver leent
bij alles wat momenteel populair is. Veel levert het niet
op, met als kanttekening dat de hoofdpersonages redelijk uit
de verf komen. Ja, het tekenwerk, dat is van het hoge niveau
dat we gewend zijn. Van de soepele lijnen tot de altijd mooie
gezichten, elke pagina heeft uitstraling. Twee sterren moet
kunnen. tekst
ian edginton tekeningen greg land
scion #39
(crossgen)
Het afscheid van de vaste makers is meteen een stijloefening,
waarbij de pagina's zijn gekanteld en de tekst als een soort
proza onder de illustraties staan. Dit eerbetoon aan Prince
Valiant bevat vanwege die structuur weinig nieuws. Het komt
veelal neer op het herhalen van reeds bekende feiten, met
uitzondering van de grote, doch verhaaltechnisch wellicht
nogal voor de hand liggende ontdekking die tegen het eind
wordt gedaan. Het zeer gedetailleerde, charmante tekenwerk
is sterk als altijd. Of het nu de mooie panorama's zijn of
de wijze waarop gezichten van de personages tot leven komen,
de vloeiende lijnen zijn effectief. Goed afscheid, dat een
score van drie sterren verdient. tekst
ron marz tekeningen jim cheung