runaways
#8 (marvel)
De introductie van Topher als nieuw personage zorgt voor complicaties
binnen het team jeugdige helden. Tevens zet het de hoofdlijn
van de serie tijdelijk op een zijspoor, wat een truc is die
schrijver Vaughan in zijn andere werk vaker en met wisselend
resultaat heeft toegepast. Hier levert het een ergernis op,
want de snelheid waarmee deze Topher in de groep wordt opgenomen,
is zo ongeloofwaardig, dat hier wel iets achter moet steken.
Over het tekenwerk verder geen klachten, want de klare lijn,
de heldere composities en de zachte inkleuring leveren als
altijd een prima resultaat af. Met andere woorden, de komende
nummers worden van wezenlijk belang voor de serie. Drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
daredevil
#54 (marvel)
Het gastoptreden van Wolverine verandert de vertelling over
Echo in een goedkope gimmick. Zelfs na vier hoofdstukken is
de plot nauwelijks gevorderd en de laatste pagina geeft weinig
hoop dat het volgende deel meer is dan een langdradige verzameling
monologen en vrij zinloze tekstkaders. Zeker, de sfeer van
het script is uitstekend, maar dat is simpelweg niet genoeg.
Hoe boeiend de artistieke tekenstijl ook is, het is spijtig
dat zo veel wordt teruggevallen op herhaling van oude panels.
Halverwege zitten vijf pagina's die bestaan uit in het totaal
slechts drie tekeningen die telkens in een iets andere vorm
worden gerecycled. Dat kan niet de bedoeling zijn. Hoger dan
één ster ga ik niet. tekst
& tekeningen david mack
jla: liberty
and justice (dc)
Inderdaad, het is weer tijd voor een extra dikke, extra grote
special over de klassieke helden van DC. Van alle oversized
specials is dit waarschijnlijk de beste, onder meer omdat
naast de gebruikelijke losse teksten verrassend genoeg vrij
veel dialogen worden gebruikt. Dit draagt bij aan een coherenter
script, dat toch al meer ruimte heeft omdat de aandacht ditmaal
uitgaat naar een team in plaats van één personage.
Al is het verhaal over een buitenaards virus dat snel om zich
heen grijpt niet bijster origineel en is het eind iets te
gemakkelijk, de uitwerking zit vol charme, bijgestaan door
het voortreffelijke, soms overdonderende schilderwerk van
Ross. Geen vier, wel drie sterren. tekst
paul dini tekeningen alex ross
human target
#4 (dc)
Een nieuwe verhaallijn en dus meteen weer een nieuwe cast,
natuurlijk op het hoofdpersonage na. Deze vrij anekdotische
vertelstijl kan een nadeel voor de serie worden, omdat op
deze manier het bereiken van diepgang lastig wordt. Vooralsnog
is de plot over een mislukte honkballer en een onderzoek naar
de zelfmoord van een talentvolle collega echter intrigerend
genoeg, al moet wel gezegd, dat Christopher Chance als hoofdrolspeler
niet zo sterk uit de verf komt. De tekeningen zijn overdreven
gestileerd, leeg en toch zeer expressief, hetgeen een vooral
ligt aan de verfrissende, gedurfde lay-outs. Een beetje meer
continuïteit en dit is een topreeks. Al met al geef ik
drie sterren. tekst
peter milligan tekeningen javier pulido
spawn #130
(image)
Al Simmons en Twitch Williams gaan samen op zoek naar de zoon
van Twitch. Dit op zich aardige uitgangspunt levert een goed
geschreven eerste helft op, waarna het tempo echter omhoog
gaat en het script weer akelig dun wordt. Het inleidende karakter
draagt ook al niet bij aan een evenwichtige comic. Het Grootste
punt van kritiek blijft het tekenwerk, dat in orde is zolang
het tempo laag is, maar dat verzandt in een chaotische rommel
zodra de gebeurtenissen elkaar snel opvolgen. Zo zijn de drie
spreads op rij, mede als gevolg van een te platte inkleuring,
noch aantrekkelijk, noch duidelijk. Voor een comic die het
van sfeer moet hebben, is dit niet best. Eén ster is
meer dan genoeg. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina
bone #53
(cartoon)
Het einde van de reeks nadert. Hoewel de grote aanval van
de Rat Creatures intussen niet zo boeiend is en bovendien
verdacht veel lijkt op enkele scènes uit The Lord of
the Rings, zijn de ontwikkelingen rondom Thorn en Fone Bone
genoeg om de aandacht vast te houden. Daarbij zijn het ontwikkelingen
die nogmaals onderstrepen hoezeer Thorn recentelijk is veranderd
en dat soort diepgang is altijd welkom. Enig minpunt is dat
de vrolijke humor van het begin van de serie verdwenen is.
De tekeningen blijven een heerlijke mengeling van overdreven
cartoonesk voor de fantasy-achtige elementen en gedetailleerd
realistisch voor al het overige. Lang verhaal kort, drie sterren. tekst
& tekeningen jeff smith
sojourn #29
(crossgen)
Wederom een verandering van locatie; het kan niet op. Arwyn,
Cassidy en Gareth zijn in een soort harem terechtgekomen,
waar ze spoedig het geheim achter hun gastvrouwen ontdekken.
Het is zonder meer een gemiste kans van de nieuwe schrijver
dat hij Arwyns speurtocht naar de mystieke fragmenten voorlopig
minder belang toedicht. Wat nu rest, is immers weinig meer
dan een veredelde soap waarin de personages om de haverklap
hun diepste emoties in een duffe monoloog verwerken. Aan de
tekeningen ligt het gelukkig niet; die zijn oogstrelend, sierlijk
en prachtig ingekleurd als altijd. Ook de vele locaties vallen
terug op een prima ontwerp. Twee sterren is de enig juiste
score. tekst
ian edginton tekeningen greg land