x-statix
#19 (marvel)
De serie die bekend staat om de verrassende insteek biedt
een vrij alledaags plot over Vivisector, die zijn mutante
gen laat neutraliseren zodat hij eindelijk een normaal leven
kan leiden. Het is een concept dat al eerder is gebruikt en
vooralsnog volgen de ontwikkelingen helaas de platgetreden
paden. Hoewel de rest van het team voldoende aandacht krijgt,
kan niet worden voorkomen dat het script plichtmatig aanvoelt.
Intussen is het tekenwerk van hetzelfde niveau als altijd,
al moet worden gezegd, dat de komst van een andere inkter
het eindresultaat weinig goed doet. De lijnen zijn iets hoekiger,
soms te dik en vaak weinig gedurfd. Een score van twee is
het hoogst haalbare. tekst
peter milligan tekeningen michael allred
the losers
#9 (dc)
De nieuwe verhaallijn zit structureel perfect in elkaar. Allereerst
worden de hoofdrolspelers met twee of drie zinnen scherp neergezet,
daarna wordt het centrale conflict helder uiteengezet, tussendoor
volgen de twee intrigerende subplots die raken aan de rode
draad van de serie en vervolgens vliegen de Losers naar Montserrat,
waar een dosis humor en een onverwachte wending de climax
van het nummer voorbereiden. Kortom, een inleiding die net
niet te inleidend is; tegenwoordig helaas vrij uniek in de
comicwereld. Ook het werk van de vaste tekenaar is uitstekend.
Soms wat te veel zwarte vlakken, maar effectief dankzij de
hoekige stijl en sfeervolle composities. Vijf sterren. tekst
andy diggle tekeningen jock
batman #624
(dc)
Batman komt tot de conclusie, dat Angel Lupo niet de persoon
is die hij moet hebben in verband met de moord op Elizabeth
Lupo. Intussen zit echter half Gotham City achter Angel aan.
Al vanaf het begin overheerst het gevoel dat dit in feite
een verhaal is dat niet thuishoort in de serie Batman. De
Batman van Azzarello is net niet competent genoeg, wat voor
trouwe lezers toch een groot obstakel moet zijn. Bovendien
is de plot strikt genomen te dun en wordt het enkel opgerekt
door de introductie van te veel overbodige bijpersonages,
hoe aardig die ook geschreven zijn. Dat de tekeningen vol
zitten met duistere dramatiek en een gestileerde gotiek kan
het nummer niet redden. Eén ster. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
strangers
in paradise #63 (abstract)
Met terugwerkende kracht wordt alles wat we wisten over David
Qin op zijn kop gezet. Al is de onthulling dat David eigenlijk
iemand anders is niet zo heel relevant meer voor de huidige
continuïteit, het geeft dat aspect van de serie wel degelijk
een bijzondere lading. Leuk detail is dat bepaalde scènes
uit het verleden regelrechte kopieën zijn van oude nummers,
zodat de evolutie van de tekenstijl door de jaren heen goed
helder wordt. Tien jaar geleden was de stijl beduidend cartoonesker,
terwijl het nu enigszins strakker en stabieler is. Al met
al is dit een goede afsluiter van het verleden, die nieuwsgierig
maakt naar wat Moore verder van plan is en zonder meer vier
sterren krijgt. tekst
& tekeningen terry moore