ultimate
fantastic four #1 (marvel)
Uit nieuwsgierigheid geprobeerd en hoewel het best aardig
is, kan het toch niet volledig overtuigen. Bij de Ultimate-variant
van de Fantastic Four wordt namelijk gekozen voor een aanpak
die de personages wel erg nadrukkelijk als tieners neerzet,
met Reed Richards als een opvallend clichématige nerd.
De overvloedige dialogen kunnen niet voorkomen dat de rest
van de cast geen diepte krijgt. Voor het overige lijkt aan
het concept van de oorspronkelijke serie niet gesleuteld,
terwijl dat toch de bedoeling moet zijn. Het tekenwerk is
hoekig, dynamisch en vol strakke composities, al biedt het
lage tempo weinig ruimte voor echt indrukwekkende scènes.
Geen twee, wel drie sterren. tekst
brian michael bendis & mark millar tekeningen
adam kubert
astro city:
local heroes #5 (dc)
Aan het eind van de tweedelige verhaallijn blijkt dat de plot
onvoldoende is voor twee nummers. Zo vol drama de problemen
van advocaat Vincent Oleck in het begin zijn, zo gemakkelijk
en langdradig wordt alles opgelost. Met name de tweede helft
van het nummer verliest sterk aan coherentie, wat overigens
enkel wordt verergerd door de zondvloed aan tekstkaders die
alle emoties van het hoofdpersonage als hapklare brokjes opdienen.
Dit is te gemakkelijk; van een schrijver als Busiek mag veel
meer worden verwacht. Als vanzelfsprekend is het warme, realistische
tekenwerk van een hoog niveau. De stijl is ietwat losser en
dat pakt goed uit. Hoger dan één ster ga ik
niet. tekst
kurt busiek tekeningen brent anderson
planetary
#18 (dc)
Ditmaal wordt een zo goed als losstaand verhaal verteld over
een oud ruimtevaartuig dat blijkbaar reeds honderd vijftig
jaar in een baan om de Aarde en de maan heeft gedraaid. Elijah
Snow en zijn collega's van Planetary gaan op onderzoek uit,
want het lanceren van een ruimteschip moet in 1851 natuurlijk
onmogelijk zijn geweest. Het eenvoudige concept wordt binnen
de beperkte omvang van het verhaal op boeiende wijze uitgewerkt.
Ondanks de vele vragen die het opwerpt, zit het prima in elkaar,
ook op het punt van de tekeningen. Van de gedetailleerde stijl
tot de realistische gezichten, van de imposante panorama's
tot de fraaie kleuren; alles klopt. Vijf sterren. tekst
warren ellis tekeningen john cassaday
spawn #131
(image)
Twitch Williams heeft mede dankzij Spawn zijn zoon Max gevonden.
Max bevindt zich echter in een soort spookhuis, waar een duivels
wezen iedereen gevangen houdt. Een confrontatie tussen dat
monster en Spawn later en alle problemen zijn zomaar opgelost.
Storend aan deze anticlimax is bovendien, dat het gevecht
wordt begeleid door een serie pretentieuze tekstkaders die
diepgang suggeert waar dat niet is. Over het tekenwerk kan
weinig nieuws worden gezegd. De actiescènes zijn zeer
chaotisch, de kalmere scènes zijn acceptabel. Het zou
al een stuk helpen, wanneer de verhalen meer inspelen op de
krachten van de tekenaar. Eén ster is de enig juiste
score. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina
scion #42
(crossgen)
De invasie van troepen uit Tigris duurt voort. Helaas wordt
halverwege een vreselijke deus ex machina uit de hoge hoed
getoverd, waardoor de troepen van prins Ethan en Ashleigh
plotseling kans maken tegen de technologisch superieure soldaten
uit Tigris. Daarnaast is het tempo opnieuw te hoog om te kunnen
spreken van uitdieping van de karakters. Een ander groot minpunt
is de komst van opnieuw een andere tekenaar. De vrij lege,
weinig dynamische tekenstijl is verre van stabiel en de achtergronden
zijn doorgaans beperkt tot een paar lijnen of rookpluimen.
Nog heel eventjes doorbijten en dan is de serie afgelopen.
Geweldige eerste jaren, bedenkelijk laatste hoofdstuk. Eén
ster. tekst
ian edginton tekeningen sergio cariello