x-statix
#16 (marvel)
De nieuwe delen blijven in hoog tempo verschijnen; dit is
nummer vier in zes weken. Dit tempo komt het verhaal over
Henrietta Hunter ten goede, want de gereïncarneerde popster
is in korte tijd uitgegroeid tot een scherp neergezet personage.
Vooral de manier waarop haar populariteit voor onderlinge
wrijving in het team zorgt, wordt knap uitgewerkt. Tussendoor
zitten enkele subplots die wat meer voor de hand liggen. Jammer
doch noodzakelijk voor het op gang houden van de plot. Het
tekenwerk is helder en stijlvast als gebruikelijk. Van de
open gezichten tot de traditionele poses en bijna ouderwetse
composities, het past bij de sfeer van de serie. Vier sterren
lijkt me terecht. tekst
peter milligan tekeningen michael allred
new x-men
#149 (marvel)
In dit vierde hoofdstuk verliest de vertelling over de teruggekeerde
Magneto plots aan momentum. De wisselwerking met zijn Brotherhood
is voorspelbaar, zijn afhankelijkheid van de drug Kick zet
de deur naar de nederlaag wijd open en de verschillende subplots
worden hier wat gekunsteld bijeen gebracht. In alle opzichten
is dit derhalve een tussennummer. Dat is spijtig, zeker gezien
de veelbelovende start. Het stabiele tekenwerk is overigens
wel adequaat, al moet opgemerkt dat de inkleuring deze keer
duidelijk aan de ietwat te fletse kant is. Daarentegen is
de realistische, gedetailleerde stijl goed genoeg om de aandacht
vast te houden. Hoger dan twee sterren ga ik niet. tekst
grant morrison tekeningen phil jimenez
jla / avengers
#3 (marvel / dc)
Na de ontknoping van het vorige deel zijn de werelden van
de Avengers en de JLA nu samengesmolten. Alleen Superman en
Captain America voelen dat hier iets niet klopt, waarna ook
de overige teamleden inzien dat schurken Krona en de Grandmaster
een gevaarlijk spel hebben gespeeld. In feite is dit niet
meer dan een uitstapje; een zijweggetje dat bovendien te lang
duurt. Toch werkt het uitstekend, juist omdat al deze werelden
met zo veel aandacht worden neergezet. Het gevolg is een enorm
vermakelijke comic waarin de gebruikelijke kritiek op Busiek
wegvalt en ook het onvoorstelbaar gedetailleerde tekenwerk
van Pérez prima tot zijn recht komt. Dik verdiend vier
sterren, lijkt me. tekst
kurt busiek tekeningen george pérez
the losers
#6 (dc)
De eerste verhaallijn wordt op zeer spectaculaire wijze afgerond.
Hoewel het een gegeven is, dat diepgang wordt verruild voor
een hoog tempo en vlotte actie, maakt dat het resultaat niet
minder boeiend. Dit is het equivalent van een actiefilm, wat
mede mogelijk is door een strak script vol coole momenten
voor elk lid van het team voormalige CIA-agenten. Overigens
is het eind een verrassende afwijking van de gebruikelijke
scenario's met een ontsnappende slechterik. De tekeningen
voelen de hectische dynamiek van het verhaal goed aan: de
heldere lay-out brengt alles mooi in beeld, waarbij de details
het veld ruimen voor shots met veel meer impact. Opnieuw vijf
sterren. tekst
andy diggle tekeningen jock
batman #621
(dc)
In zijn speurtocht naar de moordenaar van Elizabeth Lupo doet
Batman een beroep op agent Allen, waarna de twee informatie
uitwisselen en elkaar op het juiste spoor zetten. Gezien het
lage tempo is het jammer dat dit tweede hoofdstuk een beetje
in herhaling valt. Pas aan het eind gebeurt iets werkelijk
relevants. Tussendoor kan echter worden teruggevallen op heerlijke
dialogen vol grimmig poëtische woordspelingen. Dat Batman
soms veel te anders wordt afgeschilderd, blijft een minpunt.
Het tekenwerk krijgt de complimenten, want de combinatie van
subtiel spel met schaduwen en overdreven composities werkt
prima. Leuke gastrol van agent Graves uit 100 Bullets! Drie
sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
scion #41
(crossgen)
De luchtaanvallen van Tigris op het grondgebied van de Herons
en de Ravens eisen veel levens. Kort daarna worden de grondtroepen
gelanceerd, met als ultieme doel het Tournament Isle van Ethan
en Ashleigh. In tegenstelling tot vorige keer is hier ruimte
voor korte scènes met iets meer diepgang, al blijft
het tempo te hoog voor ontwikkelingen in de hoofdpersonages.
Het script zit echter vlot in elkaar en wordt redelijk goed
vormgegeven door de tekeningen, die vooral de spreads iets
extra's geven. Technisch is de tekenstijl misschien niet volmaakt,
maar dat wordt deels gecompenseerd door de aantrekkelijke,
sfeervolle inkleuring. Drie sterren is te veel, vandaar twee. tekst
ian edginton tekeningen luke ross