runaways
#9 (marvel)
Het nieuwe personage Topher ontpopt zich als een gladde prater
die net iets te snel door de groep tieners wordt geaccepteerd.
Dat dit leidt tot interactie met enkele vrouwelijke hoofdpersonages
die het bedenkelijke niveau van een soap benadert, is wat
dat betreft geen pluspunt. Want natuurlijk is er iets mis
met Topher. Dat was vanaf het begin al duidelijk. Toch zit
de plot op zich niet verkeerd in elkaar, waardoor andere personages
verrassend goed uit de hoek komen. De tekeningen blijven in
orde. De vloeiende stijl, heldere composities en de zachte
pasteltinten geven het een open, jeugdige uitstraling die
prima op zijn plaats is. Daarom geef ik een score van drie
sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
ultimate
spider-man #51 (marvel)
Wat vorige maand werd gebracht als een vervelend, uitgekauwd
concept, waarbij Spider-Man door de media als dief wordt afgeschilderd,
blijkt voorlopig slechts een subplot. De meeste aandacht gaat
uit naar het privé-leven van Peter Parker en dan in
het bijzonder de wrijving tussen hem en zijn vriendin Mary
Jane. Tel daar de Black Cat bij op en het mengsel is zowel
interessant als vermakelijk, al is het verteltempo aan de
te lage kant. Veel close-ups in het tekenwerk, ditmaal. Het
was misschien een beetje een haastklus? Hoe dan ook, bepaalde
scènes komen net even minder strak of dynamisch over,
wat jammer is. En die cover, dat is echt té! Geen drie,
wel vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
daredevil
#55 (marvel)
Werd tijd! Het tussenverhaal over Echo is afgelopen; een vijfdelige
vertelling die met gemak in twaalf pagina's verteld had kunnen
worden. De relevantie is niet helemaal nul, maar het komt
akelig dicht in de buurt, aangezien de 'vision quest' van
het hoofdpersonage grotendeels blijft steken in semi-intellectuele
monologen over te vage onderwerpen. Geen verkeerd idee, wel
degelijk een verkeerde uitwerking, temeer omdat het tekenwerk
veelvuldig in de herhaling valt. Herhaalde panels, herhaalde
tekeningen, herhaalde poses, nee, dat leest ernstig onrustig.
Wat mij betreft, kan de terugkeer van de vaste makers zich
niet snel genoeg aandienen. Al met al geef ik één
ster voor de moeite. tekst
& tekeningen david mack
new x-men
#150 (marvel)
De ontknoping van de vertelling over de terugkeer van Magneto
is ronduit spectaculair. Het is eigenlijk jammer dat de plot
bestaat uit een verzameling ideeën die de afgelopen vijfentwintig
jaar al eerder zijn gebruikt, anders was dit direct een klassieker
geweest. Nu mist het soms het verrassingselement, helaas ook
op het punt van het ogenschijnlijk sterven van enkele belangrijke
karakters. Iets anders waar het dit verhaal aan ontbreekt:
pure spanning. De urgentie spat zelden of nooit van de pagina
af. Het kan mede komen door de tekeningen, die helder doch
erg statisch en zielloos kunnen zijn. Slecht is het niet,
vandaar dat ik uitkom op een score van drie sterren. tekst
grant morrison tekeningen phil jimenez
human target
#5 (dc)
Het tweede en laatste deel over de mislukte honkballer die
door Christopher Chance wordt geïmiteerd, loopt met een
sisser af. Niet wat betreft de actie, want die is in overvloed
aanwezig. Juist de hoeveelheid actie maakt echter, dat van
diepgang weinig tot geen sprake is en in een kort avontuur
kan dat vervelend zijn. Het is direct de zwakste plek van
de serie, die zo snel mogelijk een steviger rode draad moet
vinden die meer omvat dan enkele verwijzingen naar de identiteitscrisis
van Chance. Op het punt van de tekeningen valt op, dat minder
achtergronden worden gebruikt. Ook lijken de poses gestileerder
dan voorheen. Voorlopig twijfel ik over de effectiviteit,
dus twee sterren. tekst
peter milligan tekeningen javier pulido
sojourn #30
(crossgen)
Erg spijtig dat het nummer waarin Arwyn, Gareth en Cassidy
het opnemen tegen draken door een gasttekenaar wordt verzorgd.
De tekeningen zijn van groot belang voor deze serie, dus een
matige invaller haalt bijna automatisch het niveau naar beneden.
Daarbij komt, dat het script zeker niet uitblinkt in originaliteit.
Van een stukje geschiedenis tot een verplicht stukje onthulling
over de onlangs geïntroduceerde Pallias; het voelt akelig
plichtmatig aan. De hoofdlijn van de titel is losgelaten en
verruild voor uitstapje na uitstapje. Stuk voor stuk niet
relevant. Als dit zo doorgaat, zal ik volgend jaar stoppen
met sparen, want voor de tekeningen alleen koop ik geen comics.
Eén ster. tekst
ian edginton tekeningen cliff richards
love fights
#6 (oni)
De relatie tussen Jack en Nora blijft onder meer vanwege hun
werk onder spanning staan. Zodra superheld The Flamer opduikt,
gaat een brok jaloezie meespelen en op dat moment wordt de
interactie tussen de personages vrij cliché. Het wordt
uiteindelijk bij elkaar gehouden door een prima vertelstijl
en aantrekkelijke dialogen die de personages meer diepgang
geven. Toch kan dit heen-en-weer in de relatie tussen de hoofdpersonages
niet veel langer duren voor het storend wordt. De tekeningen
zijn stabiel, met de strakke lijnen als contrast voor de emoties
die van de gezichten is af te lezen. Vanwege deze strakke
stijl is niet alles altijd helder, maar vooruit, ik geef drie
sterren. tekst
& tekeningen andi watson