x-statix
#20 (marvel)
Alex Finlay heeft Vivisector op zijn verzoek in een gewoon
mens veranderd. Het is wel aardig dat dit op zich clichématige
gegeven op twee verschillende fronten nader wordt uitgewerkt.
Enerzijds wordt de vergankelijkheid van roem benadrukt, anderzijds
wordt ondanks het vrij lineair vertelde verhaal toch veel
diepgang gecreëerd. Desondanks levert dit nummer niet
zo veel op, aangezien naderhand gewoon wordt teruggekeerd
naar de status-quo. Het werk van de gasttekenaar is verrassend
anders, met een stuk hoekiger lijn, meer dynamiek in de poses
en een voorliefde voor schaduwen. Eigenlijk is het daarmee
niet retro genoeg voor deze serie, maar drie sterren is haalbaar. tekst
peter milligan tekeningen nick dragotta
ultimate
spider-man #55 (marvel)
De twee subplots, eentje over de Spider-Man film en eentje
over een onlangs wederom ontsnapte Doctor Octopus, worden
voorspelbaar bij elkaar gebracht. Bovendien blijft een film
over Spider-Man niet bepaald een goed idee voor de comic.
Vernieuwend is het in ieder geval allemaal niet. Tussendoor
is gelukkig ruimte voor persoonlijke momenten, al heeft de
uitbarsting van Gwen Stacy een opvallend tienersoapgehalte.
De tekeningen scoren een voldoende. Van de altijd zo herkenbare
gezichten tot de jeugdige uitstraling van het lijnwerk, alles
sluit aan op het concept van de reeks. Alleen de achtergrondkleuren
mogen een beetje minder uitbundig. Kortom, ik kom uit op twee
sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
human target
#8 (dc)
Christopher Chance is aangekomen in Middle Rock, waar hij
wordt aangezien voor James Malloy, een terrorist die nog een
rekening wil vereffenen met zijn voormalige partners. Ook
in dit tweede deel wordt op een verfrissende wijze afgeweken
van het geijkte patroon, vooral omdat Chance in dit geval
een bijpersonage is. Pas aan het eind duikt het basisconcept
weer op. Een punt van kritiek is het overigens niet: juist
nu maakt de cliffhanger benieuwd naar het volgende hoofdstuk.
Het tekenwerk is subtiel als altijd. De zwierige lijnen, geholpen
door een uiterst warme inkleuring, zetten alles abstract neer,
zonder dat het ten koste van het realisme gaat. Een score
van vier sterren, dus. tekst
peter milligan tekeningen cliff chiang
the losers
#10 (dc)
Eenmaal op Montserrat aangekomen, ontdekken de Losers dat
de situatie daar beduidend anders is dan ze hadden gepland.
Daarmee is de toon voor de verhaallijn gezet, want ook verderop
moeten ze het hebben van improvisatie. Tussendoor wordt geschakeld
naar de subplots, die ditmaal opvallend minder toegankelijk
zijn. Deels ligt dat aan de dialogen, die nu eens een tekort
aan expositie bevatten, deels ligt het aan de tekeningen.
Immers, de krasserige stijl maakt het herkennen van op elkaar
lijkende bijpersonages ernstig moeilijk. Daarentegen werkt
het wel tijdens de actiescènes, dus de min- en pluspunten
zijn redelijk in balans. Geen drie, wel een score van vier
sterren. tekst
andy diggle tekeningen jock
savage dragon
#114 (image)
De Vicious Circle is opnieuw actief. De gewonde Dragon weet
dat hij en zijn Jennifer daardoor een doelwit zijn. Een leuk
detail aan de vertelling is, dat op een subtiele manier het
verstrijken van de jaren wordt benadrukt. Het geeft net even
dat beetje extra in een verhaal dat voor de rest toch vooral
bestaat uit het recyclen van oude nummers. De opbouw naar
de grote confrontatie is echter okay, wat meer is dan wat
over het belachelijke vulverhaal kan worden gezegd. De avonturen
van Mighty Man zijn namelijk pijnlijk slecht geschreven. Over
het tekenwerk totaal geen klachten, want dat is tegenwoordig
net zo overdreven, dynamisch en gedetailleerd als vroeger.
Al met al twee sterren. tekst
& tekeningen erik larsen
demo #5 (ait
/ planet lar)
Kate is een tiener die als bijzondere gave (of vloek) heeft,
dat haar uiterlijk zich aanpast aan hoe de anderen in haar
omgeving haar zien. Dit intrigerende gegeven wordt gebruikt
als achtergrond van een vertelling over vooroordelen, identiteit
en een vleugje onbeantwoorde liefde. Dat het werkt, komt door
het kalme tempo, de balans tussen dialogen en tekstkaders
en door de diepgang die Kate heeft meegekregen. Alleen het
eind is net te snel. Deze keer zijn de tekeningen aan de zachte
kant. De invloeden van manga blijven zichtbaar, maar het cartooneske
element heeft niet de overhand en heeft hier en daar iets
speels. Met andere woorden, een prima comic. Vier sterren. tekst
brian wood tekeningen becky cloonan