runaways
#13 (marvel)
Alex Wilder heeft een deel van de dagboeken van de Pride ontcijferd,
wat natuurlijk uitdraait op een flashback waarin meer inzicht
wordt verschaft in het verleden. Deze inzichten maken de ouders
van de tieners sympathieker en dat is precies de nuance die
de serie nodig had. Hoewel uit de vertelstructuur voortvloeit,
dat het tempo weer aan de lage kant is, is dat geen bezwaar,
al is de cliffhanger een beetje geforceerd. De terugkeer van
de vaste tekenaar betekent tegelijk de terugkeer van een herkenbare
stijl en de vloeiende lijnen. Vooral de manier waarop deze
jongere versies van de Pride zijn vormgegeven, verdient een
compliment, zodat ik een score van vier sterren geef. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
daredevil
#58 (marvel)
Reporter Ben Urich praat met Milla Donovan over Daredevil,
die al een tijdje spoorloos is. Via vele omwegen, die als
gebruikelijk zijn doorspekt met suffe dialogen, ontdekt Urich
uiteindelijk de verblijfplaats van Daredevil, waar hem een
verrassing wacht. Althans, het wordt zo gebracht. In feite
wordt slechts een label op de huidige situatie geplakt, wat
een verteltruc is die de laatste tijd vaker is toegepast en
daarmee een schijnclimax oplevert. Gelukkig is het script
zelf van een hoger niveau dan het vorige deel en komt het
kalme, rauw monotone tekenwerk beter tot zijn recht in scènes
met voornamelijk pratende mensen. Alles bij elkaar is het
zeker wel drie sterren waard. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
new x-men
#154 (marvel)
Het afscheidsnummer van Morrison als vaste schrijver kent
een middelmatige climax, wat aardige momenten en helaas een
voorspelbare terugkeer naar de status-quo. Spijtig aan dat
laatste is, dat het huidige vierdelige verhaal aan relevantie
verliest. Jammer dus, dat de intrigerende run van Morrison
niet met de klapper wordt afgesloten die het had verdiend.
Verder is alles dik in orde, want het tekenwerk is heerlijk
dynamisch. Van de overdreven poses tot de eenvoudige lay-outs
en van de krasserige lijnen tot de felle inkleuring, dit is
precies wat een toekomstverhaal als deze nodig heeft. Plus-
en minpunten tegen elkaar afwegend, ga ik niet hoger dan twee
sterren. tekst
grant morrison tekeningen marc silvestri
fantastic
four #511 (marvel)
Nu de Fantastic Four in de hemel zijn aangekomen en hun teamgenoot
Ben Grimm op het randje van de dood balanceert, wordt geheel
onverwacht één van de allervreemdste deus ex
machina uit de hoge hoed getoverd. Het team gaat namelijk
op bezoek bij God. Hun God, welteverstaan, wat een opvallende
vervaging oplevert tussen fictie en de realiteit van de comicwereld.
Aan de ene kant heeft het iets magisch en symbolisch, aan
de andere kant is zeker het eind een veel te goedkope manier
om bepaalde punten terug te draaien. Dat de balans in het
positieve uitslaat, is dankzij het cartooneske tekenwerk,
dat een ontwapenende charme kent. Al met al geef ik drie sterren. tekst
mark waid tekeningen mike wieringo
spawn #133
(image)
De reeks gaat eindelijk weer de goede kant op. Nadat de Violator
het lichaam van Jason Wynn heeft overgenomen, ontmoet Nyx
de mysterieuze opperduivel die nog altijd een rekening met
Spawn wil vereffenen. Het resultaat is een vrij fragmentarisch
nummer dat ondanks de scènewisselingen en de kleine
rol voor Spawn toch kan overtuigen, juist omdat het onderstreept,
dat die vele losse subplots zelden worden vergeten. Ook de
tekeningen scoren een voldoende. Met het dalen van het verteltempo
ontstaat meer ruimte voor overzichtelijke composities, waardoor
de aan deze tekenstijl zo inherente warrigheid tot een minimum
is beperkt. Drie sterren is hierdoor gemakkelijk haalbaar. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina
optic nerve
#9 (drawn & quarterly)
Het ruim twee jaar vertraagde nummer begint zowaar aan een
vervolgverhaal. Geheel volgens het vaste patroon worden thema's
als eenzaamheid, liefde en vriendschap verweven tot een realistische
vertelling over Ben, die zijn relatie met Miko onder steeds
meer druk ziet staan. De plot kabbelt prettig voort, de personages
worden messcherp neergezet en uit de dialogen spreekt dezelfde
melancholie als uit het statische, versimpeld realistische
tekenwerk. Wat dat betreft, sluit die eenvoud prima aan op
de thematiek, aangezien eenzaamheid het treffendst spreekt
uit tekstloze panels. Een vervolgverhaal is ambitieus; hopelijk
verschijnt het volgende deel op tijd. Voor nu geef ik vier
sterren. tekst
& tekeningen adrian tomine
love fights
#8 (oni)
Jack zoekt uit welke onbekende schurk van The Flamer achter
de problemen van die superheld kan zitten. De mix van het
realistische en het fantastische is de ideale achtergrond
op voor het romantische aspect van de serie, want hoe je het
ook wendt of keert, Jacks relatie met Nora vormt onmiskenbaar
de kern. Dat alle elementen zo natuurlijk aanvoelen en goed
bij elkaar passen, is te danken aan de plezierige dialogen
en de intelligente manier waarop de plot de zaken in een verrassende
richting stuurt. Het minimalistische tekenwerk is intussen
zo stabiel, dat daarvoor slechts complimenten resten. Het
overmatig gebruik van grijstinten is hierdoor geen probleem.
Vier sterren. tekst
& tekeningen andi watson